Pacyficzny pierścień ognia

Pacyficzny Pierścień Ognia, także: Okołopacyficzny Pas Sejsmiczny (ang. (Pacific) Ring of Fire, także: Circum-Pacific belt[1]) – strefa częstych trzęsień ziemi i erupcji wulkanicznych, złożona z pasu rowów oceanicznych, łuków wyspowych i aktywnych wulkanów, która otacza niemal nieprzerwanie Ocean Spokojny na długości ok. 40 tys. km. W Pacyficznym Pierścieniu Ognia znajdują się 452 wulkany, i występuje tu ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi na świecie.

Pacyficzny Pierścień Ognia

Położenie

edytuj

Pacyficzny Pierścień Ognia – złożony z rowów oceanicznych, łuków wyspowych i aktywnych wulkanów – otacza niemal nieprzerwanie Ocean Spokojny na długości ok. 40 tys. km[2].

Do Pacyficznego Pierścienia Ognia zaliczane są następujące obszary (od zachodu na wschód, zgodnie z ruchem wskazówek zegara):

Nowa Zelandia Rów Izu-Ogasawara (Bonin) Kalifornia
Rów Kermadec Rów Riukiu Meksyk
Rów Tonga Japonia Rów Środkowoamerykański
Rów Bougainville’a Rów Japoński Gwatemala
Rów Sundajski Rów Kurylsko-Kamczacki Kolumbia
Indonezja Kamczatka Ekwador
Nowa Gwinea Aleuty Peru
Filipiny Rów Aleucki Rów Atakamski
Rów Filipiński Alaska Chile
Rów Mariański Góry Kaskadowe

Do „Pacyficznego Pierścienia Ognia” zaliczane są również Wyspy Galápagos oraz Hawaje, leżące wewnątrz pierścienia[3].

Geologia

edytuj
 
Rozmieszczenie płyt tektonicznych

Cechą charakterystyczną są strefy subdukcji zarówno we wschodniej, jak i zachodniej części pierścienia[2]. Wzdłuż Ameryk pod płytę północnoamerykańską wchodzą płyty tektoniczne Nazca i kokosowa (przy czym płyta kokosowa wchodzi również pod płytę karaibską), także płyta Juan de Fuca i płyta pacyficzna[2]. Po stronie azjatyckiej płyta pacyficzna wchodzi pod płytę filipińską i płytę indoaustralijską na zachodzie i pod płytę antarktyczną na południu[2].

Równocześnie dno Pacyfiku przyrasta w strefach spreadingu na dnie oceanu (Grzbiet Wschodniopacyficzny). Obejmuje nieomal ciągły pas rowów oceanicznych wzdłuż wybrzeży obu Ameryk, wschodniej Azji oraz rowy Kermadec i Tonga, wzdłuż których znajdują się strefy wulkaniczne typowe dla stref subdukcji. Ponadto na Pacyfiku znajduje się szereg wulkanicznych łańcuchów górskich będących wynikiem plam gorąca[4]. Z uwagi na częste trzęsienia ziemi strefę nazywany jest także Okołopacyficznym Pasem Sejsmicznym (ang. Circum-Pacific belt)[5][1].

W „Pierścieniu Ognia” znajdują się 452 wulkany[2], w tym większość czynnych wulkanów Ziemi[6][7], i występuje tu ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi na świecie[2][1]. Leżą tu m.in. takie wulkany jak Pinatubo, Fudżi, Mount St. Helens czy Paricutín[2]. Doszło tu do największych wybuchów wulkanów, trzęsień ziemi i związanych z nimi kataklizmów w historii, m.in. w 1815 roku odnotowano najpotężniejszą erupcję w XIX w. – wybuch wulkanu Tambora w Indonezji[8], a w 1960 roku u wybrzeży Chile – najsilniejsze w historii trzęsienie ziemi – wielkie trzęsienie chilijskie o magnitudzie 9,5 w skali Richtera[9].

Przypisy

edytuj
  1. a b c United States Geological Survey: Earthquake Glossary: Ring of Fire. [w:] earthquake.usgs.gov [on-line]. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  2. a b c d e f g Ring of Fire. W: Michael Allaby: A Dictionary of Geology and Earth Sciences. Oxford: Oxford Uinveristy Press, 2013, s. 499. ISBN 978-0-19-107895-8. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  3. Bethany D. Rinard Hinga: Ring of Fire: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes. ABC-CLIO, 2015, s. xvii. ISBN 978-1-61069-297-7. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  4. Bethany D. Rinard Hinga: Ring of Fire: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes. ABC-CLIO, 2015, s. xix. ISBN 978-1-61069-297-7. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  5. John P. Rafferty: Plate Tectonics, Volcanoes, and Earthquakes. The Rosen Publishing Group, 2010, s. 279–280. ISBN 978-1-61530-106-5. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  6. "Ring of Fire". W: Alexander E. Gates, David Ritchie: Encyclopedia of Earthquakes and Volcanoes. Infobase Publishing, 2006, s. 216. ISBN 978-0-8160-7270-5. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  7. Magdalena Pańczyk. ERUPCJE WULKANICZNE — FORMY I PRODUKTY. „Kosmos”. 60 (3-4), s. 219–225, 2011. Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika. [dostęp 2018-01-15]. (pol.). 
  8. Bethany D. Rinard Hinga: Ring of Fire: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes. ABC-CLIO, 2015, s. xxii–xxiv. ISBN 978-1-61069-297-7. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  9. Bethany D. Rinard Hinga: Ring of Fire: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes: An Encyclopedia of the Pacific Rim's Earthquakes, Tsunamis, and Volcanoes. ABC-CLIO, 2015, s. xviii. ISBN 978-1-61069-297-7. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  NODES
INTERN 1