Pasmo Glichowca
Pasmo Glichowca, nazywane również Pasmem Ostrysza lub Pasmem Trupielca – pasmo wzniesień na południe od Zbiornika Dobczyckiego. Według Jerzego Kondrackiego pasmo to znajduje się na obszarze Pogórza Wiśnickiego[1]. Od sąsiedniego na południe Beskidu Wyspowego oddziela go Zasańska Przełęcz oraz spływające spod niej w przeciwnych kierunkach potoki Zasanka i Czerwin. Pasmo Glichowca ma mniej więcej równoleżnikowy, ale kręty przebieg i ciągnie się od doliny Trzemeśnianki do doliny Krzyworzeki[2]:
- Trupielec (476 m)
- Ostrysz (507 m)
- Glichowiec (527 m)
Względna wysokość tych wierzchołków nad dnem otaczających je dolin wynosi 100–170 m. Grzbiet i górna część stoków są w większości zalesione, a na północnej stronie niemal całe stoki są zalesione. Grzbietem Pasma Glichowca prowadzi szlak turystyczny. Długość pasma wynosi około 12 km, szerokość 10 km. Przecięte jest dolinami potoków Olszanica i Brzezówka. Pasmo zbudowane jest z płasko zalegających piaskowców istebniańskich płaszczowiny śląskiej. Istnieje kilka ostańców skalnych, zwanych Diabelskimi Kamieniami[3]. Na mapie zaznaczone są dwa: Skałki w Drogini i Diabelski Kamień na Styrku[2].
W czasie II wojny światowej w Paśmie Glichowca działały silne oddziały partyzanckie AK. Na przysiółku Sarnulki pod Glichowcem miał swoją siedzibę sztab oddziału Wincentego Horodyńskiego „Kościesza”, a na Zasańskiej Przełęczy partyzanci organizowali udane zasadzki na niemieckie oddziały[4].
W Paśmie Glichowca występują pochodzące z okresów wczesnosłowiańskich kurhany ciałopalne[3].
Szlak turystyczny
edytuj
niebieski: Myślenice – Zarabie – Grodzisko – Trupielec – Ostrysz – Glichowiec – Poznachowice Górne. Czas przejścia 2:50 h, 2:30 h
żółty: Kornatka – przełęcz między Glichowcem i Ostryszem – Zasańska Przełęcz – Kamiennik Południowy – Przełęcz Sucha
- Czas przejścia z Kornatki na przełęcz pod Glichowcem: 1:45, ↓ 1:35
- Czas przejścia z przełęczy pod Glichowcem na Przełęcz Suchą: 2.:20 h, ↓ 1:35 h
Przypisy
edytuj- ↑ Jerzy Kondracki. Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN,1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b Beskid Wyspowy 1:50 000. Mapa turystyczna. Kraków: Wyd. Compass, 2006, ISBN 83-89165-86-4.
- ↑ a b Dariusz Dyląg, Piotr Sadowski. Beskid Myślenicki. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, ISBN 3-89188-41-4.
- ↑ Andrzej Matuszczyk. Beskid Wyspowy. Pruszków: Wyd. „Rewasz” Pruszków, 2001, ISBN 83-85557-86-5.
