Patrick Galbraith
Patrick Galbraith (ur. 16 kwietnia 1967 w Tacoma) – amerykański tenisista, zwycięzca US Open 1994 i US Open 1996 w grze mieszanej, lider rankingu ATP deblistów, reprezentant w Pucharze Davisa.
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1967 |
| Wzrost |
183 cm |
| Gra |
leworęczna |
| Status profesjonalny |
1989 |
| Zakończenie kariery |
1999 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
411 (25 czerwca 1990) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
36 |
| Najwyżej w rankingu |
1 (18 października 1993) |
| Australian Open |
SF (1996) |
| Roland Garros |
SF (1994) |
| Wimbledon |
F (1993, 1994) |
| US Open |
SF (1990, 1995) |
Kariera tenisowa
edytujLeworęczny Galbraith, rozpoczynając w 1989 karierę zawodową, miał za sobą udane występy w rozgrywkach akademickich – jako student Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles tworzył parę z Brianem Garrowem i 3–krotnie zdobył tytuł All American (1986–1989) oraz akademickim mistrzostwem kraju (Intercollegiate) w 1988. Początkowo próbował łączyć grę podwójną z turniejami singlowymi, ale udało mu się w latach 1989–1990 jedynie trzykrotnie wystąpić w imprezach rangi ATP World Tour, za każdym razem kończąc udział na 1 rundzie. Mecze te oraz kilka turniejów ATP Challenger Tour pozwoliły mu w czerwcu 1990 na uplasowanie się w światowym rankingu gry pojedynczej na 411. miejscu. Po 1991 roku całkowicie skoncentrował się na grze podwójnej.
Pierwszy wygrany turniej deblowy Galbraith osiągnął w sezonie 1989, na trawiastych kortach w Newport, mając za partnera swojego dotychczasowego partnera z rozgrywek akademickich Garrowa. W 1990 wygrał 2 turnieje, był w 1 finale, a w parze z Kellym Jonesem osiągnął półfinał wielkoszlemowego US Open. W 1991 Galbraith większość imprez rozegrał w parze z Toddem Witskenem, co zaowocowało 3 turniejowymi trofeami (w tym w prestiżowym Canadian Open) oraz pierwszym awansem do deblowego Tennis Masters Cup. Amerykanie zakończyli wieńczącą sezon imprezę na etapie rozgrywek grupowych, wygrywając 1 pojedynek i 2 przegrywając.
Sezon 1992 Galbraith z 5 tytułami z różnymi partnerami. W 1993 roku Galbraith stworzył regularną parę z Grantem Connellem, z którym grał przez 3 sezony. W pierwszym roku wspólnej gry znaleźli się na czele rankingu par, wygrali 3 turnieje i 4 razy przegrywali w finałach, a w Tennis Masters Cup odpadli w półfinale. Znaczącym sukcesem był finał Wimbledonu, w którym jednak musieli uznać wyższość pary Todd Woodbridge–Mark Woodforde. W październiku 1993 Galbraith został liderem indywidualnego rankingu światowego deblistów, na czele którego miesiąc później zmienił go Connell, dzięki 1 finałowi osiągniętemu z innym partnerem. Organizacja tenisistów zawodowych ATP nadała obu graczom tytuł „Pary deblowej roku” (ATP World Tour Doubles Team of the Year).
W 1994 roku Connell i Galbraith wygrali 4 turnieje, w tym zawody w Indian Wells. Wśród 3 finałów był ponownie Wimbledon, w którym znowu ulegli Woodbridge'owi i Woodfordowi. W 1995 wśród sukcesów północnoamerykańskiej pary zabrakło wielkoszlemowego finału, było natomiast 5 triumfów turniejowych i 2 finały (ponadto Galbraith był w finale w Nottingham z Danie’em Visserem). Wśród tytułów wywalczonych w sezonie 1995 przez debel Connell–Galbraith jest mistrzostwo w Tennis Masters Cup. W finale pokonali Paula Haarhuisa i Jacco Eltingha 7:6, 7:6, 3:6, 7:6.
Na tym sukcesie współpraca Galbraitha i Connella zakończyła się. W sezonie 1996 Amerykanin ponownie grywał z wieloma partnerami, każde z 4 turniejowych zwycięstw odnosząc z innym tenisistą, a przegrany finał w Miami zaliczając z piątym, którym był Ellis Ferreira, z którym następnie grał regularnie w 1997, odnosząc 5 zwycięstw turniejowych i dochodząc do dalszych 2 finałów, a także po raz piąty w karierze awansując do Tennis Masters Cup (odpadli po rozgrywkach grupowych z 1 wygraną i 2 porażkami). W 1998 Galbraith wygrał 1 turniej, a w 1999 2 – ostatnie w karierze. Grał jeszcze do późnego lata sezonu 2000, w ostatnim roku występów zawodowych będąc w finale w Scottsdale (z Davidem Macphersonem) oraz w półfinałach w Miami i Atlancie (z Brianem MacPhie). Karierę zakończył po US Open 2000, zarobiwszy na korcie jako tenisista zawodowy ponad dwa i pół miliona dolarów. Łącznie wygrał 36 turniejów zaliczanych do klasyfikacji ATP World Tour, a w 19 przegrywał w finałach.
W turniejach wielkoszlemowych nie udało się Galbraithowi nigdy wygrać w męskim deblu – Wimbledon 1993 i 1994 z Connellem pozostały jedynymi finałami, a w innych imprezach Wielkiego Szlema był co najmniej półfinalistą (French Open 1994 z Connellem, Australian Open 1996 z Olchowskim, US Open 1990 z Jonesem i 1995 z Connellem). Amerykanina zwycięstwa wielkoszlemowe jednak nie ominęły, triumfował 2–krotnie w konkurencji gry mieszanej, oba zwycięstwa odnosząc podczasUS Open, w 1994 mając za partnerkę Elnę Reinach, a 2 lata później Lisę Raymond. Ponadto z Raymond był w finałach French Open 1997 i US Open 1998.
Galbraith w zmaganiach o Puchar Davisa wystąpił w 2 meczach, partnerując w 1996 Patrickowi McEnroe w wygranym spotkaniu z Meksykiem i przegranym z Czechami.
Finały w turniejach ATP World Tour
edytuj| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra mieszana (2–2)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 10 września 1994 | US Open, Nowy Jork | Twarda |  Elna Reinach
|
 Jana Novotná Todd Woodbridge
|
6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 7 września 1996 | US Open, Nowy Jork | Twarda |  Lisa Raymond
|
 Manon Bollegraf Rick Leach
|
7:6, 7:6 |
| Finalista | 1. | 7 czerwca 1997 | French Open, Paryż | Ceglana | Lisa Raymond
|
 Rika Hiraki Mahesh Bhupathi
|
4:6, 1:6 |
| Finalista | 2. | 12 września 1996 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Lisa Raymond
|
Serena Williams Maks Mirny
|
2:6, 2:6 |
Gra podwójna (36–19)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 16 lipca 1989 | Newport | Trawiasta | Brian Garrow
|
 Neil Broad Stefan Kruger
|
2:6, 7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 2. | 18 lutego 1990 | Toronto | Dywanowa (hala) | David Macpherson
|
Neil Broad Kevin Curren
|
2:6, 6:4, 6:3 |
| Finalista | 1. | 14 października 1990 | Berlin | Dywanowa (hala | Kevin Curren
|
Pieter Aldrich Danie Visser
|
6:7, 6:7 |
| Zwycięzca | 3. | 21 października 1990 | Lyon | Dywanowa (hala) | Kelly Jones
|
Jim Grabb David Pate
|
7:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 4. | 3 marca 1991 | Rotterdam | Dywanowa (hala) |  Anders Järryd
|
Steve DeVries David Macpherson
|
7:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 5. | 7 kwietnia 1991 | Hongkong | Twarda | Todd Witsken
|
 Glenn Michibata Robert Van’t Hof
|
6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 6. | 5 maja 1991 | Monachium | Ceglana | Todd Witsken
|
Anders Järryd Danie Visser
|
7:5, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 28 lipca 1991 | Montreal | Twarda | Todd Witsken
|
Grant Connell Glenn Michibata
|
6:4, 3:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 8. | 19 kwietnia 1992 | Nicea | Ceglana | Scott Melville
|
Pieter Aldrich Danie Visser
|
6:4, 3:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 9. | 3 maja 1992 | Madryt | Ceglana | Patrick McEnroe
|
 Francisco Clavet Carlos Costa
|
6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 10. | 21 czerwca 1992 | Manchester | Trawiasta | David Macpherson
|
Jeremy Bates Laurie Warder
|
4:6, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 11. | 26 lipca 1992 | Toronto | Twarda | Danie Visser
|
Andre Agassi John McEnroe
|
6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 12. | 9 sierpnia 1992 | Los Angeles | Twarda | Jim Pugh
|
Francisco Montana David Wheaton
|
7:6, 7:6 |
| Finalista | 2. | 8 listopada 1992 | Paryż | Twarda (hala) | Danie Visser
|
John McEnroe Patrick McEnroe
|
4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 13. | 17 stycznia 1993 | Auckland | Twarda | Grant Connell
|
 Alex Antonitsch Aleksandr Wołkow
|
6:3, 7:6 |
| Finalista | 3. | 7 lutego 1993 | Dubaj | Twarda | Grant Connell
|
John Fitzgerald Anders Järryd
|
2:6, 1:6 |
| Finalista | 4. | 9 maja 1993 | Hamburg | Ceglana | Grant Connell
|
Paul Haarhuis Mark Koevermans
|
4:6, 7:6, 6:7 |
| Finalista | 5. | 4 lipca 1993 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Grant Connell
|
Todd Woodbridge Mark Woodforde
|
6:7, 3:6, 6:7 |
| Finalista | 6. | 25 lipca 1993 | Waszyngton | Twarda | Grant Connell
|
 Byron Black Rick Leach
|
4:6, 5:7 |
| Zwycięzca | 14. | 17 października 1993 | Tokio | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Luke Jensen Murphy Jensen
|
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 15. | 14 listopada 1993 | Antwerpia | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Wayne Ferreira Javier Sánchez
|
6:3, 7:6 |
| Finalista | 7. | 16 stycznia 1994 | Auckland | Twarda | Grant Connell
|
Patrick McEnroe Jared Palmer
|
2:6, 6:4, 4:6 |
| Finalista | 8. | 20 lutego 1994 | Stuttgart | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
David Adams Andriej Olchowski
|
7:6, 4:6, 6:7 |
| Zwycięzca | 16. | 6 marca 1994 | Indian Wells | Twarda | Grant Connell
|
Byron Black Jonathan Stark
|
7:5, 6:3 |
| Finalista | 9. | 3 lipca 1994 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Grant Connell
|
Todd Woodbridge Mark Woodforde
|
6:7(3), 3:6, 1:6 |
| Zwycięzca | 17. | 24 lipca 1994 | Waszyngton | Twarda | Grant Connell
|
Jonas Björkman Jakob Hlasek
|
6:4, 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 18. | 21 sierpnia 1994 | New Haven | Twarda | Grant Connell
|
Jacco Eltingh Paul Haarhuis
|
6:4, 7:6 |
| Zwycięzca | 19. | 16 października 1994 | Tokio | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Byron Black Jonathan Stark
|
6:3, 3:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 20. | 15 stycznia 1995 | Auckland | Twarda | Grant Connell
|
 Luis Lobo Javier Sánchez
|
6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 21. | 12 lutego 1995 | Dubaj | Twarda | Grant Connell
|
Tomás Carbonell Francisco Roig
|
6:2, 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 22. | 26 lutego 1995 | Stuttgart | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Cyril Suk Daniel Vacek
|
6:2, 6:2 |
| Finalista | 10. | 25 czerwca 1995 | Nottingham | Trawiasta | Danie Visser
|
Luke Jensen Murphy Jensen
|
3:6, 7:5, 4:6 |
| Finalista | 11. | 8 października 1995 | Kuala Lumpur | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Patrick McEnroe Mark Philippoussis
|
5:7, 4:6 |
| Zwycięzca | 23. | 5 listopada 1995 | Paryż | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Jim Grabb Todd Martin
|
6:2, 6:2 |
| Finalista | 12. | 12 listopada 1995 | Sztokholm | Twarda (hala) | Grant Connell
|
Jacco Eltingh Paul Haarhuis
|
6:3, 2:6, 6:7 |
| Zwycięzca | 24. | 26 listopada 1995 | Eindhoven | Dywanowa (hala) | Grant Connell
|
Jacco Eltingh Paul Haarhuis
|
7:6, 7:6, 3:6, 7:6 |
| Zwycięzca | 25. | 10 marca 1996 | Scottsdale | Twarda | Rick Leach
|
Richey Reneberg Brett Steven
|
5:7, 7:5, 7:5 |
| Finalista | 13. | 31 marca 1996 | Miami | Twarda | Ellis Ferreira
|
Todd Woodbridge Mark Woodforde
|
1:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 26. | 14 kwietnia 1996 | Hongkong | Twarda | Andriej Olchowski
|
Kent Kinnear Dave Randall
|
6:3, 6:7, 7:6 |
| Zwycięzca | 27. | 25 sierpnia 1996 | Toronto | Twarda | Paul Haarhuis
|
 Mark Knowles Daniel Nestor
|
7:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 28. | 10 listopada 1996 | Sztokholm | Twarda (hala) | Jonathan Stark
|
Todd Martin Chris Woodruff
|
7:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 29. | 12 stycznia 1997 | Auckland | Twarda | Ellis Ferreira
|
Rick Leach Jonathan Stark
|
6:4, 4:6, 7:6 |
| Zwycięzca | 30. | 23 lutego 1997 | Memphis | Twarda (hala) | Ellis Ferreira
|
Rick Leach Jonathan Stark
|
6:3, 3:6, 6:1 |
| Finalista | 14. | 2 marca 1997 | Filadelfia | Twarda (hala) | Ellis Ferreira
|
Sébastien Lareau Alex O’Brien
|
3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 31. | 22 czerwca 1997 | Nottingham | Trawiasta | Ellis Ferreira
|
Danny Sapsford Chris Wilkinson
|
4:6, 7:6, 7:6 |
| Zwycięzca | 32. | 12 października 1997 | Wiedeń | Dywanowa (hala) | Ellis Ferreira
|
 Marc-Kevin Goellner David Prinosil
|
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 33. | 19 października 1997 | Lyon | Dywanowa (hala) | Ellis Ferreira
|
 Olivier Delaître Fabrice Santoro
|
3:6, 6:2, 6:4 |
| Finalista | 15. | 9 listopada 1997 | Sztokholm | Twarda (hala) | Ellis Ferreira
|
Marc-Kevin Goellner Richey Reneberg
|
3:6, 6:3, 6:7 |
| Zwycięzca | 34. | 18 stycznia 1998 | Auckland | Twarda | Brett Steven
|
Tom Nijssen Jeff Tarango
|
6:4, 6:2 |
| Finalista | 16. | 26 lipca 1998 | Waszyngton | Twarda | Wayne Ferreira
|
Grant Stafford Kevin Ullyett
|
2:6, 4:6 |
| Finalista | 17. | 10 stycznia 1999 | Adelaide | Twarda | Jim Courier
|
 Gustavo Kuerten Nicolás Lapentti
|
4:6, 4:6 |
| Finalista | 18. | 17 stycznia 1999 | Sydney | Twarda | Paul Haarhuis
|
Sébastien Lareau Daniel Nestor
|
3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 35. | 2 maja 1999 | Atlanta | Ceglana | Justin Gimelstob
|
Todd Woodbridge Mark Woodforde
|
5:7, 7:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 36. | 20 czerwca 1999 | Nottingham | Trawiasta | Justin Gimelstob
|
Marius Barnard Brent Haygarth
|
5:7, 7:5, 6:3 |
| Finalista | 19. | 12 marca 2000 | Scottsdale | Twarda | David Macpherson
|
Jared Palmer Richey Reneberg
|
3:6, 5:7 |
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).