Wikipedia

Philadelphia 76ers

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł należy dopracować:
od 2011-09 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Philadelphia 76ers (potocznie nazywany Sixers) – amerykański klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach NBA (Dywizja Atlantycka w Konferencji Wschodniej), trzykrotni mistrzowie ligi (w 1955, 1967 i 1983).

Philadelphia 76ers
Ilustracja
Pełna nazwa

Syracuse Nationals 1937–1963
Philadelphia 76ers od 1963

Przydomek

Sixers

Maskotka

Franklin

Barwy

niebiesko, czerwono, granatowo, srebrno, białe.
                   

Data założenia

1937

Liga

NBA
Konferencja Wschodnia
Dywizja Atlantycka

Państwo

 Stany Zjednoczone

Adres

Filadelfia, Pennsylvania

Hala sportowa

Wells Fargo Center
(21 600 miejsc)

Właściciel

Joshua Harris

Prezes

Scott O’Neil

Menedżer

Elton Brand

Trener

Nick Nurse

Asystent trenera

Joseph Blair, John Bryant, Ime Udoka, Kevin Young

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Klub powstał w 1937 jako Syracuse Nationals i był członkiem ligi NBL aż do 1949, kiedy to dołączył do nowo utworzonej ligi NBA. W 1963 ówcześni właściciele przenieśli siedzibę do Filadelfii oraz zmienili nazwę na 76ers. Pięciu koszykarzy w historii Sixers zdobywało nagrody MVP – Wilt Chamberlain w 1966, 1967 i 1968, Julius Erving w 1981, Moses Malone w 1983, Allen Iverson w 2001 oraz Joel Embiid w 2023.

Sixers rozgrywają mecze domowe w hali Wells Fargo Center.

Historia

edytuj

Początki jako Syracuse Nationals i pierwsze mistrzostwo

edytuj

Klub powstał w 1937[1][2] jako Syracuse Nationals (zwani Nats), grając w lidze NBL. Od roku 1949 siedem drużyn z NBL w połączeniu z ligą BAA stworzyło ligę NBA, w której Nats zadebiutowali 3 listopada 1949 roku, w jej pierwszym sezonie. Początkowo było 17 zespołów. Nats zostali przydzieleni do Eastern Conference.

Pierwszy sezon w NBA Nationals zakończyli z najlepszym bilansem w swojej grupie: 51-13. Awansowali nawet do Finałów NBA, prowadzeni przez znakomitego gracza Dolpha Schayesa, ale ulegli w finale Minneapolis Lakers 2-4. W dwóch kolejnych sezonach Nationals odpadali w finale Konferencji.

Sezon później, w 1954 roku, Nats ponownie awansowali do Finałów, gdzie znów spotkali się z Lakers. Rozegrano bardzo zaciętą, 7-meczowa serię. Żadna drużyna nie zdobyła nigdy więcej niż 90 punktów. Ostatni mecz Nats przegrali 80-87, ocierając się o tytuł.

W składzie z 1955 największą gwiazdą Nationals wciąż był Dolph Schayes, wspierany przez takich zawodników jak Paul Seymour i George King, którzy byli ówczesnymi najlepiej asystującymi. W Finale NBA Nats pokonali Fort Wayne Pistons w stosunku 4-3, wygrywając ostatni mecz 92-91.

W tym samym sezonie, dzięki Nats, została wprowadzona zasada 24 sekund. Właściciel zespołu, Daniel Biasone, wspierany w tym przez Schayesa, wypróbował ten pomysł przed sezonem 1954-1955 podczas jednego z meczów. NBA przyjęła 24-sekundowy zegar i dzięki temu gra stała się szybsza, bardziej widowiskowa i zdobywano więcej punktów w każdym meczu.

Kolejny sezon zakończył się dla Nats w finale Konferencji, gdzie zostali pokonani przez Philadelphia Warriors.

Następny sezon, 1956–1957, to początek 13-letniej dominacji Boston Celtics, którzy zdobyli w tym czasie 11 tytułów mistrzowskich. Nats grali na wysokim poziomie, ale najczęściej trafiali na Lakers w drugiej rundzie play-off i na tym kończyli swój sezon. Nats musieli zacząć rywalizować również z Philadelphia Warriors, gdzie grał już, wtedy jako debiutant, słynny Wilt Chamberlain.

Rok później, podczas kontuzji Schayesa, nowym liderem Nats został Hal Greer, jedyny od czternastu lat zawodnik, który w liczbie zdobywanych punktów dorównywał Schayesowi. W kolejnych latach minęły już najlepsze lata Schayesa, zespół prowadził więc głównie Greer oraz Lee Shaffer i John Kerr.

 
Wachovia Center

Philadelphia 76ers

edytuj

W 1963 roku Syracuse Nationals przez chwilę przestali istnieć jako zespół. Właściciele klubu Irv Kosloff oraz Ike Richamn postanowił go przenieść do Filadelfii. W Mieście Braterskiej Miłości klub zapełnił lukę po Philadelphia Warriors, którzy przenieśli się do San Francisco rok wcześniej.

Rozpisano konkurs na nową nazwę zespołu z Filadelfii i wygrał Walt Stahlberg z West Collingswood (stan New Jersey), który zaproponował nazwę 76ers. Kilka innych osób również zgłosiło taką samą propozycję, ale uzasadnienie Walta było najlepsze, ze względu na nawiązanie do historii miasta, gdzie 4 lipca 1776 roku podpisano Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych.

Oficjalnie nazwa Syracuse Nationals została zmieniona na Philadelphia 76ers 6 sierpnia 1963 roku.

Nowy zespół nie różnił od tego z Syracuse (oczywiście poza nazwą). Swój ostatni sezon rozegrał Schayes. Liderami zostali Hal Greer (23,3 PPG) i młody Chet Walker (17,3 PPG). W pierwszym sezonie w nowych barwach, Sixers zaprezentowali się słabo (bilans 34-46), do czego przyczyniły się kontuzje i zostali szybko wyeliminowani z fazy play-off.

Wilt Chamberlain i drugie mistrzostwo

edytuj

W połowie sezonu 1964-1965 San Francisco Warriors zgodzili się odsprzedać jednego z najlepszych zawodników w historii NBA – Wilta Chamberlaina. Warriors byli zawiedzeni tym, że jego rekordy strzeleckie nie przekładają się na wyniki zespołu, który ciągle odpadał z play-off.

Warriors zgodzili się wytransferować go do Sixers w zamian za obrońcę Paula Neumanna, centra Connie Dierkinga, skrzydłowego Lee Shaffera oraz za gotówkę. Chamberlain szybko dostosował się do stylu gry Sixers, był wspierany przez Hala Greera, Waliego Jonesa i Billy’ego Cunninghama. Podczas swojego pierwszego pełnego sezonu w Sixers (1965-1966), Chamberlain zdobywał 33,5 PPG. Sixers zapewnili sobie bilans 55-25, ale w Finałach Konferencji przegrali z Boston Celtics 1-4.

W sezonie 1966-1967 zespół z Filadelfii uzyskał bilans 68-13 i wtedy też wywalczyli swoje drugie Mistrzostwo NBA, przeciwko San Francisco Warriors (4-2). W tym mistrzowskim składzie grali tak znakomici koszykarze jak: Wilt Chamberlain, Alex Hannum, Billy Cunningham, Chet Walker, Luke Jackson i Hal Greer. W 1980 roku, podczas 35. rocznicy powstania NBA, uznano ten skład za najlepszy w historii koszykówki. Chamberlain, osiągając najniższą w karierze średnią zdobywanych punktów (24,1 PPG), udowodnił, że umie grać zespołowo.

Upadek

edytuj

W roku 1969 Sixers osłabili się. Trener Alex Hannum przeszedł do Oakland Oaks z ligi ABA oraz sprzedano Chamberlaina do Lakers za obrońcę Archie Clarka, Darralla Imhoffa i skrzydłowego Jerry’ego Chambersa oraz za gotówkę.

Nowym Sixers przewodził Billy Cunningham, który w sezonie 1968-1969 ze średnią 24,8 PPG doprowadził klub do zdobycia 55 wygranych. W półfinałach Sixers zostali pokonani przez Boston Celtics 4-1. Z roku na rok forma drużyny spadała, aż do sezonu 1972-1973, gdzie Sixers zanotowali 9 zwycięstw i 73 porażki, co do tej pory jest najsłabszym wynikiem w historii NBA. Drużynę opuszczali lepsi zawodnicy, nie było pieniędzy na transfery, a wybory w drafcie były nietrafione.

Odbicie się od dna i kolejne mistrzostwo

edytuj

Od sezonu 1973-1974 zaczęło się poprawiać. W składzie znalazło się wielu solidnych zawodników oprócz Cunninghama: Fred Carter, Doug Collins i Steve Mix. Kolejny okres sławy to lata 1976–1985. Sixers osiągali bardzo dobre wyniki w sezonach zasadniczych, zdobyli też 4 tytuły mistrza Atlantic Division. Czterokrotnie dochodzili do Finałów NBA.

Nowym właściciel zespołu został Fitz Eugene Dixon. Za 6 mln USD w 1976 roku sprowadził on z ligi ABA Juliusa „Dr J” Ervinga, jednego z najlepszych i najbardziej widowiskowo grających zawodników w historii koszykówki. W sezonie 1976-1977 pomógł on osiągnąć Sixers bilans 50-32 i awansować do Finałów, po raz pierwszy od 10 lat. Ale tam Portland Trail Blazers ze swoim liderem Billem Waltonem okazali się lepsi i wygrali 4-2.

W sezonie 1979-1980 udało się ponownie awansować do Finałów z Los Angeles Lakers, prowadzonych przez Magica Johnsona i Kareem Abdul Jabbara. Był to jeden z najciekawszych finałów w historii ligi. W meczu numer 5 kontuzji doznał Kareem Abdul-Jabbar, lecz Lakers dzięki Johnsonowi wygrali ostatecznie ten Finał 4-2. W Finałach 1982 znów zwyciężyli Lakers.

Trzeci w historii tytuł, Sixers zdobyli w 1983 pokonując Los Angeles Lakers 4-0, a w całej fazie play-off przegrali tylko jeden mecz. W mistrzowskiej drużynie grał nowy center Moses Malone, a także Julius Erving, Andrew Toney, Maurice Cheeks i Bobby Jones. Jest to skład dzisiaj uważany za jeden z najlepszych w historii NBA.

„Sir Charles” i lata 1984–1996

edytuj

W roku 1984 przybył do Sixers Charles Barkley („Sir Charles”). Dzięki niemu Sixers wygrali aż 58 meczów w sezonie, ale wyniki w kolejnych latach, a szczególnie w play-off nie wróżyły nic dobrego. Potem 76ers sprzedali Malone’a co, jak się okazało, było złą decyzją, bo zawodnicy których dostali w zamian szybko doznawali kontuzji. Dodatkowo „Dr J” tracił formę i w 1987 roku zakończył karierę.

Barkley zdobył w 1991 roku MVP All-Star Game, ale w drużynie nie miał wsparcia od kolegów. Jego znakomita indywidualna gra nie przekładała się na wyniki zespołu. Sprzedano go do Phoenix Suns w 1992 roku.

Pozyskiwano najlepszych zawodników z draftu. Byli to Clarence Weatherspoon, Shawn Bradley i Jerry Stackhouse. W skład drużyny wchodzili też: Jim Jackson, Tim Thomas, Jeff Hornacek (pozyskany z wymiany za Barkleya) oraz Derrick Coleman. 76ers jednak, mimo dobrego składu, grali słabo, czasem nie awansując nawet do fazy play-off. Dobrze grał Dana Barros, któremu przyznano nagrodę MIP za sezon 1994-1995. 14 marca Barros zdobył 50 punktów i stał się trzecim zawodnikiem, mierzącym poniżej 180 cm wzrostu, który tego dokonał. Zanotował też triple-double, a podczas ASG zdobył 19 asyst. Drużynie nie dawało to jednak wiele, przez co nie odniosła żadnych znaczących sukcesów.

„The Answer” i finały 2001

edytuj

Nowa saga w dziejach Philadelphia 76ers rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to z numerem pierwszym w drafcie został wybrany Allen „The Answer” Iverson z uczelni w Georgetown. Iverson zawsze chciał grać dla 76ers, tak był wychowany przez Michaela Freemana, który był fanem Sixers.

 
Jerry Stackhouse

Iverson, jako jeden z najszybszych i najlepszych graczy w historii, co udowadniał od samego początku, miał zapewnić Sixers zwycięstwa. Jednak pojawił się konflikt między Jerry Stackhousem, a debiutantem Iversonem. Każdy z nich lubił przewodzić drużynie i nie mogli się w tej kwestii porozumieć. Ponadto Iverson i kilku innych graczy domagało się zwolnienia trenera Davisa. Sezon 1996-1997 Sixers zakończyli ze słabym bilansem 22-60.

Władze klubu zatrudniły w 1997 roku Larry’ego Browna, jednego z najlepszych trenerów w historii, co znacząco zmieniło sytuację i wyniki drużyny na lepsze. Pozyskano też Theo Ratliffa i Aarona McKie z Detroit Pistons w zamian za Jerry’ego Stackhouse’a (co było potwierdzeniem, że Sixers wiążą swoją przyszłość z Iversonem), Erica Snowa z Seattle oraz Joe Smitha i Briana Shawa z Golden State Warriors za Jima Jacksona i Clarence’a Weatherspoona.

W sezonie 1998-1999 Brown postanowił przenieść Iversona z pozycji rozgrywającego na pozycje rzucającego obrońcy, dzięki czemu zdobył tytuł Króla Strzelców (26,8 PPG). Na rozegraniu, dobrze spisywał się Eric Snow.

Sixers w 1999 roku po raz pierwszy od ośmiu lat awansowali do play-off. Generalny menedżer Pat Croce ogolił sobie z radości głowę, gdyż ryzyko związane z pozyskaniem niepokornego Allena Iversona opłaciło się. W tych play-off przegrali jednak w drugiej rundzie, ale znów zaczęli się liczyć w lidze.

W nowym sezonie Sixers spisywali się jeszcze lepiej. Poza tym, Iverson został pierwszym graczem Sixers od 1992 roku, który został wybrany do All-Star Game. W play-off znów odpadli w drugiej rundzie przegrywając z Indiana Pacers.

Nadszedł jeden z najbardziej pamiętnych dla kibiców sezon 2000-2001. Sixers wzmocnili skład, pozyskując świetnego centra Dikembe Mutombo. Po świetnym sezonie zasadniczym, z bilansem 56-26, zespół z pierwszego miejsca w Konferencji awansował do play-off. W tym sezonie ponadto Sixers zdobyło naprawdę wiele wyróżnień: Allen Iverson został MVP sezonu, Dikembe Mutombo Najlepszym Obrońcą, Aaron McKie zdobył nagrodę dla Najlepszego Rezerwowego, a trener Larry Brown został Najlepszym Szkoleniowcem Ligi. Ale prawdziwa nagroda przyszła później, którą był awans do Finału NBA. W nim koszykarze musieli ponownie walczyć z Los Angeles Lakers.

Mimo wygranej w pierwszym meczu, który jest jednym z najsłynniejszych występów 76ers, dzięki popisom Iversona, wycieńczeni zawodnicy Sixers (po 7-meczowych seriach we wcześniejszych fazach play-off) nie zdołali zdobyć Mistrzostwa. Ostatecznie przegrali 1-4, chociaż prowadzili bardzo wyrównane pojedynki z Lakers i ich gwiazdami: Shaquille O’Nealem i Kobe Bryantem.

Podczas kolejnych sezonów Sixers nie umieli już powtórzyć sukcesu z 2001 roku, grając na słabszym poziomie, sukcesywnie jednak awansując do play-off. Dręczonym przez kontuzje kluczowym zawodnikom 76ers nie pomogło pozyskanie Keitha Van Horna i Todda MacCullocha. Po dobrej współpracy Iversona i nowego gracza Kenny’ego Thomasa, Sixers wygrali 48 meczów w kolejnym sezonie. Jednak play-off skończyły się po przegranej w drugiej rundzie z Detroit Pistons 2-4. Nie widząc dalszych perspektyw w Sixers, odszedł trener Larry Brown.

Kolejny spadek formy

edytuj

Po odejściu Larry’ego Browna, sezon 2003-2004 był jednym z najgorszych od lat i z bilansem 33-49 Sixers nie dostali się do play-off. Zespół wyglądał dobrze, ale tylko w teorii: Allen Iverson, Glenn Robinson, Eric Snow, weteran Derrick Coleman, Marc Jackson i skrzydłowy Kenny Thomas.

Nową nadzieją miał być sezon 2004-2005 z trenerem Jimem O’Brienem. Lecz do play-off awansowali szczęśliwie, po najlepszym sezonie Iversona w karierze, z bilansem 43-39. Jednak w pierwszej rundzie ulegli Detroit Pistons. Ważnym wydarzeniem sezonu miało być sprowadzenie Chrisa Webbera, który miał stworzyć duet z Iversonem oraz gra wielu nowych, młodych zawodników, takich jak Andre Iguodala, wybrany z numerem 9 w drafcie 2004, Kyle Korver, Willie Green i Samuel Dalembert. Wyniki nie były jednak zadowalające, a nękany problemami zdrowotnymi Webber nie pomógł drużynie. Po sezonie zwolniono O’Briena.

 
Kyle Korver podczas meczu z Denver Nuggets

Podczas sezonu 2005-2006 Sixers zaczął prowadzić ich były legendarny zawodnik, Maurice Cheeks. W pierwszych sezonach niestety zawodził, co wynikało z kilku błędów, między innymi ustawienie Allena Iversona znów na rozegraniu, czy nie wykorzystywanie zdolności Samuela Dalemberta. Cieszy fakt, że młodzi zawodnicy, głównie Andre Iguodala i Kyle Korver wciąż się doskonalili. Ale jako zespół Sixers nie potrafili wygrywać i grali słabą defensywę.

Nowa nadzieja?

edytuj

Do kolejnego sezonu 2006-2007 Sixers przystąpili bez wzmocnień, przez brak działań ówczesnego prezesa Billy’ego Kinga. Sytuacja w klubie i atmosfera zaczęły się pogarszać. Wspaniała od ponad 10 lat gra Iversona nie przynosiła znacznych rezultatów. Przy stanie 5-12, 19 grudnia 2006 roku, oddano Allena Iversona razem z Ivanem McFarlinem do Denver Nuggets, w zamian za Andre Millera, Joe Smitha i dwa wybory w drafcie.

Zmieniło to całkowicie sytuację w Sixers. Sprzedając jeszcze kontrakt Chrisa Webbera, stworzono drużynę pełną młodych zawodników, bez gwiazd, bez weteranów, z solidnymi zawodnikami, którzy w grę wkładają całe serce. W składzie znaleźli się: Samuel Dalembert (przyszłościowy środkowy), Rodney Carney, Kyle Korver (świetny strzelec), Andre Iguodala (waleczny defensor i lider), Lou Williams (młody, efektywny i efektowny zawodnik), Thaddeus Young (świetny nabytek z draftu) i Andre Miller (rozgrywający, dobry również w ofensywie).

2007-2009, czyli działania Eda Stefanskiego

edytuj

Pierwszą, najważniejszą nowością w Filadelfii w nowym sezonie była niewątpliwie oczekiwana zmiana na stanowisku GM’a: Billy’ego Kinga zastąpił w grudniu 2007 roku Ed Stefanski. Kolejna decyzja to dość kontrowersyjne sprzedanie Kyle’a Korvera za szybko później zwolnionego Gordana Giricka. Miało to na celu zwolnienie salary cap i przygotowanie na zatrudnianie wolnych agentów i wymiany w zbliżającym się lecie.

Sixers zanotowali dobry sezon, pod przywództwem Andre Iguodali, który przejął funkcję lidera, skutecznie wspomaganego choćby przez Andre Millera osiągnęli bilans 40-42. Był to wynik zaskakujący, gdyż wcześniej Sixers typowano na jedną z najsłabszych drużyn sezonu. Młodzi zawodnicy pokazali, że mogą walczyć jak równy z równym z gwiazdami ligi. Jeszcze bardziej udowodnili to w play-off. Sixers awansowali tam z siódmego miejsca, trafiając na Detroit Pistons. Wygrywając pierwszy mecz serii zaszokowali całą NBA. Pokazali, że drużyna, która w play-off nie ma prawie żadnego doświadczenia, może wygrać z prawdziwymi weteranami tych rozgrywek. Detroit wyrównali następnie do stanu 1-1. Po rozbiciu Pistons 95-75, to jednak rywale przejęli inicjatywę wygrywając trzy kolejne spotkania i pokonując ostatecznie Sixers 4-2. Duża w tym zasługa Rasheeda Wallace’a, a także Taya Prince’a, który bardzo dobrze pilnował Andre Iguodali.

Lato 2008 było bardzo ważne dla Sixers. Pozyskali z numerem 16 z draftu Marreese Speightsa oraz, co ważniejsze, zatrudnili Eltona Branda, co było najważniejszym transferem tego okresu. Miał odmienić to oblicze drużyny. Przedłużono też kontrakty z Andre Iguodalą i Lou Williamsem oraz zatrudniono Donyella Marshalla (Sixers cierpieli na słabą skuteczność rzutów za trzy punkty) i Theo Ratliffa. Trudno było odgadnąć, jak spiszą się w następnym sezonie nowi gracze, choć trzonem pozostawali Andre Iguodala, Andre Miller i świetnie się rozwijający Thaddeus Young.

Początek sezonu 2008-2009 nie wróżył niczego dobrego. Elton Brand nie pokazywał niczego szczególnego. 13 grudnia 2008 roku zwolniony został trener Maurice Cheeks, jego stanowisko zajął Tony DiLeo. W tym czasie bardzo poważnej kontuzji 17 grudnia nabawił się Elton Brand, który w styczniu przeszedł operację wykluczającą jego udział w tym sezonie. Pozostali gracze dawali jednak z siebie wszystko, Andre Iguodala dalej przewodził drużynie, która osiągnęła bilans 41-41 i w pierwszej rundzie play-off zmierzyła się z Orlando Magic, drużyną Marcina Gortata. Mimo wspaniałych i szczęśliwych, dwupunktowych zwycięstw w pierwszym i trzecim meczu serii, Sixers przegrali rywalizację 2-4, pokazując jednak ducha walki.

Po sezonie z funkcji trenera zrezygnował 11 maja Tony DiLeo, na jego miejsce Ed Stefanski zatrudnił 1 czerwca Eddiego Jordana. Pierwszym ruchem transferowym lata była wymiana Reggie Evansa za Jasona Kapono z Toronto Raptors, wybitnego strzelca za trzy punkty.

Zawodnicy

edytuj

Kadra

edytuj

Kadra w sezonie 2020/21

Stan na 1 października 2020[3]

Nr Poz. Nar. Nazwisko i imię Data urodzenia Wzrost Masa ciała
45 SG   Broekhoff, Ryan 1991–07–23 198 cm 98 kg
20 SG   Burks, Alec 1990–08–20 198 cm 97 kg
21 C   Embiid, Joel 1994–03–16 213 cm 127 kg
12 PF   Harris, Tobias 1992–07–15 203 cm 103 kg
42 C   Horford, Al 1986–06–03 206 cm 109 kg
30 SG   Korkmaz, Furkan 1997–07–24 201 cm 95 kg
18 SG   Milton, Shake 1996–09–26 196 cm 93 kg
19 PG   Neto, Raul 1992–05–19 185 cm 82 kg
9 C   O’Quinn, Kyle 1990–03–26 206 cm 113 kg
14 C   Pelle, Norvel 1993–02–03 208 cm 105 kg
0 SG   Richardson, Josh 1993–09–15 196 cm 91 kg
40 SF   Robinson, Glenn 1994–01–08 198 cm 101 kg
1 PF   Scott, Mike 1988–07–16 201 cm 108 kg
35 SG   Shayok, Marial 1995–07–26 196 cm 89 kg
25 PG   Simmons, Ben 1996–07–20 208 cm 109 kg
5 SG   Smith, Zhaire 1999–06–04 191 cm 93 kg
22 SG   Thybulle, Matisse 1997–03–04 196 cm 91 kg

Trener:   Doc Rivers
Asystenci: Joseph Blair • John Bryant • Ime Udoka • Kevin Young

Kadra w sezonie 2021/22

Stan na 5 listopada 2021[4]

Nr Poz. Nar. Nazwisko i imię Data urodzenia Wzrost Masa ciała
23 C   Bassey, Charles 2000–10–28 206 cm 104 kg
31 SG   Curry, Seth 1990–08–23 188 cm 84 kg
1 C   Drummond, Andre 1993–08–10 208 cm 127 kg
21 C   Embiid, Joel 1994–03–16 213 cm 127 kg
14 SF   Green, Danny 1987–06–22 198 cm 98 kg
12 PF   Harris, Tobias 1992–07–15 203 cm 103 kg
50 SF   Henry, Aaron 1999–08–30 196 cm 95 kg
7 SG   Joe, Isaiah 1999–07–02 193 cm 75 kg
30 SG   Korkmaz, Furkan 1997–07–24 201 cm 95 kg
0 PG   Maxey, Tyrese 2000–11–04 188 cm 91 kg
18 SG   Milton, Shake 1996–09–26 196 cm 93 kg
20 SF   Niang, Georges 1993–06–17 201 cm 104 kg
44 SF   Reed, Paul 1999–06–14 206 cm 95 kg
1 G/F   Riller, Grant 1997–02–08 185 cm 86 kg
25 PG   Simmons, Ben 1996–07–20 208 cm 109 kg
11 SG   Springer, Jaden 2002–09–25 193 cm 92 kg
22 SG   Thybulle, Matisse 1997–03–04 196 cm 91 kg

Trener:   Doc Rivers
Asystenci: David Joerger • Sam Cassell • Dan Burke • Eric Hughes • Brian Adams • Jamie Young

Międzynarodowe prawa

edytuj
Draft Runda Wybór Zawodnik Poz. Nar. Obecny zespół Adnotacje Przyp.
2014 2 52 Micić, VasilijeVasilije Micić PG   Anadolu Efes Stambuł (Turcja) [5]
2009 2 57 Preldžić, EmirEmir Preldžić G/F   Orlovik Žepče (Bośnia i Hercegowina) Nabyte od Toronto Raptors [6]

Trenerzy

edytuj

Zastrzeżone numery

edytuj
Philadelphia 76ers zastrzeżone numery
Nr Imię i nazwisko Pozycja Lata gry Data ceremonii
3 Allen Iverson SG/PG 1996–2006
2009–2010		 1 marca 2014
4 Dolph Schayes PF 1948–1964 12 marca 2016
6 Julius Erving SF 1976–1987 18 kwietnia 1988
10 Maurice Cheeks PG 1978–1989 6 lutego 1995
13 Wilt Chamberlain C 1965–1968 18 marca 1991
15 Hal Greer SG/PG 1963–1973 19 listopada 1976
24 Bobby Jones SF/PF 1978–1986 7 listopada 1986
32 Billy Cunningham SG/SF 1965–1972
1974–1976		 17 grudnia 1976
34 Charles Barkley PF 1984–1992 30 marca 2001
  Dave Zinkoff Spiker 1963–1985 25 marca 1986

Nagrody indywidualne

edytuj

Sezon

edytuj

MVP[10]

MVP Finałów[10]

Obrońcy roku[11]

Debiutanci Roku[12]

Rezerwowi roku[13]

Największy Postęp Sezonu[14]

Trenerzy Roku[15]

NBA IBM Award[16]

J. Walter Kennedy Citizenship Award[17]

NBA Sportsmanship Award[18]

I skład NBA[19]

II skład NBA[19]

III skład NBA[19]

I skład defensywny NBA[7]

II skład defensywny NBA[7]

I skład debiutantów NBA[8]

II skład debiutantów NBA[9]

All-Star Weekend

edytuj

MVP All-Star Game[21]

MVP Rookie Challenge[22]

Nominowani do All-Star Game[23]

Uczestnicy Rookie Challenge[20]

Trenerzy składów All-Star

Statystyczni liderzy NBA

edytuj

Liderzy strzelców[28]

Liderzy w zbiórkach[29]

Liderzy w asystach[30]

Liderzy w przechwytach[24]

Liderzy w blokach[25]

Liderzy w skuteczności rzutów z gry[26]

Liderzy w skuteczności rzutów wolnych[27]

Statystyczni liderzy klubu

edytuj

Pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w zespole.
Kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w innym zespole.

Punkty (sezon regularny – stan na koniec rozgrywek 2014/15)[31]

Sukcesy

edytuj
Tytuł Liczba Rok
Mistrz NBA   3 1955, 1967, 1983
Mistrz Konferencji 9 1950, 1954, 1955, 1967, 1977, 1980, 1982, 1983, 2001
Mistrz dywizji 6 1977, 1978, 1983, 1990, 2001, 2021
Występy
w play-off 		52 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2008, 2009, 2011, 2012, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022

Poszczególne sezony

edytuj

Na podstawie:[32]. Stan na koniec sezonu 2021/22

Sezon Liga Konferencja Miejsce
w konferencji 		Dywizja Miejsce
w dywizji 		Sezon regularny Playoffs
Wygrane Porażki
Syracuse Nationals
1949/50 NBA Wschodnia 1 – – 51 13 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z New York Knicks (2-1)
Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (2-4)
1950/51 NBA Wschodnia 4 – – 32 34 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0)
Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (2-3)
1951/52 NBA Wschodnia 1 – – 40 26 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-1)
Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (1-3)
1952/53 NBA Wschodnia 2 – – 47 24 Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (0-2)
1953/54 NBA Wschodnia 2 – – 42 30 Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (2-0)
Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (3-4)
1954/55 NBA Wschodnia 1 – – 43 29 Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (3-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Fort Wayne Pistons (4-3)
1955/56 NBA Wschodnia 3 – – 35 37 Zwycięstwo w meczu rozstrzygającym
przed play-off z New York Knicks (1-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (2-1)
Porażka w finale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3)
1956/57 NBA Wschodnia 2 – – 38 34 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (0-3)
1957/58 NBA Wschodnia 2 – – 41 31 Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2)
1958/59 NBA Wschodnia 3 – – 35 37 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (2-0)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1959/60 NBA Wschodnia 3 – – 45 30 Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2)
1960/61 NBA Wschodnia 3 – – 38 41 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (3-0)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1961/62 NBA Wschodnia 3 – – 41 39 Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3)
1962/63 NBA Wschodnia 2 – – 48 32 Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3)
Philadelphia 76ers
1963/64 NBA Wschodnia 3 – – 34 46 Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3)
1964/65 NBA Wschodnia 3 – – 40 40 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1965/66 NBA Wschodnia 1 – – 55 25 Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1966/67 NBA Wschodnia 1 – – 68 13 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1)
Zwycięstwo w finale NBA z San Francisco Warriors (4-2)
1967/68 NBA Wschodnia 1 – – 62 20 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-2)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1968/69 NBA Wschodnia 2 – – 55 27 Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1969/70 NBA Wschodnia 4 – – 42 40 Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (1-4)
1970/71 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 47 35 Porażka w półfinale Konferencji z Baltimore Bullets (3-4)
1971/72 NBA Wschodnia 6 Atlantic 3 30 52
1972/73 NBA Wschodnia 8 Atlantic 4 9 73
1973/74 NBA Wschodnia 8 Atlantic 4 25 57
1974/75 NBA Wschodnia 7 Atlantic 4 34 48
1975/76 NBA Wschodnia 4 Atlantic 2 46 36 Porażka w pierwszej rundzie z Buffalo Braves (1-2)
1976/77 NBA Wschodnia 1 Atlantic 1 50 32 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Houston Rockets (4-2)
Porażka w finale NBA z Portland Trail Blazers (2-4)
1977/78 NBA Wschodnia 1 Atlantic 1 55 27 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0)
Porażka w finale Konferencji z Washington Bullets (2-4)
1978/79 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 47 35 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-0)
Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (3-4)
1979/80 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 59 23 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (2-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1)
Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4)
1980/81 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 62 20 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (2-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1981/82 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 58 24 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Atlanta Hawks (2-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-2)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-3)
Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4)
1982/83 NBA Wschodnia 1 Atlantic 1 65 17 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Los Angeles Lakers (4-0)
1983/84 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 52 30 Porażka w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-3)
1984/85 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 58 24 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-0)
Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1985/86 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 54 28 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (3-4)
1986/87 NBA Wschodnia 5 Atlantic 2 45 37 Porażka w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (2-3)
1987/88 NBA Wschodnia 10 Atlantic 4 36 46
1988/89 NBA Wschodnia 7 Atlantic 2 46 36 Porażka w pierwszej rundzie z New York Knicks (0-3)
1989/90 NBA Wschodnia 3 Atlantic 1 53 29 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Cleveland Cavaliers (3-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4)
1990/91 NBA Wschodnia 5 Atlantic 2 44 38 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (3-0)
Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4)
1991/92 NBA Wschodnia 10 Atlantic 5 35 47
1992/93 NBA Wschodnia 13 Atlantic 6 26 56
1993/94 NBA Wschodnia 11 Atlantic 6 25 57
1994/95 NBA Wschodnia 13 Atlantic 6 24 58
1995/96 NBA Wschodnia 15 Atlantic 7 18 64
1996/97 NBA Wschodnia 14 Atlantic 6 22 60
1997/98 NBA Wschodnia 14 Atlantic 7 31 51
1998/99 NBA Wschodnia 6 Atlantic 3 28 22 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Orlando Magic (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (0-4)
1999/00 NBA Wschodnia 5 Atlantic 3 49 33 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Charlotte Hornets (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (2-4)
2000/01 NBA Wschodnia 1 Atlantic 1 56 26 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (3-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3)
Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (1-4)
2001/02 NBA Wschodnia 6 Atlantic 4 43 39 Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (2-3)
2002/03 NBA Wschodnia 4 Atlantic 2 48 34 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Orleans Hornets (4-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (2-4)
2003/04 NBA Wschodnia 11 Atlantic 5 33 49
2004/05 NBA Wschodnia 7 Atlantic 2 43 39 Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (1-4)
2005/06 NBA Wschodnia 9 Atlantic 2 38 44
2006/07 NBA Wschodnia 9 Atlantic 3 35 47
2007/08 NBA Wschodnia 7 Atlantic 3 40 42 Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (2-4)
2008/09 NBA Wschodnia 6 Atlantic 2 41 41 Porażka w pierwszej rundzie z Orlando Magic (2-4)
2009/10 NBA Wschodnia 13 Atlantic 4 27 55
2010/11 NBA Wschodnia 7 Atlantic 3 41 41 Porażka w pierwszej rundzie z Miami Heat (1-4)
2011/12 NBA Wschodnia 8 Atlantic 3 35 31 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Chicago Bulls (4-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
2012/13 NBA Wschodnia 9 Atlantic 4 34 48
2013/14 NBA Wschodnia 14 Atlantic 5 19 63
2014/15 NBA Wschodnia 14 Atlantic 4 18 64
2015/16 NBA Wschodnia 15 Atlantic 5 10 72
2016/17 NBA Wschodnia 14 Atlantic 4 28 54
2017/18 NBA Wschodnia 3 Atlantic 3 52 30 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Miami Heat (4-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
2018/19 NBA Wschodnia 3 Atlantic 2 51 31 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Brooklyn Nets (4-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (3-4)
2019/20[33][34] NBA Wschodnia 6 Atlantic 3 43 30 Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (0-4)
2020/21[35] NBA Wschodnia 1 Atlantic 1 49 23 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Wizards (4-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (3-4)
2021/22 NBA Wschodnia 4 Atlantic 2 51 31 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Toronto Raptors (4-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Miami Heat (2-4)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Philadelphia 76ers- Philadelphia, PA, United States [online], Welcome to EUROLEAGUE BASKETBALL [dostęp 2020-05-20] (ang.).
  2. ↑ History Index [online], Philadelphia 76ers [dostęp 2020-05-20] (ang.).
  3. ↑ 76ers 2018-19 Roster. nba.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  4. ↑ 76ers Roster [online], Philadelphia 76ers [dostęp 2021-11-05] (ang.).
  5. ↑ 2014 NBA Draft: Sixers Select McDaniels, Grant, Micic in the Second Round of the 2014 NBA Draft. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  6. ↑ Raptors Complete Trade With Indiana. nba.com, 14 lipca 2017. [dostęp 2020-10-02]. (ang.).
  7. ↑ a b All-Defensive Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  8. ↑ NBA History – All-Rookie 1st Team. espn.go.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  9. ↑ NBA History – All-Rookie 2nd Team. espn.go.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  10. ↑ a b NBA Championships: Year by Year Champions. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  11. ↑ NBA Defensive Player of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  12. ↑ NBA Rookie of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  13. ↑ NBA Sixth Man of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  14. ↑ Most Improved Player. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  15. ↑ NBA Coach of the Year Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  16. ↑ IBM Award Recipients. basketball.realgm.com. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  17. ↑ NBA J. Walter Kennedy Citizenship Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  18. ↑ NBA Sportsmanship Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  19. ↑ a b c All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  20. ↑ NBA ALL-STAR ROOKIE ROSTERS. nba-allstar.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  21. ↑ NBA All-Star Game MVP’s. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  22. ↑ Rookie Game Year-by-Year Results/MVPs. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  23. ↑ Philadelphia 76ers All-Star Game Selections. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  24. ↑ NBA Steals Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  25. ↑ NBA Blocks Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  26. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Field Goal Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  27. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  28. ↑ NBA Scoring Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  29. ↑ NBA Rebounds Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  30. ↑ NBA Assists Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  31. ↑ Philadelphia 76ers Career Leaders. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  32. ↑ Philadelphia 76ers Franchise Index. basketball-reference.com. [dostęp 2022-05-13]. (ang.).
  33. ↑ Koronawirus w NBA. Rozgrywki zawieszone na miesiąc. Scenariusze dla ligi. www.sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2020-03-13]. (pol.).
  34. ↑ W końcu znamy konkretny plan. www.mvpmagazyn.pl. [dostęp 2020-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-05)]. (pol.).
  35. ↑ Liga NBA – początek rywalizacji 22 grudnia, 72 mecze w sezonie regularnym. www.wirtualnemedia.pl. [dostęp 2020-11-10]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Philadelphia_76ers&oldid=71702547”
  NODES
Intern 2
iOS 1
mac 2
multimedia 1
os 163
web 3