Philippe Kieffer

Philippe Kieffer
Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer
	komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	24 października 1899 ; Port-au-Prince, Haiti
Data i miejsce śmierci	20 listopada 1962 ; Cormeilles-en-Parisis, Francja
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Marine nationale; Siły Wolnych Francuzów; Francuska Armia Wyzwolenia
Jednostki	1 Batalion Komandosów Piechoty Morskiej (Commando Kieffer)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa rajd na Dieppe; lądowanie w Normandii;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Philippe Kieffer, właśc. Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer (ur. 24 października 1899 w Port-au-Prince na Haiti^[1], zm. 20 listopada 1962 w Cormeilles-en-Parisis, Francja) – francuski wojskowy, komandor porucznik, uczestnik drugiej wojny światowej, utworzył i dowodził pierwszym oddziałem komandosów Francuskiej Marynarki Wojennej.

Biografia

Wczesne lata

Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer urodził się na Haiti. Był synem Alzatczyka^[2] i Angielki, miał troje rodzeństwa^[1]. Szkołę średnią ukończył na wyspie Jersey^[2], naukę kontynuował w Stanach Zjednoczonych, otrzymał dyplom wyższej szkoły handlowej w Chicago^[3]. Po studiach został dyrektorem banku na Haiti, pełnił również funkcje współdyrektora Narodowego Banku Haiti, następnie był dyrektorem banku w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Druga wojna światowa

Kieffer przebywał w Nowym Jorku, gdy sytuacja w Europie stawała się coraz bardziej napięta. W maju 1939^[3] przybył do Francji aby połączyć się z rodziną^[4]. Mimo swojego wieku (40 lat), 2 września zgłosił się na ochotnika do wojska jako oficer rezerwy. Przyjęty w stopniu podporucznika do wojsk lądowych jako tłumacz, osiem dni później przeniósł się do Marynarki Wojennej. Był sekretarzem admirała północnej grupy floty^[3]^[5], służył na pancerniku Courbet na pokładzie którego brał udział podczas operacji Dynamo.

Po klęsce Francji porucznik Kieffer odpowiedział na apel generała de Gaulle'a z 18 czerwca 1940 i przedostał się do Wielkiej Brytanii. 1 lipca wstąpił do Marynarki Wojennej Wolnej Francji. Ze względu na płynną znajomość języka angielskiego został tłumaczem i szyfrantem. Będąc pod wrażeniem technik brytyjskich komandosów poprosił o zgodę utworzenia francuskich sił specjalnych. W maju 1941 admirał Émile Muselier wyraził zgodę na sformowanie jednostki specjalnej. Szkolenie francuskich komandosów miało miejsce w Achnacarry w Szkocji. 1 lipca 1942 Philippe Kieffer otrzymał awans na kapitana marynarki^[3]. 19 sierpnia 1942 1. Batalion Francuskich Komandosów uczestniczył w rajdzie na Dieppe^[6]. W 1943 batalion brał udział w nocnych rajdach na wybrzeże francuskie i holenderskie.

6 czerwca 1944, Kieffer awansowany do stopnia komandora podporucznika wylądował na czele swojego batalionu w Colleville-Montgomery, na plaży Sword^[7]. Mimo strat, 10 zabitych (w tym 2 oficerów) i wielu rannych, batalion zdobył działko 50 mm, zajął byłe kasyno w Riva-Bella^[8]^[9] by połączyć się z 6. Brytyjską Dywizja Powietrznodesantową na moście Pegaz w Bénouville. W ciągu jednego dnia, 6 czerwca straty batalionu wyniosły 21 zabitych i 93 rannych. Sam Kieffer odniósł 2 rany. Batalion walczył do 27 sierpnia, następnie został uzupełniony w Wielkiej Brytanii. W listopadzie batalion wylądował na holenderskiej wyspie Walcheren i brał udział w walkach o Vlissingen^[10].

Po wojnie

We wrześniu 1945 Kieffer został wybrany do rady departamentu Calvados, zasiadał również w radzie gminy Grandcamp-les-Bains. W 1948 spisał swoje wspomnienia w książce pt.: Béret vert. W 1950 przeprowadził się do Cormeilles-en-Parisis, 4 lata później został awansowany na komandora porucznika rezerwy. W 1962 był konsultantem na planie filmu Najdłuższy dzień.

Philippe Kiefer zmarł na skutek porażenia połowiczego^[2] 20 listopada 1962.

Awanse

podporucznik wojsk lądowych - 1939
porucznik marynarki (enseigne de vaisseau de 1ère classe) – grudzień 1941
kapitan marynarki (lieutenant de vaisseau) – lipiec 1942^[11]
komandor podporucznik (capitaine de corvette) – 6 czerwca 1944
komandor porucznik rezerwy (capitaine de frégate) – 1954

Odznaczenia

Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej – 22 listopada 1955
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej – 29 maja 1945
Order Wyzwolenia (Ordre de la Libération, Francja) – 28 sierpnia 1944
Krzyż Wojenny 1939–1945 z 6 palmami i gwiazdą (Croix de Guerre, Francja)
Krzyż Kombatantów (Croix du Combattant)
Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji
Medal Pamiątkowy Wojny 1939-1945 (Médaille commémorative française de la guerre 1939-1945)
Medal Wyzwolenia Francji
Medal Rannych na Wojnie (Médaille des blessés de guerre)
Medal Honorowy za Czyny Odwagi i Poświęcenia (Médaille d'honneur pour acte de courage et de dévouement)
Srebrny Medal Zasługi dla Sportu i Młodzieży (Médaille de la jeunesse, des sports et de l'engagement associatif)
Order Imperium Brytyjskiego
Krzyż Wojskowy
Gwiazda za Wojnę 1939–1945
Gwiazda Francji i Niemiec
Medal Obrony

Przypisy

↑ ^a ^b Article de l'Alsace « Kieffer, l'Alsacien » du 9 mai 2008.
↑ ^a ^b ^c Article Ouest France, 07/05/2008..
↑ ^a ^b ^c ^d VladimirV. Trouplin VladimirV., Dictionnaire des Compagnons de la Libération, Bordeaux: Elytis, 2010, Trouplin2010 .
↑ Philippe Kieffer, un homme avant d'être une légende, Christophe Meunier, le 20 octobre 2013.
↑ Étienne Taillemite: Dictionnaire des marins français. Paryż: éditions Tallandier, 2002, s. 276. ISBN 2-84734-008-4.
↑ Nick van der Bijl, Robert Chapman: No. 10 (Inter-Allied) Commando 1942-45: Britain's Secret Commando. Osprey Publishing, 2006.
↑ Elizabeth Coquart, Philippe Huet: Le jour le plus fou: 6 juin 1944 : les civils dans la tourmente. Michel Albin, 1994.
↑ Tenor, Auguste, (ed.), Debarquement, Editions Le Manuscrit
↑ Bernard Le Marec: Les Français libres et leurs emblèmes. Lavauzelle, 1994.
↑ André Herman Lemoine: Forteresse Escaut: novembre 1944, le dernier débarquemet des Bérets verts. Michel Albin, 1994.
↑ Philippe KIEFFER | L'Ordre de la Libération et son Musée [online], www.ordredelaliberation.fr [dostęp 2020-07-09] (fr.).

Bibliografia

Philippe Kieffer - Chef des commandos de la France libre, Benjamin Massieu, Éditions Pierre de Taillac, 2013.
J’ai débarqué le 6 juin 1944, Gwenn-Aël Bolloré.
Le Commando Kieffer, documentaire de Cédric Condom et Gwenaëlle de Kergommeaux
Le Commando numéro 4 de Stéphane Simonnet et Le Penven, Heimdal, 2004.
Béret vert, Philippe Kieffer, France-Empire, 1952.

Linki zewnętrzne

Biographie de Philippe Kieffer sur le site de l'ordre de la Libération. ordredelaliberation.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
Site commandos-fnfl.ifrance.com. commandos-fnfl.ifrance.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-10)].
« Fusiliers et commandos » sur le site de la Marine nationale
Site officiel du musée des fusiliers marins et commandos de la Marine nationale - Lorient

[Alsace-1] Article de l'Alsace « Kieffer, l'Alsacien » du 9 mai 2008.

[Ouest-France-2] Article Ouest France, 07/05/2008..

[Compagnons-3] VladimirV. Trouplin VladimirV., Dictionnaire des Compagnons de la Libération, Bordeaux: Elytis, 2010, Trouplin2010 .

[France3-4] Philippe Kieffer, un homme avant d'être une légende, Christophe Meunier, le 20 octobre 2013.

[Taillemite-5] Étienne Taillemite: Dictionnaire des marins français. Paryż: éditions Tallandier, 2002, s. 276. ISBN 2-84734-008-4.

[6] Nick van der Bijl, Robert Chapman: No. 10 (Inter-Allied) Commando 1942-45: Britain's Secret Commando. Osprey Publishing, 2006.

[7] Elizabeth Coquart, Philippe Huet: Le jour le plus fou: 6 juin 1944 : les civils dans la tourmente. Michel Albin, 1994.

[8] Tenor, Auguste, (ed.), Debarquement, Editions Le Manuscrit

[9] Bernard Le Marec: Les Français libres et leurs emblèmes. Lavauzelle, 1994.

[10] André Herman Lemoine: Forteresse Escaut: novembre 1944, le dernier débarquemet des Bérets verts. Michel Albin, 1994.

[11] Philippe KIEFFER | L'Ordre de la Libération et son Musée [online], www.ordredelaliberation.fr [dostęp 2020-07-09] (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]