Wikipedia

Rai – Radiotelevisione italiana

włoski publiczny nadawca radiowo-telewizyjny

Rai – Radiotelevisione italiana – włoski publiczny nadawca radiowo-telewizyjny. Rozpoczął działanie w 1954 roku.

Rai – Radiotelevisione italiana
Logo
Państwo

 Włochy

Siedziba

Rzym

Adres

14 Viale Giuseppe Mazzini

Data założenia

1924 (radio)
1954 (telewizja)

Forma prawna

società per azioni (S.p.A)

Prezes

Marinella Soldi

Dyrektor

Roberto Sergio

Udziałowcy

skarb Państwa Włoch

Dane finansowe
Kapitał zakładowy

257 mln euro[1]

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Rai – Radiotelevisione italiana”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Rai – Radiotelevisione italiana”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Rai – Radiotelevisione italiana”
Ziemia41°55′02,3868″N 12°27′35,3934″E/41,917330 12,459831
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Historia

edytuj

W lutym 1923 roku wydano dekret królewski nr 1067, który powierzył państwu wyłączne prawo do nadawania transmisji radiowych, które miały być wykonywane za pośrednictwem koncesjonowanych firm, w tym Unione radiofonica italiana z siedzibą w Turynie, Società italiana radio audizioni circolari oraz Società italiana per le radiocomunicazioni circolari, założona we wrześniu 1923 przez Marconi Company. 20 marca 1924 nadawca Radiofono zainstalował stację testową w Centocelle[2]. URI wyemitowało swoją inauguracyjną transmisję – przemówienie Benito Mussoliniego w Teatro Costanzi – 5 października. Regularne programowanie rozpoczęło się następnego wieczoru; o godzinie 21:00 czasu środkowoeuropejskiego Ines Viviani Donarelli(inne języki) po raz pierwszy zaprosiła widzów do śledzenia transmisji radiowej, wypowiadając słowa; „URI, Włoski Związek Radiowy. 1-RO: stacja Rzym. Długość fali 425 m. Wszystkim słuchającym naszych pozdrowień i dobrego wieczoru. Jest godzina 21:00, 6 października 1924. Nadajemy koncert inauguracyjny pierwszej włoskiej stacji radiowej na potrzeby rozpraw radiowych, kwartetu złożonego z Ines Viviani Donarelli, która przemawia do was, Alberto Magalottiego, Amedeo Fortunati i Alessandro Cicognani wykona Haydna z kwartetu „Opera 7”, I i II tempo”[3].

Pierwsze próby uruchomienia stacji telewizyjnych przeprowadzono na terenie Włoch już w 1929 roku, ale dopiero od 1939 roku emitowano nieregularne transmisje telewizyjne. Stacje w Turynie, Rzymie i Mediolanie przeprowadziły relacje z XI wystawy sprzętu radiowego i otwarcia XXI targów Fiera di Milano(inne języki). Do prac w tej dziedzinie powrócono po wojnie.

W 1951 roku odbył się pierwszy Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo, który odbył się jednak bez medialnego echa z powodu braku zainteresowania mediów[4]. Przełom w organizacji oraz popularności festiwalu w San Remo nastąpił w 1958, kiedy podczas konkursu wystąpił Domenico Modugno, który zaprezentował swój utwór „Nel blu dipinto di blu”, napisany we współpracy z Frankiem Migliaccim[5][6]. Festiwal stanowił inspirację dla Konkursu Piosenki Eurowizji[7].

3 stycznia 1954 roku, o godzinie 11:00, w studio w Turynie, Alberto Manzi(inne języki), pierwsza włoska spikerka telewizyjna, odczytała na wizji program dnia[8]. Dzięki nadajnikom w Turynie, Mediolanie, Umbrii, Pavii, Genui i Rzymie transmisję obejrzało blisko 36% mieszkańców Włoch. Był to imponujący wynik, gdyż oficjalnych abonentów było tylko 24 000[9]. Stacja Rai otrzymała od rodziny filantropa Antonio Bernocchi zaawansowany technicznie sprzęt telewizyjny, który wykorzystano przeprowadzając 11 września 1949 roku, transmisję z IX targów Triennale di Milano[9]. Szkolenia kadry technicznej, przygotowania logistyczne i programowe oraz testowe programy trwały kolejnych pięć lat.

W 1957 roku po raz pierwszy nadano reklamy – nie były to segmenty dzielące programy, lecz emitowano je w dziesięciominutowym bloku pt. Carosello o godzinie 20:50, a stylistykę tych reklam nakreślały surowe zasadu stylistyki i narracji. Nazwę produktu można było wypowiedzieć tylko na początku i końcu reklamy, a widownia czasem osiągała nawe 20 milionów widzów w momencie peaku[9][10].

Z powodu wysokiego poziomu analfabetyzmu we Włoszech po wojnie, telewizja zdecydowała się zacząć nadawać program pt. Telescuola – kursy stworzone przez prof. Marię Grazię Pugliesi i realizowane wraz z włoskim ministerstwem edukacji, przeznaczone dla dzieci, które z jakiegokolwiek powodu nie mogły uczęszczać do szkoły, aby pomóc uzupełnić im braki; następnie zaczęto nadawać inny program, pt. Non è mai troppo tardi (Nigdy nie jest za późno) przeznaczony dla dorosłych analfabetów; transmisja ta cieszyła się ogromną popularnością, a prowadził ją pedagog Alberto Manzi(inne języki)[9][11][12].

Pod koniec 1961 roku uruchomiono drugi kanał włoskiej telewizji, przeznaczony dla programów alternatywnych, jak i tych, które uzupełniają transmisje pierwszego kanału. Jego inauguracja zbiegła się z kilkoma rocznicami związanymi z I wojną światową, dlatego pierwsze audycje tego kanału im poświęcono[13][14]. Od 1964 w całym kraju prowadzono testy transmisji w kolorze. W maju 1966 roku zorganizowano uroczysty pokaz telewizji kolorowej dla przedstawicieli zarówno zachodniej Europejskiej Unii Nadawców (EBU), jak i wschodniej Międzynarodowej Organizacji Radia i Telewizji (OIRT)[9].

Po uroczystym otwarciu centrum nadawania im. Biagiego Agnesa w rzymskiej dzielnicy Saxa Rubra(inne języki), to tam właśnie przeprowadzano pierwsze eksperymenty z wysoką rozdzielczością nadawania; były to transmisje z odbywających się we Włoszech Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1990[9]. W 1991 roku stacja odpowiadała za organizację i emisję 36. Konkursu Piosenki Eurowizji na żywo z Rzymu. Konkurs był szeroko krytykowany z powodu niskiego poziomu organizacji[15], a ekipa produkcyjna miała opóźnienia w przygotowaniach scenografii, kończąc pracę w dniu koncertu finałowego, przez co uczestnicy mieli mało czasu na próby, co doprowadziło do licznych spięć między włoskimi organizatorami a delegacjami uczestniczących państw.

Z okazji obchodów pięćdziesięciolecia telewizji w 2004 roku, wyemitowano wtedy archiwa najpopularniejszych programów powstałych od początku nadawania Rai na wszystkich kanałach telewizyjnych[16][17].

W 2020 roku Rai dysponowała 53 głównymi studiami w Rzymie, Mediolanie, Neapolu i Turynie. Miała 22 oddziałów we Włoszech i 11 zagranicznych. Nadawca zatrudnia blisko 12 000 osób, z czego 7281 w telewizji[9].

Programy telewizyjne i stacje radiowe

edytuj

Programy telewizyjne

edytuj

Rai posiada 5 głównych kanałów telewizyjnych, numerowanych kolejno, oraz 8 kanałów tematycznych.

Programy telewizyjne
Logo Nazwa Data uruchomienia LCN Streaming
DTTV Tivùsat Sky RaiPlay Rai TV
  Rai 1 3 stycznia 1954 501 1 101  
  Rai 2 4 listopada 1961 502 2 102
  Rai 3 15 grudnia 1979 3, 503 3 103
  Rai 4 14 lipca 2008 21  
  Rai 5 26 listopada 2010 23
  Rai Movie 1 lipca 1999 24
  Rai Premium(inne języki) 31 lipca 2003 25
  Rai Gulp 1 czerwca 2007 42
  Rai Yoyo 1 listopada 2006 43
  Rai News 24 26 kwietnia 1999 48
  Rai Storia 2 lutego 2009 54
  Rai Scuola 19 października 2009 57
  Rai Sport 1 lutego 1999 146

Stacje radiowe

edytuj

Rai posiada 3 główne stacje radiowe, numerowane kolejno, oraz 9 stacji tematycznych.

Stacje radiowe Rai
Logo Nazwa Data uruchomienia LCN Streaming
DTTV Tivùsat Sky RaiPlay RaiPlay Sound Rai TV+
  Rai Radio 1 6 października 1924   601 8820    
  Rai Radio 2 21 marca 1938 602 8822  
  Rai Radio 3 1 października 1950 603 8824  
  Rai Gr Parlamento 5 stycznia 1998   604 8830
  Rai Radio 3 Classica 1 grudnia 1958 605 8826
  Rai Radio Kids 12 czerwca 2017 606 8831
  Rai Radio Live 24 października 2015 607 8833
  Rai Radio Tutta Italiana 1 grudnia 1958 630 8828
  Rai Radio Techete' 7 września 2015 640 8835
  Rai Radio 1 Sport 14 czerwca 2018 641 8825
  Rai Radio 2 Indie 21 czerwca 2018 624 8829
  Rai Isoradio 23 grudnia 1989 699 8834

Pakiety

edytuj
edytuj
Lata Opis Logo
1954–1983 Logo przedstawia czarny napis Rai, w czcionce o charakterystycznych kwadratowych kształtach.  
1983–1988 Logo przedstawia niebieski napis Rai, w którym wszystkie litery są połączone ze sobą, pod którym rządowo napisane jest Radio Televisione Italiana  
1988–2000 Logo podobne do tego z lat 1983–1988, kolor napisów Rai oraz Radio Televisione Italiana zmieniono na ciemny niebieski. Drugi z tych napisów został przeniesiony na prawą stronę. Na napisie Rai znalazła się pochylona flaga Włoch.  
2000–2010 Logo przedstawia napis Rai, po prawej stronie którego zlokalizowana symetryczna względem punktu figura, która przypomina motyla. Napis oraz figura są granatowe.  
2010–2016 Jasnoniebieski kwadrat z białym napisem Rai.  
od 2016 Logo podobne do tego z lat 2010–2016, kolor kwadratu zmieniono na ciemniejszy odcień niebieskiego.  

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Il taglio dei costi salva il bilancio Rai: il 2017 si chiude in utile per 14 milioni - la Repubblica [online], repubblica.it [dostęp 2024-04-25] (wł.).
  2. ↑ La vera storia della radiodiffusione in Italia - CRONOLOGIA DAL 1919-2000 [online], web.archive.org, 4 marca 2016 [dostęp 2022-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
  3. ↑ AUDIO la prima trasmissione radio italiana - Cultura & Spettacoli [online], Agenzia ANSA, 4 października 2014 [dostęp 2024-02-29] (wł.).
  4. ↑ Sanremo 1951, viaggio nella storia del Festival [online], web.archive.org, 13 stycznia 2019 [dostęp 2024-02-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-13].
  5. ↑ Volare, Cantare! Wielki hit Domenico Modugno, który nie wygrał Eurowizji! [online], OGAE Polska, 24 lipca 2021 [dostęp 2024-02-29] (pol.).
  6. ↑ Sky TG24, Sanremo, 65 anni fa trionfava 'Nel blu dipinto di blu': 10 curiosità [online], tg24.sky.it, 23 stycznia 2024 [dostęp 2024-02-29] (wł.).
  7. ↑ Sanremo - the festival that inspired Eurovision [online], Europejska Unia Nadawców, 8 lutego 2017 [dostęp 2024-02-29] (ang.).
  8. ↑ Il giorno che la Rai cominciò le trasmissioni in tv [online], Il Post, 3 stycznia 2024 [dostęp 2024-02-29] (wł.).
  9. ↑ a b c d e f g Małgorzata Dwornik, RAI. Historia włoskiej telewizji dla ciebie i dla wszystkich, „tygodnik Reporterzy.info”, 10 lutego 2020.
  10. ↑ La storia – Il mito di Carosello [online], carosello.tv [dostęp 2024-02-29].
  11. ↑ Pietro Bortoluzzi, Telewizyjny język włoski [online], Gazzetta Italia, 25 lutego 2018 [dostęp 2024-02-29] (pol.).
  12. ↑ "Non è mai troppo tardi": la prima scuola della Rai - Treccani Portale [online], web.archive.org, 1 marca 2014 [dostęp 2024-02-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-01].
  13. ↑ Ufficio Stampa Rai [online], web.archive.org, 22 października 2013 [dostęp 2024-02-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-22].
  14. ↑ Marco Salaris, È successo in TV - 4 novembre 1961: nasce Rai 2 [online], TvBlog, 4 listopada 2018 [dostęp 2024-02-29] (wł.).
  15. ↑ Rome 1991 – Eurovision Song Contest [online], Europejska Unia Nadawców [dostęp 2020-07-09] (ang.).
  16. ↑ Cinquanta il dilemma di Baudo - la Repubblica.it [online], la Reppublica, 2 października 2003 [dostęp 2024-02-29] (wł.).
  17. ↑ Con Superpippo la storia della tv in bianco e nero - la Repubblica.it [online], la Reppublica, 8 października 2003 [dostęp 2024-02-29] (wł.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rai_–_Radiotelevisione_italiana&oldid=73834807”
  NODES
INTERN 2