Roger Moore
Sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie, zm. 23 maja 2017 w Crans-Montana[1]) – brytyjski aktor, producent filmowy, reżyser, scenarzysta i autor książek.
Roger Moore (1973) | |
Imię i nazwisko |
Roger George Moore |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
14 października 1927 |
Data i miejsce śmierci |
23 maja 2017 |
Zawód | |
Współmałżonek |
Doorn van Steyn (1946–1953) |
Lata aktywności |
1945–2017 |
Odznaczenia | |
Podpis aktora | |
Strona internetowa |
Zagrał w ponad 70 produkcjach filmowych i serialowych. Znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu Święty (1962–1969), lorda Bretta Sinclaira w serialu Partnerzy (1971–1972) i Jamesa Bonda (w latach 1973–1985) w siedmiu filmach o przygodach agenta 007.
Był ambasadorem dobrej woli UNICEF. Za działalność charytatywną otrzymał wysokiej rangi odznaczenia brytyjskie – Order Imperium Brytyjskiego: w 1999 w stopniu Commander of the British Empire (CBE) i w 2003 w stopniu Knight Commander of the British Empire (KBE).
Życiorys
edytujRodzina i edukacja
edytujUrodził się tuż po północy 14 października 1927 w szpitalu położniczym Jeffreys Road Stockwell[2] w południowym Londynie[3]. Był jedynym dzieckiem policyjnego kreślarza George’a Alfreda Moore’a (1904–1997) i Lillian z domu Pope (1904–1985), która po narodzinach syna porzuciła pracę kasjerki w restauracji „Hill’s” i została gospodynią domową[4][5]. Dorastał w mieszkaniu przy Albert Square, wakacje często spędzał u dziadka ze strony matki, Williama George’a Pope’a, w Cliftonville na wybrzeżu Kentu[6]. Był człowiekiem słabego zdrowia – jako dziecko m.in. chorował na świnkę, ostre zapalenie gardła (wówczas przeszedł operację usunięcia migdałków) i obustronne oskrzelowe zapalenie płuc oraz zakaził się liszajcem, jako nastolatek zachorował na żółtaczkę i ostre zapalenie wyrostka robaczkowego[7].
Przez rok chodził do szkółki niedzielnej[8]. Uczęszczał do szkoły podstawowej Hackford Road w Londynie, a następnie do stołecznego gimnazjum Battersea Grammar School[9]. Po wybuchu II wojny światowej kilkukrotnie zmieniał miejsce zamieszkania, aż w końcu wrócił do domu przy Albert Square[10]. Uczył się w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, oraz w szkole Vauxhall Central w gminie London Borough of Lambeth[11]. Zdał egzaminy do Królewskiego Towarzystwa Nauk[12]. Studiował na College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył[13].
Zafascynowany występami ojca w teatrze amatorskim zainteresował się aktorstwem[14]. W młodości często uczęszczał do kina[15]. Kiedy miał 15 lat, został animatorem praktykantem w firmie Publicity Picture Productions[16]. Karierę aktorską zaczął od pracy w charakterze statysty, przy czym zadebiutował na ekranie jako legionista w filmie kostiumowym Gabriela Pascala Cesar i Kleopatra (1945)[17][18]. Na planie filmu został dostrzeżony przez reżysera Briana Desmonda Hursta, za którego namową rozpoczął studia w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej[19]. Studiował na roku m.in. z Lois Maxwell, która w późniejszych latach zagrała z nim w filmach o Jamesie Bondzie[20]. Studia przerwał po pierwszym roku[21].
Kiedy miał 18 lat, został powołany do służby wojskowej – otrzymał numer służbowy 372394[22] i służył w Królewskim Korpusie Służby Pomocniczej (ang. Royal Army Service Corps)[23]. Po uzyskaniu patentu oficerskiego dowodził bazą zaopatrzeniową w Szlezwiku-Holsztynie i był szefem służby magazynowej w bazie zaopatrzeniowej w Neumünster[24]. Później przez krótki czas działał w Brygadzie Szkoleniowej w Lippstadt w Nadrenii Północnej-Westfalli, po czym został przeniesiony do Sekcji Rozrywki Połączonych Służb (ang. Combined Services Entertainment Unit), z którą występował na terenach Niemiec, Austrii i Włoch[25]. Pod koniec 1947 zakończył trzyletnią służbę wojskową ze stopnia p.o. kapitana[26].
Kariera zawodowa
edytujJeszcze przed zdaniem egzaminów do Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej wystąpił jako statysta w filmach: Perfect Strangers (1945) Alexandra Kordy oraz Gaiety George (1946) George’a Kinga i Leontine Sagan[27]. W trakcie studiów występował w Arts Theatre Club w spektaklach: Kredowe koło i Słomkowy kapelusz[28]. Był także aktorem Arts Theatre w Cambridge[29]. Wziął udział w zdjęciach próbnych do roli Michaela Reynoldsa, partnera Emmeline Foster (Jean Simmons), głównej bohaterki filmu przygodowego Franka Laundera Błękitna laguna (The Blue Lagoon, 1949), jednak rolę ostatecznie powierzono Donaldowi Houstonowi[30]. Dostał angaż do repertuarowego Intimate Theatre w Palmers Green, w którym zadebiutował rolą w sztuce Łatwa cnota[31]. Zagrał epizodyczną rolę w muzycznej komedii Briana Desmonda Hursta Trottie True (1949) i komedii Charlesa Saundersa One Wild Oat (1951)[32]. Pod koniec lat 40. wystąpił także w sztuce Guwernantka Patricka Hamiltona realizowanej dla BBC, dla której pracował także jako inspicjent przy produkcji programu rewiowego[33]. Poza tym grał w Q Theatre w Kew, Lyric Theatre przy Shaftesbury Avenue i Coliseum Theatre przy St Martin’s Lane[34]. Jako fotomodel wziął udział m.in. w sesjach zdjęciowych do kobiecych czasopism[33].
W 1953 przeniósł się do Hollywood, gdzie zaczął karierę od występu w dwóch odcinkach programu Robert Montgomery Presents w NBC[35]. Grał także w spektaklach teatru telewizji Matinée Theatre, wystąpił w kilku słuchowiskach radiowych oraz uczestniczył w wielu castingach do realizacji telewizyjnych[36]. Po miesiącach niepowodzeń powrócił do Anglii, gdzie zagrał w spektaklu Zdobywam zamek (I Capture the Castle) wystawianym na West Endzie[37]. W 1954 wrócił do Hollywood i podpisał siedmioletni kontrakt z studiem filmowym MGM[38]. Jego hollywoodzkim debiutem był występ w melodramacie Richarda Brooksa Kiedy po raz ostatni widziałem Paryż (The Last Time I Saw Paris, 1954)[39]. Następnie wcielił się w Paula, młodszego brata sopranistki Marjorie Lawrence w dramacie Curtisa Bernhardta Interrupted Melody (1955) z Eleanor Parker, a później rozbójnika Jacka w filmie przygodowym Roberta Z. Leonarda Królewski złodziej (The King’s Thief, 1955) u boku Edmunda Purdoma i księcia Henryka w dramacie historycznym Davida Millera Diane (1956), w którym partnerował Lanie Turner[40]. Po komercyjnej porażce ostatniego z filmów studio MGM rozwiązało kontrakt z Moore’em[41]. Zagrał Billy’ego w telewizyjnej wersji spektaklu Noëla Cowarda To szczęśliwe plemię (This Happy Breed), po czym wystąpił w kilku sztukach Teatru Telewizji Goodyear[42]. Po powrocie do Anglii został obsadzony w sztuce Richarda Buckle’a The Family Tree (reż. Noël Coward) w Connaught Theatre w Worthing[43]. Następnie zagrał tytułowego bohatera serialu Ivanhoe (1958–1959) oraz wystąpił w pojedynczych odcinkach amerykańskich seriali: Trzeci człowiek i Avon Emeralds (z serii Alfred Hitchcock przedstawia)[44].
W 1958 podpisał kontrakt z amerykańską wytwórnią Warner Bros., w której zadebiutował rolą siostrzeńca księcia Wellingtona w filmie Irvinga Rappera The Miracle (1959)[45]. Następnie zagrał drugoplanowe role: Silky’ego Harrisa w serialu The Alaskans (1959–1960)[46] i Beau Mavericka w czwartym sezonie serialu Maverick (1960–1961)[47] oraz Paula Wiltona w filmie Gordona Douglasa Grzechy Rachel Cade (The Sins of Rachel Cade, 1961)[48]. Zagrał jedną z głównych ról, trapera Shauna Garretta, w westernie Gordona Douglasa Złoto siedmiu świętych (Gold of the Seven Saints, 1961) z Clintem Walkerem[49]. Rozczarowany brakiem atrakcyjnych ról filmowych, zerwał kontrakt z Warner Bros, po czym wyjechał do Rzymu, gdzie wcielił się w postać Romulusa w komedii Richarda Pottiera Porwanie Sabinek (Il ratto delle Sabine, 1961)[50]. Następnie zagrał Enzo Pratiefo w filmie Fabrizio Taglioniego Ziemia niczyja (No Man’s Land, 1962)[51].
Po powrocie do Wielkiej Brytanii został obsadzony w roli Simona Templara w brytyjskim serialu telewizyjnym Święty (1962–1969)[52]. Tytułowa rola szlachetnego detektywa, który działa poza prawem na rzecz sprawiedliwości, zapewniła mu status międzynarodowej sławy[53][54]. Przez siedem lat zagrał we wszystkich 118 odcinkach serialu, które zostały podzielone na sześć sezonów, przy czym sam wyreżyserował kilka odcinków, a od czwartej serii był także iego współproducentem (z ramienia firmy producenckiej TRI Ltd)[55]. Po zakończeniu produkcji Świętego nakręcił dodatkowe dwa dwuczęściowe odcinki serialu: Święty – twórcy fikcji i Święty kontra mafia, które poza Wielką Brytanią były emitowane jako pełnometrażowe filmy kinowe[56].
W latach 1968–1972 zasiadał w radzie nadzorczej firmy włókienniczej Pearson & Fosters[57]. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią United Artists wystąpił w filmie Alvina Rakoffa Crossplot (1969), który jednak nie osiągnął sukcesu komercyjnego[58]. Równie słabo przyjęty został kolejny film z Moore’em w tytułowej roli – niskobudżetowy thriller psychologiczny Basila Deardena Człowiek, który prześladował samego siebie (The Man Who Haunted Himself, 1970), w którym aktor zagrał Harola Pelhama i jego ducha, wyzwolonego po wprowadzeniu mężczyzny w stan śmierci klinicznej[59]. Następnie zagrał lorda Bretta Sinclaira, jednego z tytułowych bohaterów brytyjskiego serialu komediowo-przygodowego Partnerzy/Detektywi z wyższych sfer (The Persuaders!, 1971), a także wyreżyserował kilka odcinków tej produkcji[60]. Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć do Partnerów został szefem wytwórni filmowej Brut Films (założonej przez Lew Grade’a), a pierwszym filmem, który w niej zrealizował, była kasowa i doceniona przez krytyków komedia romantyczna Miłość w godzinach nadliczbowych (A Touch of Class, 1973)[61]. W 1973 ogłosił laureata Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego na 45. ceremonii wręczenia Oscarów[62].
Po zakończeniu produkcji Partnerów przyjął propozycję zagrania Jamesa Bonda w serii filmów o agencje 007[63]. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem kolejnych umów z producentami, było dostarczanie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł ponad 3 tys. funtów)[64]. Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985)[65]. Wystąpił w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu[66] i był najstarszym aktorem grającym agenta 007 – swoją ostatnią część nakręcił w wieku 57 lat[67][68]. Na premierze Zabójczego widoku, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi 14 lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze filmu jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego[69]. W 2004 Akademia Filmowa uznała go za najlepszego odtwórcę roli Jamesa Bonda[70]. W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii James Bond i sprawiły, że postać Moore’a nie miała notatek w publikowanych antologiach[71][72].
Podczas kręcenia serii filmów o Jamesie Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach, z czego trzy – Złoto (Gold, 1974) i Krzyknąć diabłu w twarz (Shout at the Devil, 1976) Petera R. Hunta oraz Dzikie gęsi (The Wild Geese, 1978) Andrew V. McLaglena – były kręcone w Południowej Afryce, za co Moore był krytykowany przez przeciwników apartheidu[73]. Poza wymienionymi, zagrał także w filmach: Łut szczęścia (That Lucky Touch, 1975) Christophera Milesa, Gli esecutori (1976) Maurizio Lucidiego, Sherlock Holmes w Nowym Jorku (Sherlock Holmes in New York, 1976) Borisa Sagala, Akcja na Morzu Północnym (North Sea Hijack, 1980) i Wilki morskie (The Sea Wolves, 1980) Andrew V. McLaglena, Niedzielni kochankowie (Sunday Lovers, 1980) i Prawdziwa twarz (The Naked Face, 1984) Bryana Forbesa i Wyścig armatniej kuli (The Cannonball Run, 1981) Hala Needhama oraz wcielił się w postać inspektora Jacquesa Clouseau w Klątwie Różowej Pantery (Curse of the Pink Panther, 1983)[74]. Ponadto przyjął od producenta Johna Woolfa zaproszenie do zagrania głównej roli w filmie Dzień Szakala (1973), jednak na kandydaturę Moore’a nie zgodził się reżyser Fred Zinnemann[75]. Oprócz tego odrzucił propozycję zagrania jednej z głównych ról w filmie Richarda Attenborough O jeden most za daleko (1977) ze względu na udział w bondowskim Szpiegu, który mnie kochał[66][75].
W 1980 na 37. ceremonii wręczenia Złotych Globów otrzymał Nagrodę Henrietty w kategorii Światowy ulubieniec filmu wśród mężczyzn[76]. W tym samym roku wystąpił w charakterze gościa honorowego w 524. odcinku programu familijnego Muppet Show[77]. W 1982 ogłosił laureata Nagrody im. Irvinga G. Thalberga na 54. ceremonii wręczenia Oscarów[78]. Po występie w programie telewizyjnym The Dame Edna Show, w którym m.in. wystąpił w taneczno-wokalnym pokazie w duecie z sir Lesem Pattersonem, przyjął od Andrew Lloyda Webbera propozycję występu w musicalu Aspects of Love (reż. Trevor Nunn) na West Endzie, jednak – na prośbę Webbera – zrezygnował z występów tuż przed premierą[79]. W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond, który został nakręcony dla uczczenia 25. rocznicy filmowej serii o agencie 007[80].
W latach 90. powrócił do występów w filmach kinowych, zagrał m.in. główną rolę w niemieckim filmie sportowym Willy’ego Bognera jr. Feuer, Eis & Dynamit (1990), podwójną rolę – Geralda Bradleya-Smitha i Sir Johna Bavistocka – w komedii Michaela Winnera Strzał w dziesiątkę (Bullseye!, 1990), Adama w dramacie komediowym Roberta Ellisa Millera Śniadanie do łóżka (Bed & Breakfast, 1991), pisarza Thomasa Grace’a i wymyślonego przez niego inspektora policji Fulbrighta w filmie akcji Billa Condona Człowiek, który nie chciał umrzeć (The Man Who Wouldn’t Die, 1995), lorda Edgara Dobbsa w filmie przygodowym Jean-Claude Van Damme’a The Quest (1996), szefa w komedii muzycznej Boba Spiersa Spice World (1997) o kulisach pracy zespołu Spice Girls, spikera radiowego w filmie sensacyjnym Phillipa Noyce’a Święty (The Saint, 1997), Roberta Ogilve’a w thrillerze Toma Kinninmonta Wróg (The Enemy, 2001), Lloyda Favershama w komedii Morta Nathana Statek miłości (Boat Trip, 2002)[81]. Wystąpił w wybranych odcinkach dokumentalnych programów telewizyjnych Davida i Laury McKenziech, takich jak m.in. Tajne akta KGB (The Secret KGB Files, Śladami Świętej Rodziny (In the Footsteps of the Holy Family) czy Światowe nagrody magii (The World Magic Awards)[82]. Zagrał Edwarda Poole’a w jednym z odcinków serialu Agentka o stu twarzach (2002)[83].
Na scenę powrócił występami w spektaklu Seana Foleya Sztuka, co ją napisałem (reż. Kenneth Branagh), który był wystawiany m.in. na West Endzie i Broadwayu[84]. Użyczył głosu Irontailowi w filmie animowanym Marka Gravasa Here Comes Peter Cottontail (2005) i szefa tajnej służby w filmie animowanym Agent Crush (2008)[85]. W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012, ponownie wcielił się w postać Jamesa Bonda[86].
Działalność humanitarna
edytujUdzielał się charytatywnie[87]. Będąc pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki, aktorki Audrey Hepburn, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu[88], a w 1991 został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u[89]. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym Mucha, która mnie kochała (The Fly Who Loved Me, 2004) zrealizowanym w celu wsparcia UNICEF-u[90][91].
Wsparł kampanię organizacji charytatywnej Syncope Trust And Reflex Anoxic Seizures na rzecz prawidłowego rozpoznawania omdleń[92].
Walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem[93]. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek[94].
Życie prywatne
edytuj9 grudnia 1946 ożenił się z Doorn van Steyn, którą poznał podczas studiów w Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych i która z poprzedniego związku miała syna, Shauna[95]. W maju 1953 rozwiódł się z żoną[96]. W lipcu tego samego roku poślubił starszą o 12 lat śpiewaczkę Dorothy Squires[97][98]. W 1961 podczas kręcenia filmu Porwanie Sabinek we Włoszech nawiązał romans z Luisą Mattioli[99] (1936-2021[100]). Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy to Squires wyraziła zgodę na rozwód (ten został sfinalizowany pod koniec 1968)[101][102]. Moore ożenił się z Mattioli 11 kwietnia 1969[103]. Miał z nią córkę Deborah oraz dwóch synów, Geoffreya i Christiana[104]; córka została aktorką, starszy syn – producentem filmowym, a wcześniej przedsiębiorcą, aktorem i piosenkarzem[105], zaś młodszy syn — agentem nieruchomości[106]. W 1993 Moore zakończył związek z Mattioli, a w 2002 ożenił się z Kristiną Tholstrup[107], która ma dwoje dzieci: Hansa-Christiana i Christinę[108].
Po sukcesie serialu Święty zamieszkał w Royal Tunbridge Wells (Kent), później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue w Stanmore w hrabstwie Middlesex, a w latach 70. – w rezydencji Sherwood House w Denham w hrabstwie Buckinghamshire[109]. Podczas kręcenia filmu Szpieg, który mnie kochał Curd Jürgens zaprosił Moore’a, by zamieszkał w jego domu w Gstaad w Szwajcarii[110]. W tym okresie mieszkał także w swoim domu przy Hidden Valley Road w Coldwater Canyon w Los Angeles[110]. Kupił także posiadłość La Toretta w południowej Francji i dom w kurorcie Crans-Montana w Szwajcarii[111].
Przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 14 maja 2004 uczestniczył w ślubie księcia Friderika i Mary Donaldson[112], a 24 maja 2008 – w ślubie księcia Joachima Glücksburga i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldiego i Charlene Wittstock[113].
W 1993 zdiagnozowano u niego raka prostaty, w związku z czym przeszedł operację[114]. W 2003 zasłabł podczas występu w spektaklu Sztuka, co ją napisałem w Nowym Jorku, po czym zainstalowano mu elektrostymulator serca[115][116].
Wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001[66]. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami[117].
Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia
edytujW 1999 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy CBE (komandor)[118]. 14 czerwca 2003, w uznaniu za działalność charytatywną, otrzymał klasę KBE (rycerz komandor) tego orderu[119]. Moore powiedział, że ceni sobie to, iż otrzymał go za działalność dla UNICEFu, a nie grę aktorską[119].
11 października 2007, na trzy dni przed ukończeniem 80. roku życia, otrzymał swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame za działalność w telewizji i filmie[120]. Gwiazda Moore’a była 2350. przy Hollywood Boulevard 7007[121].
W 2008 otrzymał od francuskiego rządu Order Sztuki i Literatury, klasy komandora[122][123].
Lista nagród i wyróżnień
edytujZa działalność charytatywną
edytuj- 1999: Commander Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)
- 2003: Knight Commander Orderu Imperium Brytyjskiego (KBE)
- 2003: Krzyż Zasługi I Klasy Orderu Zasługi RFN[124] (za walkę z handlem dziećmi)
- 2005: UNICEF Snowflake Audrey Hepburn Humanitarian Award
- 2008: Dag Hammarskjöld Award (od ONZ)
- 2012: UNICEF UK Lifetime Achievement Award
Za całokształt
edytuj- 1990: Bambi (od niemieckiego czasopisma Bunte)
- 1991: Golden Camera (niemiecka TV)
- 1995: Tele Gatto (włoska TV)
- 1997: festiwal filmowy (Palm Springs, Stany Zjednoczone)
- 2001: festiwal filmowy (Jamajka)
- 2002: Monte Carlo TV Festival
- 2004: Telekamera („Tele Tydzień”, Polska)[125]
- 2007: Hollywood Walk of Fame
- 2008: Commandeur Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Za grę aktorską
edytuj- 1967: Otto (najbardziej popularna gwiazda TV za film „Święty”; od niemieckiego czasopisma Bravo)
- 1967: Ondas Award (hiszpańska TV za film „Święty”)
- 1973: Najlepszy aktor telewizyjny, nagroda od francuskiego czasopisma Tele-7-Jours, wspólnie z Tonym Curtisem za „The Persuaders”
- 1973: Bambi (wraz z Tonym Curtisem za film „The Persuaders”, od niemieckiego czasopisma Bunte)
- 1980: Golden Globe: World Film Favorite-Male
- 1980: Saturn Award (najbardziej popularny międzynarodowy wykonawca)
- 1981: Otto (najbardziej popularna gwiazda filmowa; od niemieckiego czasopisma Bravo)
Filmografia
edytuj- Perfect Strangers (1945) jako żołnierz
- Cezar i Kleopatra (1945) jako rzymski żołnierz
- Gaiety George (1945) epizodyczna rola
- Piccadilly Incident (1946) jako gość zasiadający przy stole Pearsona
- Trotie True (1949)
- One Wild Oat (1951) jako Bit Part
- Robert Montgomery Presents (1953) jako francuski dyplomata
- Kiedy po raz ostatni widziałem Paryż (1954) jako Paul Lane
- Królewski złodziej (1955) jako Jack
- Przerwana melodia (1955) jako Cyril Lawrence
- Diane (1956) jako książę Henryk (późniejszy król Henryk II Walezjusz)
- Ford Star Jubilee (1956) jako Billy Mitchell
- Matenee Theater (1957) Szkot/Randolph Churchill
- Ivanhoe (1958) jako Ivanhoe
- The Third Man (1958) jako Jiommy Simms
- Alfred Hitchcock Presents (1958) inspektor Benson
- Cud (1959) jako kpt. Michael Stuart
- The Alaskans (1959) jako Silky Harris
- Maverick (1959) jako Beau Maverick
- Grzechy Rachel Cade (1961) jako Paul Wilton
- Złoto siedmiu świętych (1961) jako Shawn Garrett
- The Roaring 20s (1961) 14 Karat John
- Romulus i sabinki (1962) jako Romulus
- No Man’s Land (1962) jako Enzo Prati
- Święty (1962–1969; serial TV) jako Simon Templar
- Crossplot (1969) Gary Fenn
- The Man Who Haunted Himself (1970) Harold Pelham
- Partnerzy (1971–1972; serial TV) jako lord Berett Sinclair
- Żyj i pozwól umrzeć (1973) jako James Bond, agent 007
- Człowiek ze złotym pistoletem (1974) jako James Bond
- Złoto (1974) jako Rod Slater
- Łut szczęścia (1975) jako Michael Scott
- Street People (1976) jako Ulisses
- Krzyknąć diabłu w twarz (1976) jako Sebastian Oldsmith
- Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1977) jako Sherlock Holmes
- Szpieg, który mnie kochał (1977) jako James Bond
- Dzikie gęsi (1978) jako porucznik Shawn Flynn
- Moonraker (1979) jako James Bond
- Ucieczka na Atenę (1979) jako mjr Otto Hecht
- Akcja na Morzu Północnym (1979) jako Rufus Excalibur ffolkes
- Niedzielni kochankowie (1980) jako Harry Lindon
- Wilki morskie (1980) jako kpt. Gavin Stewart
- Wyścig armatniej kuli (1981) jako Seymour Goldfarb
- Tylko dla twoich oczu (1981) jako James Bond
- Ośmiorniczka (1983) jako James Bond
- Klątwa Różowej Pantery (1983) jako inspektor Jacques Clouseau
- Prawdziwa twarz (1984) jako dr Judd Stevens
- Zabójczy widok (1985) jako James Bond
- Strzał w dziesiątkę (1990) jako sir John Bevistock
- Śniadanie do łóżka (1992) jako Adam
- Człowiek, który nie chciał umrzeć (1995) jako Thomas Grace
- Quest (1996) jako lord Edgar Dobbs
- Spice World (1997) jako szef
- The Secret KGB UFO Abduction Files (2000) jako Roger Moore
- Wróg (2001) jako Robert Ogilvie
- Alias (2002) jako Edward Poole
- Statek miłości (2002) jako Lloyd Faversham
- The Fly Who Loved Me (2004) – Father Christmas (głos)
- Psy i koty: Odwet Kitty (2010) – Tab Lazenby (głos)
- A Princess for Christmas (2011) jako Edward, Duke of Castlebury
- Incompatibles (2013) jako Roger Moore
- The Carer (2016) jako Roger Moore
- The Saint (2017; film TV) jako Jasper
Publikacje
edytujW 1973 nakładem wydawnictwa Pan Books wydał książkę pt. Roger Moore as James Bond: Roger Moore’s Own Account of Filming Live and Let Die, w której opisał kulisy kręcenia filmu Żyj i pozwól umrzeć, bazując na swoim dzienniku. We wstępie książki zawarł podziękowanie dla Seana Connery’ego, z którym przyjaźnił się przez wiele lat. W październiku 2008 opublikował autobiografię pt. My Word is My Bond[126][127][128][129] (w Polsce wydana w 2009 przez Wydawnictwo Albatros pt. Nazywam się Moore. Roger Moore). W październiku 2012, w związku z 50. rocznicą filmów z postacią Jamesa Bonda, wydał książkę pt. Bond On Bond, która bazuje na jego wspomnieniach i przemyśleniach na temat agenta 007[130].
Przypisy
edytuj- ↑ Sir Roger Moore nie żyje. Słynny Bond miał 89 lat (www.tvn24.pl). TVN24.pl. [dostęp 2017-05-23]. (pol.).
- ↑ Roger Moore, Why I’m gunning for people who don’t talk proper DailyMail 5 July 2010.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 13.
- ↑ Roger Moore Biography (1927–). Filmreference.com. [dostęp 2012-11-06].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 13, 17–19, 366, 368.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 13, 16–17.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 14, 19, 33, 61, 70.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 19.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 15, 31.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 32–34, 38, 43–44.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 37, 39, 46.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 40.
- ↑ Link do www.rogermoore.org. Rogermoore.org, 14 października 1927. [dostęp 2012-11-06].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 18–19.
- ↑ Moore 2005 ↓, s. 29–30.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 47–48.
- ↑ Roger Moore. britmovie.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-28)]. BritMovie.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 50–51.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 51–53.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 53–54, 254, 289.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 59.
- ↑ SUPPLEMENT TO-THE LONDON GAZETTE. „London Gazette”, 19 November 1946. [dostęp 2012-10-30].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 58, 65.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 68–69.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 70–73.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 72, 74–75.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 52.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 57–58.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 60–61.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 74–75.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 77–79.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 79, 90.
- ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 80–81.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 80, 85, 90.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 95–96.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 96–97, 100–101.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 101.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 103, 111.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 103, 105–108, 112–113.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 114–115, 118–127.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 127–128.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 128–129, 132.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 133–134.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 134–137, 142–143.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 144–145.
- ↑ The Alaskans (adventure, starring Roger Moore) [dostęp 2012-11-06].
- ↑ Maverick – The Museum of Broadcast Communications [dostęp 2012-11-06].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 151–154, 156–157.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 160–161.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 165–167.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 170–171.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 172–175.
- ↑ Barer, Paul. The Saint: A Complete History in Print, Radio, Film and Television of Leslie Charteris’ Robin Hood of Modern Crime, Simon Templar, 1928–1992. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, 2003, s. 292–338. ISBN 978-0-7864-1680-6.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 179, 193.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 173, 181, 184–186, 189, 195, 207.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 204–205.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 230.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 209–211.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 214–216.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 184, 187, 217–223, 226, 231–232.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 233, 238.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 346.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 242–243.
- ↑ Patrick Robertson: Guinnessa Księga Filmu. Małgorzata Tyszowiecka (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 116. ISBN 83-01-11400-2.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 243, 262, 286, 312, 338, 348, 360.
- ↑ a b c Roger Moore w bazie IMDb (ang.) biogram na IMDb.
- ↑ Best Bond Trivia: Celebrating 50 Years of 007. community.digitalmediaacademy.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. Digital Media Academy.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 360.
- ↑ MR, Pora mikroprocesora, „Viva”, 25(61)/2007 listopad, s. 11. ISSN 1506-221X.
- ↑ ZOE RUDERMAN: What’s Sexy This Week: Men Who’ve Played Bond. Cosmopolitan. [dostęp 2012-11-09]. (ang.).
- ↑ Leksykon reżyserów filmowych: reżyserzy zagraniczni. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1984. ISBN 83-221-0166-X.
- ↑ BOND O BONDZIE. [w:] Recenzja publikacji [on-line]. [dostęp 2012-11-13].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 256–257, 276, 304.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 272, 275, 285, 324, 329, 334–335, 352, 356–357.
- ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 286.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 327.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 328.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 345.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 371–373.
- ↑ Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 207–208, 373–375, 401–402, 405, 414, 416.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 425.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 415.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 417–418.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 423.
- ↑ Sport at Heart – London 2012 TV ad (2004).
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 182.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 375–395.
- ↑ Britain says „Happy Birthday” and raises a glass to two rich, kind old men called Sir Roger Moore and Sir Cliff Richard Wednesday, 13 October 2010.
- ↑ The Fly Who Loved Me The Home of James Bond.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 422.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 420–421.
- ↑ People for the Ethical Treatment of Animals Foundation. Peta.org.uk. [dostęp 2012-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-13)].
- ↑ Roger Moore helps Selfridges to Drop Foie Gras. Peta.org.uk. [dostęp 2012-10-31].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 54, 69, 76.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 97.
- ↑ Dorothy Squires Allmusic.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 98.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 170, 175.
- ↑ Roger Moore’s third wife, Luisa Mattioli, died at the age of 85.
- ↑ Sheri & Bob Stritof, Dorothy Squires and Roger Moore Marriage Profile about.com [dostęp 20-11-09].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 191, 208–209, 211.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 212.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 190–191, 253.
- ↑ IMDb – Geoffrey Moore.
- ↑ IMDb – Christian Moore.
- ↑ Hugh Davies. Roger Moore pays wife £10m in divorce deal. „The Telegraph”, 10 Oct 2000.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 401, 427.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 247, 302.
- ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 303.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 323, 405.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 433.
- ↑ Jenny Barchfield. Monaco palace releases wedding guest list. „The Washington Times”, 30 June 2011. [dostęp 2012-11-04].
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 399.
- ↑ official roger moore website.
- ↑ You only live twice...unless you’re Roger Moore. „Mail Online”, 11 April 2007. [dostęp 2012-11-06].
- ↑ Sir Roger Moore: ‘I’ve paid my dues in taxes'.
- ↑ „London Gazette”, s. 23, 30 December 1998.
- ↑ a b „London Gazette”, s. 24, 14 June 2003.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 428.
- ↑ Roger Moore Official Site. Roger-moore.com. [dostęp 2010-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 stycznia 2010)].
- ↑ Chris Nashawaty (12 December 2008). „And the Bond Plays On”. Entertainment Weekly: s. 34–38.
- ↑ Roger Moore: Commandeur dans l’ordre des Arts et des Lettres, Premiere, 28/10/2008.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 456.
- ↑ Moore 2009 ↓, s. 457.
- ↑ Roger Patrick Moore, Moore: My word is my bond: a memoir. New York: Collins, 2008. ISBN 0-06-167388-9.
- ↑ Roger Moore’s official website. Roger-moore.com, 12 stycznia 2010. [dostęp 2012-10-31].
- ↑ Amazon UK. Amazon.co.uk, 9 września 2009. [dostęp 2012-10-31].
- ↑ Roger Moore , My word is my bond. The autobiography, Gareth Owen, London: Michael O’Mara Books, 2008, ISBN 978-1-84317-318-2, OCLC 236120325 .
- ↑ Bond on Bond. empik.com, 2012-10-01. [dostęp 2012-11-09]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Roger Moore: Nazywam się Moore, Roger Moore. Lech Żołędziowski (tłum.). Wydawnictwo Albatros, 2009. ISBN 978-83-7659-921-2.
Linki zewnętrzne
edytuj- Roger Moore w bazie IMDb (ang.)
- Roger Moore w bazie Filmweb
- Roger Moore w bazie Notable Names Database (ang.)
- ISNI: 0000000110723729
- VIAF: 79071672
- LCCN: n85326587
- GND: 124482376
- NDL: 00621158
- BnF: 12174576n
- SUDOC: 071453687
- SBN: TO0V391049
- NLA: 35361125
- NKC: xx0119464
- BNE: XX879288
- NTA: 071350837
- BIBSYS: 1014433
- Open Library: OL2081991A
- PLWABN: 9810651501905606
- NUKAT: n2008152005
- OBIN: 90000380311
- J9U: 987007363090005171
- CANTIC: a11858722
- LNB: 000249057
- CONOR: 15136099