Ryba Południowa

Ryba Południowa
Nazwa łacińska	Piscis Austrinus
Dopełniacz łaciński	Piscis Austrini
Skrót nazwy łacińskiej	PsA
	Dane obserwacyjne (J2000)
Rektascensja	22 h
Deklinacja	-30°
	Charakterystyka
Powierzchnia	245 stopnie kw.
Liczba gwiazd o obserwowanej wielkości gwiazdowej < 3	1
Najjaśniejsza gwiazda	Fomalhaut (1,17m)
Gwiazdozbiory sąsiadujące	Wodnik; Koziorożec; Mikroskop; Żuraw; Rzeźbiarz;
Roje meteorów	Piscis Austrinidy;
	Widoczny na szerokościach geograficznych; pomiędzy 90° S a 52° N.
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ryba Południowa (łac. Piscis Austrinus, dop. Piscis Austrini, skrót PsA) – mała konstelacja, leżąca na południowej półkuli nieba. Jest to 60. co do wielkości konstelacja na niebie. W Polsce widoczna jesienią nisko nad południowym horyzontem^[2]. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 25.

Jest jednym z 48 gwiazdozbiorów opisanych przez Ptolemeusza w II wieku. Eratostenes nazywał konstelację Wielką Rybą i uważał ją za rodzica zodiakalnych Ryb^[3]. Początkowo był to wielki gwiazdozbiór. W XVI wieku rój gwiazd, które teraz tworzą gwiazdozbiór Żurawia, został wycięty z Ryby Południowej, a w roku 1752 Nicolas-Louis de Lacaille wziął jeszcze kilka do konstelacji Mikroskopu. Johann Elert Bode „pożyczył” jeszcze więcej gwiazd z Ryby Południowej i kilka z Mikroskopu, by utworzyć gwiazdozbiór Globus Aerostaticus (dzisiaj już nieaktualny). Konstelacja ta miała upamiętnić stworzenie balonu na gorące powietrze. Balon Johanna Bode powtarzał się jeszcze w kilku atlasach nieba, lecz nigdy nie przyjął się na dobre^[1].

Mity i legendy

Jest to jedna z najstarszych konstelacji, a kultury starożytne nieodmiennie kojarzyły jej gwiazdy z rybą. Starożytni Egipcjanie widzieli w niej mityczną rybkę, która uratowała przed utonięciem egipską boginię Izydę, ta zaś w podzięce uwieczniła na niebie rybę i jej dzieci, czyli gwiazdozbiór Ryb^[3]. Jako ryba była znana też starożytnym Grekom. Gwiazdozbiór wyobraża rybę leżącą grzbietem do dołu, która pije wodę wypływającą z dzbana trzymanego przez Wodnika. Pyskiem ryby jest gwiazda Fomalhaut^[4]^[5].

Ryba Południowa związana jest również z syryjskim mitem o Atargatis (Grecy nazywali ją Derketo), która po dramatycznych perypetiach – po drodze zabijając swojego ukochanego i porzucając dziecko – została przemieniona w morską syrenę^[3].

Wybrane obiekty

Najjaśniejsza gwiazda Ryby Południowej, Fomalhaut (Alfa Piscis Austrini), jest pierwszą (zachodnią) z trzech jasnych gwiazd nieba południowego ułożonych w jednej linii (pozostałe to Achernar i Kanopus), stanowiących ważny element orientacyjny dla dawnych żeglarzy^[4].

Gwiazda pierwszej wielkości Alfa (α) Piscis Austrini – sprawia, że Ryba Południowa wyróżnia się na półkuli południowej. Ta jasnoniebieska gwiazda jest oddalona o 25 lat świetlnych. Nazwa tej gwiazdy po arabsku oznacza „pysk ryby”. W Polsce Fomalhaut jest doskonale widoczny na przełomie lata i jesieni, górując o północy w okolicach 15 września. Na szerokości geograficznej Warszawy widoczny jest na wysokości około ośmiu stopni nad horyzontem. Otacza ją chłodny dysk pyłowy, w którym być może powstają planety^[5]. Następne co do jasności gwiazdy są słabsze niż 4^m. Obserwacje gwiazdy, wykonywane od 2004 roku za pomocą koronografu Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, ukazały obecność obiegającej ją egzoplanety nazwanej Dagon. Planeta ma masę porównywalną z masą Jowisza i porusza się po orbicie eliptycznej z okresem około 872 lata^[3].
Drugą co do jasności gwiazdą jest Epsilon Piscis Austrini (ε PsA; 4,18^m), a trzecią – Delta Piscis Austrini (δ PsA; 4,2^m). Ta ostatnia stopniowo zbliża się do Słońca i za około 2,8 miliona lat będzie ją od niego dzielić odległość zaledwie 83 lat świetlnych (obecnie jest to około 170 lat świetlnych). W związku z tym jej jasność zwiększy się do 2,87^m^[3].
Beta (β) Piscis Austrini to szeroki układ podwójny o składnikach czwartej i ósmej wielkości gwiazdowej, łatwo dają się rozróżnić w 10-centymetrowym teleskopie^[1].
Gamma (γ) Piscis Austrini składa się z bliskiej pary gwiazd piątej i ósmej wielkości, położona w odległości 222 lat świetlnych^[5].
Leżąca w odległości 1000 lat świetlnych Eta (η) Piscis Austrini to ciasny układ podwójny złożony z niebieskobiałych gwiazd, które można rozdzielić używając teleskopu^[5].

Wśród gwiazd zmiennych warta uwagi jest S Piscis Austrini, która jest zmienną typu Mira Ceti. Jej jasność zmienia się w zakresie 8-14,5^m w ciągu 271,1 dnia. Innego rodzaju zmienną jest półregularna V Piscis Austrini, której jasność waha się od 8 do 9^m z okresem 148 dni.

W gwiazdozbiorze nie ma jasnych obiektów głębokiego nieba. Najjaśniejsze galaktyki mają jasność około 11^m. To między innymi galaktyki NGC 7173, NGC 7174, NGC 7176 i piękna galaktyka spiralna NGC 7314 o jasności 11,9^m^[3].

Rój meteorów

Z gwiazdozbioru wylatuje rój meteorów Piscis Austrinidów. Są aktywne od połowy lipca do połowy sierpnia, co w naszych szerokościach geograficznych czyni je niemożliwymi do obserwacji o tej porze roku. Zdarzyć się może, że wyjątkowo jasny bolid wystrzeli pionowo ponad letni horyzont i da świadectwo aktywności roju. Jak do tej pory (2015) nie znane jest ciało macierzyste^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Praca zbiorowa: KOSMOS. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012, s. 434-435. ISBN 978-83-7670-323-7.
↑ ^a ^b Przemysław Mieszko Rudź: Atlas gwiazd. Przewodnik po konstelacjach.. Warszawa: Wydawnictwo SBM Sp. z o.o., 2015, s. 168-169. ISBN 978-83-7845-873-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Kamil Złoczewski: Feniks i Ryba Południowa. Poradnik Obserwatora.. T. 90. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2013, s. 22-23, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. ISBN 978-83-252-2130-0.
↑ ^a ^b Przewodnik po gwiazdozbiorach. W: Jan Desselberger, Jacek Szczepanik: Tablice astronomiczne z przewodnikiem po gwiazdozbiorach.. Bielsko-Biała: PPU „PARK” Sp. z o.o., 2002, s. 156. ISBN 83-7266-156-1.
↑ ^a ^b ^c ^d Ian Ridpath: Gwiazdy i planety. Przewodnik Collinsa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2010, s. 212. ISBN 978-83-7073-928-7.

Bibliografia

Encyklopedia Wszechświata, Praca zbiorowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006 ISBN 978-83-01-14848-5

Linki zewnętrzne

Gwiazdozbiór Ryby Południowej w serwisie Constellation Guide (ang.)

[Kosmos-1] Praca zbiorowa: KOSMOS. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012, s. 434-435. ISBN 978-83-7670-323-7.

[rudz-2] Przemysław Mieszko Rudź: Atlas gwiazd. Przewodnik po konstelacjach.. Warszawa: Wydawnictwo SBM Sp. z o.o., 2015, s. 168-169. ISBN 978-83-7845-873-9.

[ryba-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Kamil Złoczewski: Feniks i Ryba Południowa. Poradnik Obserwatora.. T. 90. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2013, s. 22-23, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. ISBN 978-83-252-2130-0.

[tablice-4] Przewodnik po gwiazdozbiorach. W: Jan Desselberger, Jacek Szczepanik: Tablice astronomiczne z przewodnikiem po gwiazdozbiorach.. Bielsko-Biała: PPU „PARK” Sp. z o.o., 2002, s. 156. ISBN 83-7266-156-1.

[gwiazda-5] Ian Ridpath: Gwiazdy i planety. Przewodnik Collinsa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2010, s. 212. ISBN 978-83-7073-928-7.

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]