Scypion Afrykański Młodszy

Publiusz Korneliusz Scypion Emilian Afrykański Młodszy, Publius Cornelius Scipio Aemilianus Africanus Minor (ur. 185 p.n.e., zm. 129 p.n.e.) – rzymski wódz z okresu III wojny punickiej.

Scypion Emilian

Publius Cornelius Scipio Aemilianus

Data urodzenia	185 p.n.e.
Data śmierci	129 p.n.e.
Konsul rzymski
Okres	od 147 p.n.e. do 146 p.n.e.

Był drugim synem Lucjusza Emiliusza Paulusa, który był zwycięskim wodzem spod Pydny (168 p.n.e.), i jego pierwszej żony Papirii. Został adoptowany przez Publiusza Korneliusza Scypiona, syna Scypiona Afrykańskiego Starszego. Już jako siedemnastolatek walczył u boku swojego ojca w bitwie pod Pydną. Potem w roku 151 p.n.e. jako trybun wojskowy walczył w Hiszpanii. Po wypowiedzeniu wojny przez Rzym walczył w Afryce z Kartagińczykami. Zasłużył się tam jako konsul w 147 roku p.n.e. Zdobyciem i zburzeniem Kartaginy w 146 p.n.e. zakończył trzecią wojnę punicką, zyskał agnomen Africanus. Po powrocie do Rzymu celebrował swój triumf.

Potem kontynuował karierę publiczną stając się w roku 142 p.n.e. cenzorem, a w 134 p.n.e. konsulem i dowódcą w Hiszpanii. W roku 133 p.n.e. udał się do Hiszpanii, gdzie po długotrwałym oblężeniu zdobył Numancję zyskując następny agnomen Numantinus.

Scypion Afrykański Młodszy był miłośnikiem i mecenasem kultury i filozofii greckiej. Przyjaźnił się z Terencjuszem, w jego otoczeniu przebywali poeta Lucyliusz, historyk Polibiusz i filozof Panajtios. Wraz z innymi wybitnymi postaciami Rzymu stworzył krąg Scypiona.

Około 140 p.n.e. udał się do Egiptu, aby zapoznać się na miejscu z sytuacją i sporem jaki powstał po śmierci Ptolemeusza VI.

W roku 129 p.n.e. stracił poparcie, ponieważ sprzeciwił się reformom rolnym Tyberiusza Grakchusa.

Zmarł nagle, a jego śmierć pozostała niewyjaśniona, przypuszcza się, że został zamordowany przez zwolenników Grakchów. Jego żoną była Sempronia, siostra Tyberiusza i Gajusza Grakchów.

Bibliografia

• Max Cary, Howard Hayes Scullard: Dzieje Rzymu: Od najdawniejszych czasów do Konstantyna. Tłumaczenie Jerzy Schwakopf. T. 1. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992. ISBN 83-06-01859-1.
• Maria Jaczynowska: Historia starożytnego Rzymu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1986. ISBN 83-010-0268-9.
• Bernard Nowaczyk: Kartagina 149–146 p.n.e.. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2008, s. 275. ISBN 978-83-11-11270-4.