Sobór laterański III
Sobór laterański III – sobór powszechny Kościoła katolickiego, zwołany przez papieża Aleksandra III w marcu 1179. Udział w nim wzięło 302 biskupów. Według rachuby katolickiej był XI soborem powszechnym.
| Sobór laterański III | |
| |
| Waldensi na soborze | |
| Miejsce | |
|---|---|
| Data rozpoczęcia | |
| Data zakończenia |
1179 |
| Poprzedni Sobór laterański II (1139) |
Następny Sobór laterański IV (1215) |
Sobór został zwołany wkrótce po zwycięstwie papieża w sporze z Fryderykiem Barbarossą i jednym z jego celów było unieważnienie wszystkich decyzji antypapieży. W czasie trzech sesji (5, 14 i 19 marca) dyskutowano o waldensach oraz ustalono normy obyczajowe dla księży. Podjęto decyzję o ekskomunikowaniu katarów i ich protektorów oraz uchwałę zwaną Non minus, nakazującą aby kler oraz majątki ziemskie należące do Kościoła były zwolnione z wszelkich podatków na rzecz państwa[1].
Najważniejszym ustaleniem III soboru laterańskiego było wprowadzenie nowych zasad wyboru papieża. Przyjęto, że dla ważnego wyboru papieża potrzebna jest większość dwóch trzecich[2] kardynalskich głosów, co miało zapobiec ogłaszaniu antypapieży oraz uniezależniało elekcję od cesarza, niższego kleru i ludu rzymskiego – przyjęty mechanizm przypominał konklawe, termin ten został jednak użyty dopiero przez Grzegorza X niemal sto lat później.
Przypisy
edytuj- ↑ Ks. Henryk Karbownik, Ciężary stanu duchownego w Polsce na rzecz państwa od roku 1381 do połowy XVII wieku. Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1980, s.30.
- ↑ Praca zbiorowa: Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 598. ISBN 978-84-9819-814-0.