Szwajcaria w Konkursie Piosenki Eurowizji

uczestnictwo Szwajcarii w Konkursie Piosenki Eurowizji

Szwajcaria uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od samego początku, czyli od 1956. Od czasu debiutu konkursem w kraju zajmuje się szwajcarski nadawca publiczny SRG SSR[1].

Szwajcaria
w Konkursie Piosenki Eurowizji
3
3
4
9
Informacje ogólne
Nadawca

SRG SSR

Rok i miejsce debiutu

1956, Lugano

Liczba udziałów

63 (52 finały)

Organizacja konkursu

3 razy w 1956, 1989, 2025

Strona internetowa

Szwajcarscy reprezentanci trzykrotnie wygrali konkurs: w 1956 (Lys Assia z utworem „Refrain”), w 1988 (Céline Dion z „Ne partez pas sans moi”) oraz w 2024 (Nemo z „The Code”)[1].

Z powodu słabych wyników osiągniętych w poprzednich latach, nadawca kraju nie wziął udziału w finale konkursu w 1995[2], 1999[3], 2001[4] i 2003[5].

Uczestnictwo

edytuj

Szwajcaria uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956. Poniższa tabela uwzględnia wszystkich szwajcarskich reprezentantów, tytuły ich konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach[1].

Rok Artysta Piosenka Finał Półfinał
Miejsce Punkty Miejsce Punkty
1956[a] Lys Assia Refrain 1 N/K Brak rundy półfinałowej
Lys Assia Das alte Karussell 2[b] N/K
1957 L’enfant que j’étais 8 5
1958 Giorgio 2 24
1959 Christa Williams „Irgendwoher” 4 14
1960 Anita Traversi „Cielo e terra” 8 5
1961 Franca Di Rienzo „Nous aurons demain” 3 16
1962 Jean Philippe „Le retour” 10 2
1963 Esther Ofarim „T’en va pas” 2 40
1964 Anita Traversi „I miei pensieri” 13 0
1965 Yovanna „Non, à jamais sans toi” 8 8
1966 Madeleine Pascal „Ne vois-tu pas?” 6 12
1967 Géraldine „Quel cœur vas-tu briser?” 17 0
1968 Gianna Mascoio „Guardando il sole” 13 2
1969 Paola del Medico „Bonjour, bonjour” 5 13
1970 Henri Dès „Retour” 4 8
1971 Peter, Sue and Marc „Les illusions de nos vingt ans” 12 78
1972 Veronique Müller „C’est la chanson de mon amour” 8 88
1973 Patrick Juvet „Je vais me marier, Marie” 12 79
1974 Piera Martell „Mein Ruf nach dir” 14 3
1975 Simone Drexel „Mikado” 6 77
1976 Peter, Sue and Marc „Djambo, Djambo” 4 91
1977 Pepe Lienhard Band Swiss Lady 6 71
1978 Carole Vinci „Vivre” 9 65
1979 Peter, Sue and Marc „Trödler und Co” 10 60
1980 Paola „Cinéma” 4 104
1981 Peter, Sue and Marc „Io senza te” 121
1982 Arlette Zola Amour on t’aime 3 97
1983 Mariella Farré „Io così non ci sto” 15 28
1984 Rainy Day „Welche Farbe hat der Sonnenschein?” 16 30
1985 Mariella Farre i Pino Gasparini „Piano piano” 12 39
1986 Daniela Simmons Pas pour moi 2 140
1987 Carol Rich „Moitié, moitié” 17 26
1988 Céline Dion Ne partez pas sans moi 1 137
1989 Furbaz „Viver senza tei” 13 47
1990 Egon Egemann Musik klingt in die Welt hinaus 11 51
1991 Sandra Simo „Canzone per te” 5 118
1992 Daisy Auvray „Mister Music Man” 15 32
1993 Annie Cotton Moi, tout simplement 3 148 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Duilio „Sto pregando” 19 15 Brak rundy półfinałowej
1996 Kathy Leander „Mon cœur l’aime” 16 22 8[c] 67
1997 Barbara Berta Dentro di me 22 5 Brak rundy półfinałowej
1998 Gunvor Guggisberg Lass’ ihn 25 0
2000 Jane Bogaert „La vita cos'è” 20 14
2002 Francine Jordi Dans le jardin de mon âme 22 15
2003 Brak reprezentanta
2004 Piero & The MusicStars Celebrate! 22 0
2005 Vanilla Ninja Cool Vibes 8 128 8 114
2006 Six4one If We All Give a Little 16 30 Top 11[d]
2007 DJ Bobo Vampires Are Alive 20 40
2008 Paolo Meneguzzi Era stupendo 13 47
2009 Lovebugs The Highest Heights 14 15
2010 Michael von der Heide Il pleut de l’or 17 2
2011 Anna Rossinelli In Love for a While 25 19 10 55
2012 Sinplus Unbreakable 11 45
2013 Takasa You and Me 13 41
2014 Sebalter Hunter of Stars 13 64 4 92
2015 Mélanie René Time to Shine 17 4
2016 Rykka The Last of Our Kind 18 28
2017 Timebelle Apollo 12 97
2018 Zibbz Stones 13 86
2019 Luca Hänni She Got Me 4 364 4 232
2020 Gjon’s Tears Répondez-moi Konkurs odwołany
2021 Tout I’univers 3 432 1 291
2022 Marius Bear „Boys Do Cry” 17 78 9 118
2023 Remo Forrer Watergun 20 92 7 97
2024 Nemo The Code 1 591 4 132
2025 Organizator[e]

Legenda:

     1. miejsce

Historia głosowania w finale (1956–2023)

edytuj

Poniższe tabele pokazują, którym krajom Szwajcaria przyznaje w finale najwięcej punktów oraz od których państw szwajcarscy reprezentanci otrzymują najwyższe noty[6]

Organizacja

edytuj

Szwajcaria był gospodarzem Konkursu Piosenki Eurowizji dwa razy: w 1956 i 1989. Pierwszy finał imprezy odbył się w Teatro Kursaal w Lugano[7], a 34. – w Palais de Beaulieu w Lozannie[8].

Rok Miejsce Arena Prowadzący
1956 Lugano Teatro Kursaal Lohengrin Filipello
1989 Lozanna Palais de Beaulieu Lolita Morena
Jacques Deschenaux
2025 Bazylea St. Jakobshalle

Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu)

Rok Piosenka Wykonawca
2024 The Code Nemo

Nagroda Kompozytorów (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie)

Rok Piosenka Wykonawca Autor(zy)
2021 Tout I’univers Gjon’s Tears Gjon Muharremaj
Nina Sampermans
Wouter Hardy
Xavier Michel
2024 „The Code” Nemo Nemo Mettler
Benjamin Alasu
Lasse Midtsian
Nymann
Linda Dule

Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji

edytuj

W październiku 2005 odbył się koncert jubileuszowy Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji zorganizowany przez Europejską Unię Nadawców (EBU). W trakcie koncertu odbył się plebiscyt na najlepszą piosenkę w historii konkursu. 10. miejsce w plebiscycie zajęła szwajcarska propozycja „Ne partez pas sans moiCéline Dion, zwycięski utwór z 1988[9].

  1. Była to jedyna edycja konkursu, kiedy poszczególne kraje wystawiały po dwie propozycje w rywalizacji o Grand Prix.
  2. Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.
  3. Podczas konkursu w 1996 zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale. Etap eliminacyjny nie był ani transmitowany w telewizji, ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.
  4. Zgodnie z regulaminem, w konkursie w latach 2004–2007 kraje z pierwszej dziesiątki poprzedniego konkursu były automatycznie kwalifikowane do sobotnigo finału bez konieczności rywalizacji w półfinale. W przypadku rezygnacji z udziału w konkursie jednego z państw z Top 10 zeszłego roku lub w przypadku kiedy któreś z państw Wielkiej Czwórki zajęło miejsce w przedziale 1-10, wówczas automatyczna kwalifikacja przypadała na miejsca poza pierwszą dziesiątką, tj. 11. bądź 12.
  5. Kraj wygrał finał konkursu w 2024, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2025.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Switzerland in the Eurovision Song Contest. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  2. Eurovision Song Contest 1995. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  3. Eurovision Song Contest 1999. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  4. Eurovision Song Contest 2001. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  5. Eurovision Song Contest 2003. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  6. Points to and from SWITZERLAND. [w:] Eurovision Covers [on-line]. www.eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  7. Eurovision Song Contest 1956. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  8. Eurovision Song Contest 1989. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-25]. (ang.).
  9. Congratulations. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).
  NODES
Intern 1
iOS 30
mac 1
musik 1
os 60