Tętnica wątrobowa właściwa
Tętnica wątrobowa właściwa (łac. arteria hepatica propria) – w anatomii człowieka tętnica będąca jednym z dwóch (obok tętnicy żołądkowo-dwunastniczej) końcowych odgałęzień tętnicy wątrobowej wspólnej, silniejsza z nich. Ma 2–2,5 cm długości. Biegnie w więzadle wątrobowo-dwunastniczym do wątroby po lewej od przewodu żółciowego wspólnego, do przodu od żyły wrotnej wątroby[1].
Oddaje tętnicę żołądkową prawą biegnącą wzdłuż krzywizny mniejszej żołądka, unaczyniającą jego ściany i zespalającą się z tętnicą żołądkową lewą, następnie dzieli się na dwie gałęzie unaczyniające wątrobę – gałąź prawą (ramus dexter) i gałąź lewą (ramus sinister). Gałąź prawa zaopatruje płat prawy i czworoboczny. Zwykle odchodzi od niej również tętnica pęcherzykowa do pęcherzyka żółciowego, czasem także odchodząca bezpośrednio z pnia tętnicy wątrobowej właściwej. Gałąź lewa zasila lewy płat wątroby[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 279–280, ISBN 978-83-200-3257-4.
