Trzy kolory. Biały
Trzy kolory. Biały (fr. Trois couleurs: Blanc) – komediodramat filmowy z 1993 roku w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego, nakręcony w koprodukcji francusko-polsko-szwajcarskiej według scenariusza napisanego wraz z Krzysztofem Piesiewiczem. Za produkcję filmu odpowiadał Marin Karmitz. Osią fabularną filmu jest zemsta polskiego fryzjera (Zbigniew Zamachowski) na francuskiej małżonce (Julie Delpy), która pozbawiła go majątku i sprowadziła na skraj nędzy.
| Gatunek |
komediodramat (czarna komedia, marriage drama)[1] |
|---|---|
| Rok produkcji |
1993 |
| Data premiery |
25 lutego 1994 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
88 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Krzysztof Piesiewicz |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | |
| Kostiumy | |
| Montaż | |
| Produkcja | |
| Poprzednik | |
| Kontynuacja |
Biały jest drugą częścią trylogii Trzy kolory, w skład której wchodzą również filmy Trzy kolory. Niebieski (1993) i Trzy kolory. Czerwony (1994). Tytułowe trzy kolory nawiązują do barw flagi Francji i hasła rewolucji francuskiej (1789–1799) „Wolność, równość, braterstwo”.
Film nakręcono w Warszawie oraz Grodzisku Mazowieckim[2].
Opis fabuły
edytujKarol, polski fryzjer ożeniony z Francuzką Dominique, w związku ze stresem wywołanym obecnością w obcym kraju okazuje się impotentem. Zawiedziona impotencją małżonka Dominique rozwodzi się z nim, zabierając mu cały majątek i zrywając z nim wszelkie znajomości. Pozostawiony na ulicy z jedną walizką Karol próbuje zarobić na bilet powrotny do Polski, grając w metrze na grzebieniu. Poznaje tam innego Polaka, Mikołaja, zdesperowanego intelektualistę pozbawionego sensu życia. Mikołaj pomaga fryzjerowi wrócić do kraju, przemycając go w bagażu podczas podróży samolotem. Jednak walizka z Karolem zostaje skradziona w Polsce. Złodzieje, uznając „zawartość” walizki za nieprzydatną, biją dotkliwie Karola i zostawiają go na wysypisku śmieci[2].
Mimo nieprzyjemnych perypetii Karol odzyskuje chęć życia i nabiera pewności. Decyduje się zbić majątek, zaczynając od dorabiania w zakładzie fryzjerskim swego brata Jurka, potem zostaje ochroniarzem w jednym z kantorów. Podsłuchawszy rozmowę swoich pracodawców, na jej podstawie przeprowadza półlegalną transakcję finansową i zdobywa majątek. Jako prezes międzynarodowej spółki handlowej próbuje bez powodzenia się skontaktować z Dominique, po czym szykuje zemstę na niej. Upozorowawszy własną śmierć, majątek zapisuje eks-małżonce, która zostaje zwabiona perspektywą spadku do Warszawy. Wróciwszy po pogrzebie do swego pokoju hotelowego, kobieta zastaje tam całkiem żywego Karola, z którym spędza noc. Następnego dnia Dominique, nie mając przy sobie Karola, zostaje aresztowana przez polską policję pod zarzutem malwersacji finansowych. Film kończy scena, w której Karol spostrzega Dominique spoglądającą nań z okna zakładu karnego[2].
Obsada
edytuj- Zbigniew Zamachowski – Karol Karol
- Julie Delpy – Dominique Vidal
- Janusz Gajos – Mikołaj
- Jerzy Stuhr – Jurek, brat Karola
- Cezary Pazura – właściciel kantoru
- Grzegorz Warchoł – „Elegant”, partner właściciela kantoru
- Jerzy Trela – pan Bronek, kierowca Karola
- Jerzy Nowak – stary farmer
- Aleksander Bardini – notariusz
- Cezary Harasimowicz – inspektor policji
- Bartłomiej Topa – Jacek, pracownik firmy Karola
- Barbara Dziekan – pani Ewa, kasjerka w kantorze
- Marzena Trybała – pracownica Hotelu Marriott
- Piotr Machalica – człowiek pod kantorem
- Aleksander Kalinowski
- Małgorzata Prażmowska
Ścieżka dźwiękowa
edytuj| Wykonawca ścieżki dźwiękowej | ||||
| Zbigniew Preisner | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Wydawnictwo |
Virgin | |||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) – muzykę do filmu skomponował Zbigniew Preisner, nagrania ukazały się w 1994 roku nakładem wytwórni muzycznej Virgin[3]. W 1997 roku płyta uzyskała w Polsce certyfikat złotej[4].
- Lista utworów
- „The Beginning” – 1:17
- „The Court” – 1:04
- „Dominique Tries To Go Home” – 1:14
- „A Chat In The Underground” – 2:11
- „Return To Poland” – 1:26
- „Home At Last” – 1:23
- „On The Wisla” – 1:12
- „First Job” – 0:49
- „Don’t Fall Asleep” – 0:46
- „After The First Transaction” – 1:21
- „Attempted Murder” – 1:23
- „The Party On The Wisla” – 1:49
- „Don Karol I” – 0:53
- „Phone Call To Dominique” – 0:37
- „Funeral Music” – 1:30
- „Don Karol II” – 0:54
- „Morning At The Hotel” – 2:26
- „Dominique’s Arrest” – 1:48
- „Don Karol III” – 1:25
- „Dominique In Prison” – 2:25
- „The End” – 2:27
Odbiór
edytujBiały, jako jedyny film trylogii z elementami komicznymi, interpretowano jako mieszaninę różnych styli gatunkowych: filmu gangsterskiego, komedii, melodramatu. Odnajdywano w nim również nawiązania do konkretnych reżyserów, wśród nich – Charliego Chaplina (np. Świateł wielkiego miasta)[5], Andrzeja Wajdy (aluzja do Popiołu i diamentu)[6], a także do dzieł własnych[5]. Mimo to, jak argumentowała Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Białego przy całej jego intertekstualności nie można nazwać filmem postmodernistycznym:
Postmodernizm filmowy wyrasta z pewnej niemocy twórczej, utraty wiary w czysty obraz, w możliwość nawiązania kontaktu z odbiorcą. Kieślowski być może do twórczych optymistów nie należy i nawiązując do ideałów tradycji (np. rewolucji francuskiej) jednocześnie im zaprzecza, to jednak wierzy w moc oddziaływania obrazu oraz kontakt ze swoim inteligentnym odbiorcą. Kieślowski postmodernistą na pewno nie jest[7].
Nagrody i nominacje
edytujMiędzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie
Europejska Akademia Filmowa
- Najlepszy europejski film roku – Marin Karmitz (nominacja)
Złota Kaczka
- Najlepszy film polski – Krzysztof Kieślowski
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ White (1994) - Krzysztof Kieslowski - Synopsis, Characteristics, Moods, Themes and Related [online], Allmovie [dostęp 2021-05-13].
- ↑ a b c Trzy kolory. Biały w bazie filmpolski.pl
- ↑ Zbigniew Preisner – Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film). www.discogs.com. [dostęp 2013-11-15]. (ang.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2021-01-20].
- ↑ a b Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Intertekstualność i gatunkowość jako klucz interpretacyjny filmu. Trzy kolory. Biały Krzysztofa Kieślowskiego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, 17 (3), 2012, s. 205–219, ISSN 2353-1908 [dostęp 2021-05-13] (pol.).
- ↑ Jan Lewandowski: 100 filmów polskich. Chorzów: Videograf II, 2004. ISBN 83-7183-326-1.
- ↑ Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Intertekstualność i gatunkowość jako klucz interpretacyjny filmu. Trzy kolory. Biały Krzysztofa Kieślowskiego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, 17 (3), 2012, s. 218–219, ISSN 2353-1908 [dostęp 2021-05-13] (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Trzy kolory. Biały w bazie IMDb (ang.)
- Trzy kolory. Biały w bazie filmpolski.pl
- Trzy kolory. Biały w bazie Filmweb