USS Jimmy Carter (SSN-23)

amerykański okręt podwodny z napędem atomowym

USS Jimmy Carter (SSN-23) trzeci i ostatni z serii amerykańskich okrętów podwodnych z napędem atomowym typu Seawolf. W odróżnieniu od dwóch pierwszych jednostek, skutkiem zakończenia zimnej wojny, okręt ten został zmodyfikowany w sposób dostosowujący go do zadań ery postzimnowojennej.

USS Jimmy Carter (SSN-23)
Ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

Seawolf

Historia
Stocznia

Electric Boat

Położenie stępki

5 grudnia 1998

Wodowanie

13 maja 2004

 US Navy
Wejście do służby

19 lutego 2005

Los okrętu

w służbie

Dane taktyczno-techniczne
Długość

138 m

Szerokość

12,2 m

Materiał kadłuba

stal HY-100

Napęd
• 1 reaktor S6W
• 2 turbiny
• pędnik o mocy 54 000 KM
• jeden podwodny silnik zapasowy Westinghouse
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
taktyczna


20 węzłów
35 węzłów
20-25 węzłów

Sensory
• aktywny i pasywny system
  sonarowy BQQ-5D
• aktywna antena sonaru BQS-24
• radar nawigacyjny AN/BPS-15
• holowana antena sonaru TB-29A
Uzbrojenie
• 50 Mark 48 ADCAP lub
TASM lub
Harpoon albo
• 100 min
WLY-1 system przeciwtorpedowy
Wyrzutnie torpedowe

8 wyrzutni torpedowych kal. 670 mm

Załoga

134 osoby

Historia

edytuj
 
Logo USS Jimmy Carter

Proces konstrukcji trzeciego i ostatniego okrętu USS "Jimmy Carter" zapoczątkowano w 1995 roku, sama zaś budowę rozpoczęto 3 lata później, jako okrętu zdolnego do prowadzenia badań podwodnych i niesienia pomocy, w czym miał zastąpić USS Parche (SSN-683). Jego duży magazyn broni, częściowo zamieniono na pomieszczenie dla oddziałów SEAL. Do służby wszedł dopiero w 2005 r. Przejęcie przez USS "Jimmy Carter" zadań USS "Parche" wzbudziło pewną ilość kontrowersji, które do dziś nie zostały przez US Navy wyjaśnione. Okręt bowiem posiada wprawdzie całe uzbrojenie i sensory typu SSN21, jednakże biorąc pod uwagę zadania jakie wykonywał USS "Parche", zastąpienie go w nich przez SSN-23 oznacza zaangażowanie najlepszego okrętu bojowego US Navy w działalność badawczą i poszukiwawczo-ratunkową[1]. USS "Jimmy Carter" (SSN-23) jest pierwszym myśliwskim okrętem podwodnym, który otrzymał imię byłego prezydenta. Inni nieurzędujący prezydenci byli do tej pory honorowaniu przez nadanie ich nazwisk lotniskowcom (8 jednostek) oraz balistycznym okrętom podwodnym (12 okrętów). Prezydent Franklin D. Roosevelt został uhonorowany nadaniem jego imienia lotniskowcowi "Franklin D. Roosevelt" (CVB-42), a następnie przez swoją żonę, na której cześć jego nazwisko nadano niszczycielowi "Roosevelt" (DDG-80)

Przeprowadzona w stoczni Electric Boat kosztem 887 mln dolarów modyfikacja "Cartera", doprowadziła do zaimplementowania w nim zaawansowanej technologii służącej wykonywaniu misji specjalnych, obserwacji taktycznej oraz operacji minowych. Według zapewnień amerykańskiego Departamentu Obrony, modyfikacja ta nie uszczupliła zdolności bojowej okrętu względem pozostałych jednostek tego typu[2]. Skutkowała jednak wydłużeniem okrętu o 30 metrów oraz zwiększeniem pełnej wyporności o 2997 ton.

Bibliografia

edytuj
  • Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.

Przypisy

edytuj
  1. Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
  2. SEAWOLF CLASS. gdeb.com. [dostęp 2020-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-12)]. (ang.).
  NODES
mac 2
os 27