Uciec jak najbliżej
Uciec jak najbliżej – polski czarno-biały film fabularny z 1971 roku w reżyserii Janusza Zaorskiego, będący jego pełnometrażowym debiutem fabularnym[1].
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
7 marca 1972 |
Kraj produkcji | |
Język |
polski |
Czas trwania |
87 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Janusz Zaorski, Zygmunt Lech |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Wytwórnia |
Zespół Filmowy KRAJ |
Dystrybucja |
Film realizowano we Wrocławiu, m.in. na: ul. Piłsudskiego, gdzie znajduje się Grand Hotel[2], ul. Świdnickiej, ul. Oławskiej, ul. Podwale, na skrzyżowaniu Podwala z ul. Świdnicką, we wnętrzu Piwnicy Świdnickiej, w wejściu na teren Stadionu Olimpijskiego (od ul. Paderewskiego)[3]. Zdjęcia powstały również w Piątku i Kudowie-Zdroju.
Premiera odbyła się w podwójnym pokazie wraz z reportażem Maturzyści Danuty Halladin z 1971 roku[1].
Opis fabuły
edytujHistoria lekkoducha[4], który będąc w podróży napotyka na swej drodze miłość i dzięki niej uświadamia sobie swoją dotychczasową konformistyczną postawę wobec życia. Film Zaorskiego wpisuje się w popularny nurt filmów o problemach młodzieży, która zmaga się z bezcelowością i jałowością życia. Dwudziestokilkuletni Bartek mieszka pod Łodzią, w miejscowości będącej geometrycznym środkiem Polski. Pracuje w spółdzielni zajmującej się produkcją znaków drogowych, której prezesem jest ojciec jego dziewczyny. W przeddzień święta 22 lipca, razem z kierowcą Józefem Olszewskim, wyjeżdża służbowo do Kudowy. We Wrocławiu, gdzie obaj nocują, poznaje laborantkę Kasię, lecz swoją natarczywością, bezmyślnie niszczy coś, co mogło się przerodzić w prawdziwe, bezinteresowne uczucie. W fatalnym nastroju jedzie z Olszewskim do Kudowy. W drodze powrotnej pomiędzy mężczyznami dochodzi do kłótni. We Wrocławiu Bartek wyskakuje z jadącego samochodu i biegnie na stadion, gdzie Kasia ma próbę przed uroczystością. Zastaje tam tłum jednakowo ubranych dziewcząt, które rozbiegają się po murawie i ustawiając się obok siebie tworzą kontur mapy Polski. Bartek znajduje się w jej środku – tak jak jego rodzinna miejscowość, do której nie wiadomo, czy powróci.
Obsada
edytuj- Halina Golanko – Kasia
- Jerzy Góralczyk – Bartek Sokołowski
- Józef Nalberczak – Józef Olszewski
- Stan Borys – on sam
- Zbigniew Lesień – Krzysiek
- Marek Koterski – działacz młodzieżowy
- Krzysztof Kowalewski – działacz
- Jerzy Janeczek – student w klubie
- Bolesław Idziak – kierownik
- Ryszard Kotys – zastępca kierownika
- Mieczysław Łoza – Stanisław, prezes Zakładów Malarsko-Stylizacyjnych „Znak”
- Ferdynand Matysik – Czesław, kolega z pracy
- Bożena Dykiel – autostopowiczka jadąca do Kalisza
- Andrzej Bielski
- Janusz Michalewicz – chłopiec z namiotu
Piosenki
edytujW filmie wystąpił piosenkarz Stan Borys (w roli samego siebie)[5]. Piosenki z jego repertuaru, wykorzystane w filmie (Lecą sowy, Powiększenie, Mój przyjaciel deszcz) ukazały się na EPce pt. Piosenki z filmu „Uciec jak najbliżej” (N 0677)[6][7].
Nagrody
edytuj- Nagroda za drugoplanową rolę męską dla Józefa Nalberczaka na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie[4].
- Nagroda za rolę kobiecą dla Haliny Golanko na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” w Koszalinie[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Idziemy do kina. „Film”. 10, s. 15, 1972-03-05. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
- ↑ Marcin Walków: Czy hotel Grand doczeka się remontu?. gazetawroclawska.pl, 2015-04-24. [dostęp 2016-04-04]. (pol.).
- ↑ Filmy o Wrocławiu i realizowane we Wrocławiu – Uciec jak najbliżej. [dostęp 2016-04-04]. (pol.).
- ↑ a b c Uciec jak najbliżej. filmpolski.pl. (pol.).
- ↑ Uciec jak najbliżej – Galeria zdjęć. filmpolski.pl. (pol.).
- ↑ Stan Borys. filmpolski.pl. (pol.).
- ↑ Stan Borys – Mój Przyjaciel Deszcz. discogs.com. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Stowarzyszenie Filmowców Polskich
- Ale kino+. alekinoplus.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-16)].
Linki zewnętrzne
edytuj- Uciec jak najbliżej w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Uciec jak najbliżej w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”