Ulica Białostocka w Warszawie

Ulica Białostocka w Warszawie
	Stara Praga, Szmulowizna
	; Ulica Białostocka przy Brzeskiej
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Długość	1290 m
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Białostocka w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Ulica Białostocka w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Białostocka w Warszawie
	52°15′22,7″N 21°02′36,7″E/52,256306 21,043528
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Białostocka – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.

Historia

Ulica Białostocka to dawna droga narolna wsi Targówek^[2]. W 1889 została włączona do Warszawy i uregulowana, pierwotnie tylko przy ul. Radzymińskiej, później przebita w kierunku ul. Targowej^[3]. Z racji równoległego położenia do torów kolei warszawsko-petersburskiej nosiła w okresie Królestwa Polskiego nazwę Objazdowa^[4].

W okresie przed I wojną światową ulica została niezbyt gęsto zabudowana kamienicami czynszowymi^[3]. Od południowej strony graniczył z nią mur wzniesionej z końcem XIX wieku Rektyfikacji Warszawskiej. Okres międzywojenny to intensyfikacja zabudowy, powstały tu kamienice i domy o przeciętnym standardzie wykończenia i architekturze.

W czasie II wojny światowej uległa zniszczeniu zabudowa północnej strony ulicy granicząca z torami kolejowymi.

Po wojnie otwarto ponownie stację Warszawa Wileńska. W latach 50, w parterowym budynku magazynowym przy ulicy Białostockiej urządzono dworzec z kasami PKP i PKS i poczekalnią w holu głównym. Wejścia na dworzec były od strony peronów przy al. Świerczewskiego (od 1991 al. „Solidarności”) i od strony Białostockiej, gdzie istniały przystanki dla autobusów. PKS obsługiwał głównie połączenia w kierunku Radzymina i jego okolic wraz z połączeniami w kierunku otwartego w latach 70. Zalewu Zegrzyńskiego. Po zbudowaniu centrum handlowego zatoki przystankowe zostały przeniesione na drugą stronę dworca kolejowego, przy al. „Solidarności” a nowy dworzec przeznaczony wyłącznie do obsługi ruchu kolejowego. W miejscu dawnego dworca powstała boczna ściana Centrum Handlowego Warszawa Wileńska (od 2015 Galeria Wileńska), z wejściem dla pieszych, wjazdem na wielopoziomowy parking dla klientów i wjazdem dla samochodów dostawczych.

W latach 1982–1986 powstały 3 bloki mieszkalne przy ul. Białostockiej (Białostocka 7, 9 i 11) tzw. Kolonia Białostocka po północnej stronie ulicy.

W 2002 ukończona została po północnej stronie ulicy budowa centrum handlowego mieszczącego stację Warszawa Wileńska.

Wzdłuż południowej części ulicy, na terenie dawnej Warszawskiej Wytwórni Wódek „Koneser”, powstał kompleksu budynków mieszkalnych, biurowych i handlowych – Centrum Praskie Koneser

Ważniejsze obiekty

Kamienica Cymermanów (1910–1913), odrestaurowana w 1993, siedziba Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Związku Głuchych (nr 4)
Warsztaty firmy Krzysztof Brun i Syn (nr 22)
Warszawska Wytwórnia Wódek „Koneser”, obecnie Centrum Praskie Koneser, siedziba m.in. Muzeum Polskiej Wódki

Przypisy

↑ Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-05] .
↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 58. ISBN 83-01-08836-2.
↑ ^a ^b Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 9. ISBN 83-906889-2-1.
↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III – Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 18. ISBN 978-83-61932-03-1.

Bibliografia

Maria Ciastek, Leokadia Agata Rymkiewicz: Praga też stolica. Bedeker praski. Towarzystwo Przyjaciół Pragi, Warszawa 1997, str. 49, ISBN 83-906889-0-5

[1] Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-05] .

[2] Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 58. ISBN 83-01-08836-2.

[Wilkiewicz9-3] Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 9. ISBN 83-906889-2-1.

[4] Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III – Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 18. ISBN 978-83-61932-03-1.

[1]

[2]

[3]

[4]