Wikipedia

Vincent Gallo

amerykański aktor, reżyser, scenarzysta filmowy i muzyk

Vincent Gallo (ur. 11 kwietnia 1961 w Buffalo) – amerykański aktor, producent filmowy, kompozytor, reżyser, scenarzysta, autor tekstów piosenek, wokalista i model[1] pochodzenia sycylijskiego[2].

Vincent Gallo
Ilustracja
Vincent Gallo (2004)
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1961
Buffalo

Zawód

aktor, producent, kompozytor, reżyser, scenarzysta, autor tekstów piosenek, wokalista, model

Lata aktywności

od 1981

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Przyszedł na świat w Buffalo[3][4], w stanie Nowy Jork[5] w rodzinie rzymskokatolickiej sycylijskich emigrantów Vincenta V. Gallo Sr., właściciela salonu fryzjerskiego i zawodowego hazardzisty, i Jacaminy “Janet” (z domu Fantuzzo) Gallo, fryzjerki[6]. Dorastał w Buffalo. W wieku dziesięciu lat podjął współpracę z zespołem The Blue Mood, a w 1974 roku grał z zespołem Zephyr. W dzieciństwie Gallo był bliskim przyjacielem Williama S. Burroughsa i mieszkał w jego domu przez sześć miesięcy[7]. W czasie dorastania, ojciec Gallo znęcał się nad nim i bił go przy kilku okazjach, pewnego razu złamał mu nos. Gallo powiedział, że gdy dorastał, jego ojciec był „tego rodzaju mrocznym, wściekłym figurantem… Dziś nie jest tym, kim jest, ale kiedy byłem dzieckiem, nie było dnia… kiedy nie uderzył mnie, nie ukarał mnie, nie nakrzyczał na mnie lub nie powiedział mi, że zrobiłem coś złego"[8].

Kariera

edytuj

Mając 16 lat przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy If You Feel Froggy, Jump (1977). Dorabiał także jako hustler i tancerz go-go[9]. W 1979 ukończył szkołę średnią w nowojorskim Sweet Home Central Schools i zadebiutował na scenie w Rzymie we włoskojęzycznym spektaklu Buffala. Występował z zespołami The Plastics, Pork i Gray Jeana-Michela Basquiata. Kiedy miał dwadzieścia lat wraz z grupą Bohack[10] nagrał album It Took Several Wives (1981; wyd. Family Friend Records) i po raz pierwszy pojawił się na kinowym ekranie w komediodramacie New York Beat Movie (1981). Rok później pod pseudonimem 'Książę Vince' prezentował muzykę hip-hopową breakdance zarejestrowaną na płycie DVD Graffiti Rock (1982).

Zagrał niewielką rolę człowieka Henry’ego Hilla (Ray Liotta) w latach 70. w biograficznym dramacie kryminalnym Martina Scorsese Chłopcy z ferajny (GoodFellas, 1990)[11]. Potem pojawił się jako Charlie Riccio w jednym z odcinków serialu NBC Crime Story (1987) oraz zagrał postać przyjaciela głównego bohatera w komediodramacie fantasy Emira Kusturicy Arizona Dream (1993) u boku Johnny’ego Deppa i Faye Dunaway. Był ekranowym smutnym i sadystycznym policjantem, który przesłuchiwał Blancę Truebę (Winona Ryder) w melodramacie Dom dusz (The House of the Spirits, 1993) u boku Meryl Streep, Glenn Close, Jeremy’ego Ironsa i Antonio Banderasa.

Pojawił się jako żołnierz kapitan Brown w jednym z odcinków francuskiego serialu muzycznego Wszyscy młodzi w ich wieku (Tous les garçons et les filles de leur âge..., 1994), w dramacie Angela (1995) wystąpił w roli protestanckiego kapłana. W 1996 wziął udział w kampanii reklamowej wyrobów Calvina Kleina Heroinowy szyk. Dostał się do obsady komediodramatów romantycznych – Rodzina Perezów (The Perez Family, 1995) z Marisą Tomei, Alfredem Moliną i Anjelicą Huston i Los Angeles bez mapy (L.A. Without a Map, 1998) Miki Kaurismäkiego jako wyluzowany muzyk na ciągłym haju.

Zrealizowana przez niego autobiograficzna czarna komedia Oko w oko z życiem (Buffalo '66, 1998), gdzie zagrał główną postać znerwicowanego Billy’ego Browna, została doceniona przez krytyków i uhonorowana nagrodą na festiwalach filmowych w Gijón, Rotterdamie i Seattle. W komedii kryminalnej Rolanda Joffé Do widzenia, kochanku (Goodbye Lover, 1998) z Patricią Arquette pojawił się w epizodycznej roli, a w melodramacie Johnny 316 (Hollywood Salome, 1998) w roli szalonego kaznodziei Johnny’ego. Nieco później zagrał sugestywną postać sadystycznego Franka, który wraz ze swoją bezdzietną kochanką porywa ciężarną kobietę i więzi w piwnicy do czasu jej porodu w thrillerze Sidneya J. Furiego Zabawa w chowanego (Cord, 2000) z Daryl Hannah.

W 1999 wydał książkę ze zdjęciami, a dwa lata potem nagrał swój solowy album When (2001). Jego kontrowersyjny dramat kina drogi Brązowy królik (The Brown Bunny, 2003)[12][13], gdzie zagrał postać przemierzającego Amerykę depresyjnego, milczącego, lubującego się w swym nieszczęściu kierowcy wyścigowego, który po utracie swojej prawdziwej miłości (Chloë Sevigny) poszukuje kochanki, wzbudził niesmak jury na 56. MFF w Cannes nieuzasadnioną obszerną sceną pornograficzną, a najbardziej zniecierpliwieni widzowie zaczęli opuszczać projekcję już po dziesięciu minutach[14].

W 2008 wziął udział w kampanii reklamowej H&M wódki Belvedere zrealizowanej przez Terry’ego Richardsona[15][16][17].

Za kreację afgańskiego Taliba walczącego o życie podczas ucieczki z jednego z amerykańskich tajnych więzień w Europie w thrillerze politycznym Essential Killing (2010) otrzymał Puchar Volpiego dla najlepszego aktora na 67. MFF w Wenecji[18]. Jednak nie pojawił się na uroczystej ceremonii zamykającej festiwal i wyróżnienie odebrał w jego imieniu reżyser Jerzy Skolimowski[19][20]. Gallo za rolę Mohammeda został też doceniony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Mar del Plata (nagroda za najlepszą rolę męską) oraz przez Polską Akademię Filmową (nominacja do Orła w kategorii najlepsza rola męska)[21].

Życie prywatne

edytuj

Związany był z Cat Power (1993), Asią Argento (1998), Bethany Ritz (1999–2000), Chloë Sevigny (2002–2004), Paris Hilton (2003), Theresą Wayman (2004–2005), Heather Christie (2006), Cory Kennedy (2006–2008) i Lilian Grant (2012)[22]. Uważa się, że od 2024 roku Gallo spotyka się z Afton „Star” Burton, byłą narzeczoną Charlesa Mansona[23]. Jest abstynentem[24].

Kontrowersje

edytuj

Na swojej stronie internetowej Gallo oferuje się jako osoba do towarzystwa dla kobiet za 50 000 dolarów; i sprzedaje swoje nasienie za 1 000 000 dolarów[25]. Gallo stwierdzał w wywiadach, że jego strona internetowa i prowokacyjne wypowiedzi mają charakter satyryczny[26]. Dwie aktorki współpracujące z Gallo nad filmem "The Policeman" zgłosiły się do związku zawodowego SAG-AFTRA. Według nich Gallo dopuścił się wobec nich przemocy na planie filmowym i nadużyć seksualnych[27].

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1985 Tak jest (The Way It Is ) Victor / Heurtebise Eric Mitchell
1986 The Gunlover (film krótkometrażowy) Dino Vincent Gallo
1987 Crime Story – odc. Ground Zero Charlie Riccio Peter Medak
1988 Doc's Kingdom Jimmy Robert Kramer
1989 McCall – odc. Heart of Justice Tony Santiago Bradford May
1990 Chłopcy z ferajny (Goodfellas) ekipa lat 70. Henry’ego Hilla Martin Scorsese
1991 A Idade Maior Mario Teresa Villaverde
Keep It for Yourself (film krótkometrażowy) Claire Denis
1992 Arizona Dream Paul Leger, kuzyn Axela Emir Kusturica
1993 Dom dusz (The House of the Spirits) Esteban García Bille August
The Hanging facet Victoria Leacock
1994 Wszyscy młodzi w ich wieku (Tous les garçons et les filles de leur âge...) – odc. US Go Home kapitan Brown Claire Denis
1995 Angela protestancki kapłan Rebecca Miller
Rodzina Perezów (The Perez Family) Orlando Mira Nair
Palookaville Russell Pataki Alan Taylor
1996 Pogrzeb (The Funeral) Giovanni „Johnny” Tempio Abel Ferrara
Nénette et Boni Vincenzo Brown Claire Denis
Basquiat – Taniec ze śmiercią (Basquiat) gość na przyjęciu Julian Schnabel
1997 Ostatni skok (Truth or Consequences, N.M.) Raymond Lembecke Kiefer Sutherland
1998 Oko w oko z życiem (Buffalo '66) Billy Brown Vincent Gallo
Los Angeles bez mapy (L.A. Without a Map) Moss Mika Kaurismäki
Do widzenia, kochanku (Goodbye Lover) Mike Roland Joffé
Hollywood Salome Johnny Erick Ifergan
1999 Spojrzenie mordercy 2 (Freeway II: Confessions of a Trickbaby) siostra Gomez Matthew Bright
2000 Zabawa w chowanego (Cord) Frank Sidney J. Furie
2001 Głód miłości (Trouble Every Day) Shane Brown Claire Denis
Stranded Luca Baglioni María Lidón
Jakoś to będzie (Get Well Soon) Bobby Bishop / Kevin Moss Justin McCarthy
2002 The Groovenians (film krótkometrażowy) Nixon (głos) Jordan Reichek
2003 Brązowy królik (The Brown Bunny) Bud Clay Vincent Gallo
Gli indesiderabili Antonino 'Tony' Bendando Pasquale Scimeca
2006 Moscow Zero Owen María Lidón
2007 Intrygi i kłamstwa (Dirt) Sammy Winter Elodie Keene
Oliviero Rising Oliviero Riki Roseo
2009 Metropia Roger Olofsson (głos) Tarik Saleh
Night of Pan (film krótkometrażowy) Pan Brian Butler
Tetro Angelo 'Tetro' Tetrocini Francis Ford Coppola
1989 (film krótkometrażowy) Ernest Camilo Matiz
2010 Promises Written in Water Kevin Vincent Gallo
Essential Killing Mohammed Jerzy Skolimowski
2011 Loosies Jax Michael Corrente
2012 Legenda Kaspara Hausera (La leggenda di Kaspar Hauser) Pusher/Szeryf Davide Manuli
2013 Jinrui shikin Harold Marcus Junji Sakamoto

scenarzysta/reżyser

edytuj

filmy krótkometrażowe

edytuj
  • If You Feel Froggy, Jump (1980)
  • „Wedding” (1986)
  • „The Gun Lover” (1986)
  • „That Smell” (1988)
  • „Gallo 2000” (1989)
  • „Casting Director Billy Hopkins Leaves a Message for Vincent Gallo” (1994)
  • „Buffalo 66 Trailer” (1997)
  • „Vincent Gallo Has a Thing or Two to Say About the British” (1997)
  • „Vincent Gallo Directs” (1997)
  • „Looking for Enemies Finding Friends” (1997)
  • „Live Love Drive” (1999)
  • „Anemone” (2000)
  • „Honey Bunny” (2001)
  • „John Frusciante Plays and Sings” (2001)
  • „The Brown Bunny Trailers” (2003)
  • „The Curse of Manuel Chiche” (2003)
  • „Akiko” (2004)
  • „The Agent” (2010)
  • „Anea 17" (2010)
  • „United States Wins the World Cup” (2014)

Dyskografia

edytuj

albumy

edytuj
  • 1982: It Took Several Wives (wyd. Family Friend Records) jako Bohack
  • 1984: The Way It Is Soundtrack (wyd. Rojo Records)
  • 1998: Buffalo 66 Soundtrack (wyd. Will Records)
  • 2001: When (wyd. Warp Records)
  • 2002: Recordings Of Music For Film (wyd. Warp Records)

single

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Vincent Gallo. SensaCine.com. [dostęp 2016-07-22]. (hiszp.).
  2. ↑ Vincent Gallo – What Nationality Ancestry. EthniCelebs.com. [dostęp 2011-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)]. (ang.).
  3. ↑ Personalidade: Vincent Gallo (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2018-05-13]. (port.).
  4. ↑ Vincent Gallo. AlloCiné. [dostęp 2016-07-22]. (fr.).
  5. ↑ Greg Prato: Vincent Gallo Biography. AllMusic. [dostęp 2016-07-19]. (ang.).
  6. ↑ Vincent Gallo Biography (1962?-). Film Reference. [dostęp 2016-07-22]. (ang.).
  7. ↑ Fiachra Gibbons: Bad boy Vincent treats festival to Gallo humour. [dostęp 2024-02-24].
  8. ↑ Alex Kuczynski: Vincent Gallo's American Buffalo. [dostęp 2024-03-14].
  9. ↑ Gemma Sieff: Photo Ops: The Model. NplusOneMag.com. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  10. ↑ Vincent Gallo (11 de Abril de 1962). Filmow. [dostęp 2016-07-22]. (port.).
  11. ↑ Vincent Gallo. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-07-22]. (ang.).
  12. ↑ Robyn Pennacchia: Vincent Gallo Will Sex You For $50,000, Sell You His Sperm For A Cool Mill. the Frisky. [dostęp 2016-07-22]. (ang.).
  13. ↑ Chloe Sevingy Explains Blow Job Scene and Vincent Gallo Jerks Off. socialitelife.com. [dostęp 2016-07-22]. (ang.).
  14. ↑ Vincent Gallo Sex Scene. Male Celebs Blog. [dostęp 2011-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)]. (ang.).
  15. ↑ Vincent Gallo to Spokeswhore for H&M. Adweek. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  16. ↑ Joshua Stein: Vincent Gallo And Terry Richardson Pimp Belvedere. Gawker. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  17. ↑ Luxury Reborn. today and tomorrow. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  18. ↑ Vincent Gallo. MYmovies. [dostęp 2016-07-22]. (wł.).
  19. ↑ 'Essential Killing' Skolimowskiego z szansą na Oscara?. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2011-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)]. (pol.).
  20. ↑ "Essential Killing" zebrał mieszane recenzje. Onet.pl. [dostęp 2011-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)]. (pol.).
  21. ↑ Vincent Gallo. FilmPolski.pl. [dostęp 2011-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)]. (pol.).
  22. ↑ Vincent Gallo Dating History. FamousFix. [dostęp 2016-07-22]. (ang.).
  23. ↑ Spencer Neale, Gallo’s Humor [online], The American Conservative, 2 września 2024 [dostęp 2024-09-25] (ang.).
  24. ↑ Buffalo boy. [dostęp 2024-04-06].
  25. ↑ #SocialGathering: Vincent Gallo’s Another Man Essay, Explained. [dostęp 2024-04-06].
  26. ↑ Every Last Word Vincent Gallo: The Complete Transcript. [dostęp 2024-04-06].
  27. ↑ Vincent Gallo ma kłopoty. Poważne oskarżenia kobiet z filmowego planu. [dostęp 2024-04-06].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vincent_Gallo&oldid=75492858”
  NODES
INTERN 3