Wikipedia

Władysław Żeleński

polski kompozytor i pedagog
Ten artykuł dotyczy muzyka. Zobacz też: artykuł o Władysławie Żeleńskim – prawniku.

Władysław Marcjan Mikołaj Żeleński (ur. 6 lipca 1837 w Grodkowicach, zm. 23 stycznia 1921 w Krakowie)[1][2] – polski kompozytor, pedagog, organizator życia muzycznego.

Władysław Żeleński
Ilustracja
Władysław Żeleński, 1898
Fot. Jan Mieczkowski
Imię i nazwisko

Władysław Marcjan Mikołaj Żeleński

Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1837
Grodkowice

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1921
Kraków

Instrumenty

fortepian, organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna, muzyka neoromantyczna

Zawód

kompozytor, pedagog

Powiązania

Konserwatorium Krakowskie

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons
Władysław Żeleńśki, ok. 1880
Władysław Żeleńśki, około 1890, fot. Stanisław Bizański
Władysław Żeleńśki, przed 1912
Władysław Żeleńśki, 1894, fot. Jules Mien
Władysław Żeleńśki, po 1908
Władysław Żeleńśki, około 1910
Portret Władysława Żeleńskiego pędzla Jacka Malczewskiego
Cmentarz Rakowicki
Grób Władysława Żeleńskiego

Życiorys

edytuj

Wywodził się z rodu Żeleńskich herbu Ciołek, osiadłych pod Krakowem, m.in. w Grodkowicach. Jego ojciec, Marcjan Żeleński (1804–1846), był wybitnie uzdolnionym pianistą amatorem, próbującym swoich sił w kompozycji; brał udział w powstaniu listopadowym w randze kapitana; w 1833 poślubił Kamilę Russocką, matkę kompozytora. Władysław był drugim z pięciorga dzieci[1]. 23 lutego 1846 w trakcie tzw. rzezi galicyjskiej dwór w Grodkowicach został napadnięty przez uzbrojonych chłopów, Marcjan Żeleński zginął[1][3], a jego żona z dziećmi wkrótce przeniosła się do Krakowa[1].

W latach 1850–1857 Władysław Żeleński uczęszczał do krakowskiego Gimnazjum św. Anny (Kolegium Nowodworskiego), ucząc się równocześnie gry na fortepianie u Kazimierza Wojciechowskiego, a od 1854 u Jana Germasza. W zakresie kompozycji kształcił się u Franciszka Mireckiego. W wieku 20 lat Żeleński miał już w swoim dorobku kompozytorskim dwa kwartety smyczkowe, trio fortepianowe oraz Uwerturę na orkiestrę, której prawykonaniem osobiście dyrygował na koncercie 29 lipca 1857 w Krakowie[1].

W 1857, na życzenie matki, rozpoczął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[1][4], które kontynuował na Uniwersytecie Karola w Pradze, uzyskując w 1862 tytuł doktora[1].

W Pradze podjął też dalsze studia muzyczne, gdzie od 1859 kształcił się w zakresie gry fortepianowej u Alexandra Dreyschocka. Wkrótce porzucił jednak myśl o karierze pianistycznej, koncentrując się na studiach kontrapunktu i gry organowej pod kierunkiem Josefa Krejčiego. Nie jest pewne czy był formalnie studentem tzw. Praskiej Szkoły Organowej, której Krejči był dyrektorem, czy raczej został jego prywatnym uczniem[1].

Z końcem 1866 rozpoczął studia kompozytorskie w Konserwatorium Paryskim u Napoléona-Henriego Rebera[1][4], pracując równocześnie nad swoją nigdy nieukończoną operą Dziwożona[1]. W latach 1868–1870 prywatnie uzupełniał studia kompozytorskie u Bertolda Damckego[1][4]. Z tego okresu pochodzi symfoniczny obraz charakterystyczny W Tatrach[1].

W 1870 Żeleński powrócił do kraju. Początkowo działał w Krakowie, gdzie 30 stycznia 1871 odbył się jego koncert kompozytorski. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie po śmierci Stanisława Moniuszki objął klasę harmonii i kontrapunktu w Konserwatorium Warszawskim. W 1878 został dyrektorem artystycznym Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. W 1881 powrócił na stałe do Krakowa. Z jego inicjatywy zostało powołane Konserwatorium Krakowskie, w którym aż do śmierci w 1921 pełnił funkcję dyrektora. W konserwatorium prowadził także klasę organów i wykładał przedmioty teoretyczne. Jednym z jego uczniów był pianista i kompozytor Zygmunt Stojowski[5]. Był autorem podręczników „Nauka harmonii i pierwszych zasad kompozycji” (wraz z Gustawem Roguskim – 1877) oraz „Nauka elementarna zasad muzyki” (1897)[6].

Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobowcu rodzinnym (kw. Ka)[7].

Rodzina

edytuj

W 1872 poślubił Wandę Grabowską (1841–1904), z którą miał trzech synów: Stanisława Żeleńskiego – architekta, który został założycielem pierwszej na ziemiach polskich pracowni witraży w Krakowie (zginął w 1914 roku w bitwie pod Łukownem[8]), Tadeusza Boya-Żeleńskiego – tłumacza, satyryka, pisarza, lekarza z zawodu oraz Edwarda Żeleńskiego – urzędnika bankowego, który współdziałał z kabaretem „Zielony Balonik”[8](zmarł śmiercią samobójczą w 1910 roku[9][5]. W latach 1881– 1902 rodzina Żeleńskich mieszkała przy ulicy św. Sebastiana 10 (obecnie to nr 12) w Krakowie[10][11]. Nowe miejsce zamieszkania Żeleńskich to ulica Wenecja 1[12][13]. Po śmierci pierwszej żony, ożenił się w 1907 z Teklą Symonowicz (1838–1935)[14][15][9].

Odznaczenie

edytuj

Twórczość

edytuj

Żeleński był jednym z głównych przedstawicieli neoromantyzmu w muzyce polskiej, najwybitniejszym po Stanisławie Moniuszce twórcą oper i pieśni[17][2]. Komponował też utwory instrumentalne – orkiestrowe, kameralne, na instrumenty solowe i z towarzyszeniem orkiestry[15][2].

Na jego estetykę twórczą największy wpływ miała muzyka Mendelssohna i Schumanna, później także Moniuszki i Smetany. Spośród kompozytorów dramatu operowego najwyżej cenił Glucka. Znikome są natomiast związki jego muzyki z twórczością Chopina, co wynikało z obawy przed zbytnim poddaniem się jego wpływom. Od lat 80. ideałem stała się dlań muzyka Brahmsa, podziwiał dzieła Dvořáka i Czajkowskiego, chwalił dramat muzyczny Wagnera za ścisłość zespolenia muzyki z tekstem. Jednym ze źródeł artystycznej inspiracji była dla Żeleńskiego muzyka ludowa, po którą sięgał w poczuciu patriotycznego obowiązku[18].

Skomponował m.in. 4 opery (Konrad Wallenrod, Goplana, Janek, Stara Baśń), utwory orkiestrowe (2 uwertury: W Tatrach i Echa leśne, 2 symfonie), Koncert fortepianowy Es-dur, Romans na wiolonczelę i orkiestrę, utwory kameralne (sekstet smyczkowy, 4 kwartety smyczkowe, kwartet fortepianowy, 2 tria fortepianowe), utwory na skrzypce i fortepian, utwory fortepianowe (w tym 2 sonaty i liczne miniatury), preludia na organy, a także liczne pieśni na głos i fortepian, inspirowane twórczością polskich poetów, m.in. Mickiewicza, Asnyka, Krasińskiego, Lenartowicza, Przerwy-Tetmajera[19][2]. Skomponował też 8 pieśni do słów zaprzyjaźnionej z rodziną Żeleńskich Narcyzy Żmichowskiej, zebranych we wspólnym wydaniu Pieśni Gabryelli (Warszawa, 1897)[20].

Twórczość Żeleńskiego została w dużym stopniu zapomniana. Większość wydań jego dzieł jest dziś trudno dostępna – wiele utworów zaginęło, a współczesne wznowienia tych zachowanych są rzadkością[21][2]. W polskim repertuarze koncertowym od blisko 80 lat muzykę Żeleńskiego reprezentuje jedynie uwertura W Tatrach, kilkanaście pieśni i Kwartet fortepianowy op. 61 oraz arie z oper Goplana i Janek. Za życia kompozytora jego utwory, choć cieszyły się dużym uznaniem i odnosiły sukcesy, to swoim oddziaływaniem nie wykroczyły nigdy szerzej poza granice ziem polskich, a po 1900 zostały uznane za konserwatywne i przyćmione przez kompozytorów Młodej Polski[21].

Upamiętnienie

edytuj
 
Tablica pamiątkowa na fasadzie Starego Teatru w Krakowie, ul. Jagiellońska 5
 
Tablica pamiątkowa poświęcona Władysławowi Żeleńskiemu. Pałac Żeleńskich w Grodkowicach
  • W 1913, w 75. rocznicę swoich urodzin, otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Krakowa[15][22];
  • W Krakowie na elewacji kamienicy przy ulicy Wenecji 1, gdzie kompozytor mieszkał ostatnich 20 lat swego życia, wmurowana jest tablica pamiątkowa poświęcona Żeleńskiemu[13];
  • Tablica pamiątkowa z 1938 roku upamiętniająca artystę znajduje się na fasadzie Starego Teatru w Krakowie, ul. Jagiellońska 5[13]. Autorem reliefu portretowego jest Karol Hukan[23];
  • Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia (ul. Basztowa 9) nosi imię Władysława Żeleńskiego[24];
  • Na elewacji pałacu w Grodkowicach, gdzie urodził się kompozytor znajduje się tablica pamiątkowa (ufundowana w 1977 roku, w 160 rocznicę urodzin Władysława Żeleńskiego)[13][25].
  • W Grodkowicach, od 2016 roku działa Fundacja im. Władysława Żeleńskiego, której celem jest popularyzacja i promocja twórczości kompozytora[12][26].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Negrey 2012 ↓, s. 392.
  2. ↑ a b c d e Chechlińska 2004 ↓.
  3. ↑ Antoni Tessarczyk: Rzeź galicyjska 1846 r. czyli szczegółowy opis dokonanych morderstw, rozbojów i łupieztw, wraz z ważniejszymi wypadkami jakie tym okropnym scenom towarzyszyły w związku z intrygami biurokracyi. Kraków: W drukarni Stanisława Cieszkowskiego, 1848, s. 69-70.
  4. ↑ a b c Małgorzata Kosińska: Władysław Żeleński. culture.pl. [dostęp 2011-09-14]. (pol.).
  5. ↑ a b Negrey 2012 ↓, s. 393.
  6. ↑ Nowa encyklopedia PWN. T. 6. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, ISBN 83-01-11969-1.
  7. ↑ Spis osób pochowanych na Cmentarzu Rakowickim w KrakowieSpis osób pochowanych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (osoby pochowane do 1939 r.). [w:] Cmentarium [on-line]. [dostęp 2018-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-28)]. (pol.).
  8. ↑ a b Teresa Stanisławska, Jan Adamczewski: Kraków ulica imienia. Kraków: Oficyna Wydawnicza „BIK”, 2000, s. 267, ISBN 83-87023-08-6.
  9. ↑ a b Grzegorz Zieziula: Kompozytor Władysław Żeleński. portalmuzykipolskiej.pl. [dostęp 2022-11-22].
  10. ↑ Spacer literacki szlakiem Tadeusza Boya-Żeleńskiego. miastoliteratury.pl. [dostęp 2022-11-22].
  11. ↑ Idziemy po Krakowie śladami Tadeusza Boya-Żeleńskiego. gazetakrakowska.pl. [dostęp 2022-11-22].
  12. ↑ a b Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz: Władysław Żeleński. Wielki zapomniany. radiokrakow.pl. [dostęp 2022-11-22].
  13. ↑ a b c d Kazimierz Kisielewski: Ludzie, zdarzenia, zabytki. Tablice pamiątkowe o sławnych ludziach w Krakowie. Kraków: Centralny Ośrodek Informacji Turystycznej Oddział w Krakowie, 1984, s. 23.
  14. ↑ Skon wdowy po znanym kompozytorze. „Kurjer Powszechny”. Nr 35, s. 7, 5 lutego 1935. 
  15. ↑ a b c Negrey 2012 ↓, s. 394.
  16. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 185.
  17. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 987.
  18. ↑ Negrey 2012 ↓, s. 398.
  19. ↑ Negrey 2012 ↓, s. 400.
  20. ↑ Negrey 2012 ↓, s. 395.
  21. ↑ a b Negrey 2012 ↓, s. 397-398.
  22. ↑ Kurjer Lwowski z Soboty dnia 15 Marca 1913, s. 3. [w:] Österreichische Nationalbibliothek [on-line]. [dostęp 2018-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-27)]. (pol.).
  23. ↑ Encyklopedia Krakowa. T. 2. Kraków: Wydawnictwo Biblioteka Kraków i Muzeum Krakowa, 2023, s. 577, ISBN 978-83-66253-48-3.
  24. ↑ Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia im. Władysława Żeleńskiego Żeleńskiego. zelenski.krakow.pl. [dostęp 2022-11-22].
  25. ↑ Karolina Kot: Grodkowice - pałac Żeleńskich. Tablica Żeleńskiego, załączniki. straznicyczasu.pl. [dostęp 2022-11-22].
  26. ↑ Fundacja im. Władysława Żeleńskiego. panoramafirm.pl. [dostęp 2022-11-22].

Bibliografia

edytuj
  • Maciej Negrey: Żeleński Władysław. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 12: W–Ż część biograficzna. Kraków: PWM, 2012, s. 392-401. ISBN 978-83-224-0935-0. (pol.).
  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 987-988. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
  • Zofia Chechlińska: Żeleński, Władysław. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. Z. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
  • Zdzisław Jachimecki: Władysław Żeleński. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, seria: Biblioteka Słuchacza. ISBN 83-224-0370-4.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Żeleński&oldid=75259223”
  NODES
orte 11
punk 2