Władysław Serczyk

Władysław Andrzej Serczyk
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1935 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 2014 ; Rzeszów
	profesor nauk historycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1963
Habilitacja	1968
Profesura	1976
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński; Uniwersytet Rzeszowski
	Dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej
Okres spraw.	1974–1978
Poprzednik	Jan Baumgart
Następca	Stanisław Grzeszczuk
	Odznaczenia
	;

Władysław Andrzej Serczyk (ur. 23 lipca 1935 w Krakowie, zm. 5 stycznia 2014 w Rzeszowie^[1]) – polski historyk, profesor, zajmujący się historią Ukrainy, Rosji i historią stosunków polsko-kozackich i polsko-ukraińskich. W latach 1974–1978 dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej.

Życiorys

Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1963 uzyskał doktorat, w 1968 habilitację. W latach 1976–1986 był profesorem UJ, gdzie od 1979 do 1981 pełnił funkcję prorektora. W latach 1974–1978 był dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej. W latach 1981–1985 Serczyk był członkiem Prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk. Od 1986 do 1996 zatrudniony w Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. W latach 1993–1996 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Warszawskiego do spraw Filii w Białymstoku. Od 1997 profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, od 2001 Uniwersytetu Rzeszowskiego. Członek wielu organizacji, m.in. od 1993 przewodniczący Polsko-Ukraińskiej Komisji ds. Podręczników Szkolnych. Autor ponad 300 prac naukowych, z czego ponad 30 to książki.

W latach 1956–1981 Serczyk był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR)^[2].

Był promotorem pracy magisterskiej późniejszego profesora UJ Andrzeja Nowaka.

Gospodarstwo magnackie w województwie podolskim w drugiej poł. XVIII wieku (1965)
Koliszczyzna (1968)
Lenin w Krakowie i na Podhalu (1970)
Hajdamacy (1972, 1978)
Piotr Wielki (1973, 1977, 1990, 2003)
Katarzyna II carowa Rosji (1974, 1983, 1989, 1995, 2004)
Iwan IV Groźny (1977, 1986, 1993, 2004)
Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa. Zarys historyczny (1977)
Historia Ukrainy (1979, 1990, 2001, 2009)
Związek Radziecki w latach 1921-1925 (1980)
Połtawa 1709 (1982, 2004)
Kultura rosyjska XVIII wieku (1984)
Na dalekiej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny do 1648 roku (1984, 1986, 2008, 2016)
Kijów (1986)
Poczet władców Rosji. Romanowowie (1992)
Początek końca: konfederacja barska i I rozbiór Polski (1997), seria Dzieje Narodu i Państwa Polskiego
Na płonącej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny 1648-1651 (1998, 1999, 2007, 2009, 2016)

Kilkakrotnie był nagradzany przez Ministra Szkolnictwa Wyższego.

↑ Zmarł prof. dr hab. Władysław A. Serczyk. ur.edu.pl, 07.01.2014. [dostęp 2014-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-07)].
↑ Spętana akademia, Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL, materiały Służby Bezpieczeństwa (1967-1987), wybór, wstęp i opracowanie: Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, t. I, Warszawa 2009, s. 350.
↑ Bogdan Gancarz: Pogrzeb prof. Władysława Serczyka. krakow.gosc.pl. [dostęp 2014-02-11].
↑ M.P. z 2011 r. nr 19, poz. 199
↑ M.P. z 1999 r. nr 33, poz. 507
↑ Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. bip.podkarpackie.pl. [dostęp 2017-12-15].

Michał Kozłowski, Pro memoria - dwóch badaczy dziejów Europy Wschodniej: Władysław Andrzej Serczyk (23 VII 1935 - 5 I 2014) i Zbigniew Wójcik (29 X 1922-22 III 2014), "Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej" 50 (2015), z. 1, s. 233-240 [1].

Prof. zw. dr hab. Władysław Andrzej Serczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-24] .
Michał Kozłowski, In memoriam – Władysław Andrzej Serczyk (23 VII 1935 – 5 I 2014) [2].