Wenus (mitologia)

Wenus (także Wenera, łac. Venus, gr. Ἀφροδίτη Aphrodítē ‘wdzięk’, ‘urok’) – w mitologii rzymskiej bogini miłości.

Wenus

bogini miłości
Narodziny Wenus (fresk z Pompejów, I w. n.e.)
Inne imiona	Wenera
Występowanie	mitologia rzymska
Teren kultu	starożytny Rzym
Odpowiednik	Afrodyta (grecki)

Ruiny świątyni Wenus na Forum Cezara w Rzymie

Utożsamiana od II wieku p.n.e. z grecką Afrodytą. Wcześniej była italską boginią wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Głównymi jej atrybutami były owoce i kwiaty. Towarzyszyły jej gołębie. W sztuce najczęściej była ukazywana naga lub do połowy obnażona, ale także jako piękna i młoda powożąca rydwanem zaprzężonym w gołębie.

Wenus była najbardziej czczona przez ród Juliuszów, zwłaszcza w czasach Juliusza Cezara, jako uważana za ich antenatkę. Ród ten wywodził swe pochodzenie od Julusa, syna Eneasza, protoplasty Rzymian, który z kolei miał być synem Trojanina Anchizesa i Wenus.

Najstarsza świątynia Wenus znajdowała się na Kapitolu.

W sztuce najbardziej znane są jej przedstawienia:

• Wenus z Milo (Afrodyta z Melos) – starożytny posąg bogini Wenus (Afrodyty)
• Wenus z Urbino – obraz Tycjana
• Narodziny Wenus – obraz Sandra Botticellego
• Śpiąca Wenus – obraz Giorgionego, dokończony przez Tycjana
• Wenus i Adonis

Zobacz też

• Astarte (bogini)