Wikipedia

Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia (WITU) – polska wojskowa placówka naukowo-badawcza uzbrojenia (jednostka badawczo-rozwojowa).

Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia
Godło
Data założenia

1965

Typ

instytut badawczy

Państwo

 Polska

Adres

ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 7
05-220 Zielonka

Dyrektor

płk dr inż. Paweł Sweklej

Położenie na mapie Zielonki
Mapa konturowa Zielonki, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia”
Położenie na mapie powiatu wołomińskiego
Mapa konturowa powiatu wołomińskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia”
Ziemia52°18′18,1″N 21°09′55,4″E/52,305028 21,165389
Strona internetowa

Okres przedwojenny

edytuj

Pierwszą polską placówkę tego typu, Instytut Wojskowo-Techniczny, utworzono w czerwcu 1919, został jednakże rozwiązany w 1921. 25 marca 1926 utworzono Instytut Badań Artylerii[1], którego głównym zadaniem miało być prowadzenie badawczo-doświadczalnych prac nad uzbrojeniem. W jego skład weszły: Centrala Badań Poligonowych (następnie Centrum Badań Balistycznych w Zielonce), Centrala Badań Laboratoryjnych i Biuro Techniczne. Wydawał on „Przegląd Artyleryjski”. Instytut następnie reorganizowano i zmieniano jego nazwy; w latach 1935–1939 nosił nazwę Instytut Techniczny Uzbrojenia. Badania broni strzeleckiej i artylerii prowadzono w Centrum Badań Balistycznych w Zielonce, wybudowanym w pierwszej połowie lat trzydziestych.

W toku swojej historii Instytut opracował i wdrożył wiele własnych wzorów uzbrojenia. Przed wojną Instytut opracował 112 konstrukcji uzbrojenia. Najbardziej znane z nich to karabin przeciwpancerny wz. 35 i karabin samopowtarzalny wz. 38M. Opracował również ponad 200 ulepszeń i modernizacji sprzętu.

Osobny artykuł: Instytut Techniczny Uzbrojenia.

Odtworzenie WITU

edytuj

Po II wojnie światowej odtworzono Instytut Techniczny Uzbrojenia. Instytut ten jednak wkrótce rozformowano i wydzielono z niego Zakład Naukowo-Badawczy Broni i Amunicji, zlokalizowany w Zielonce (na dawnym terenie Centrum Badań Balistycznych), który przejął funkcje i zadania ITU, oraz Instytut Mechaniki Precyzyjnej, o pozamilitarnym profilu działalności. Po kolejnych reorganizacjach, zakład w 1965 otrzymał nazwę Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia z siedzibą w Zielonce.

Po II wojnie światowej opracowano m.in. pistolet P-64, granatnik przeciwpancerny Komar, czołgowy pancerz reaktywny ERAWA, pistolet WIST-94[1], a także: amunicja oświetlająca do niektórych kalibrów dział i moździerzy, zasobniki do zrzutu z samolotów amunicji oraz lekkiego sprzętu i uzbrojenia, granaty nasadkowe wystrzeliwane z karabinów, ćwiczebne pociski błyskowo-dymne do armat polowych pozwalające zmniejszyć zużycie amunicji bojowej, głowice ćwiczebne do przeciwpancernych rakietowych pocisków kierowanych umożliwiające odzyskanie wystrzelonych pocisków dzięki zastosowaniu systemu spadochronowego, urządzenie do prowadzenia ćwiczebnych strzelań artyleryjskich na zmniejszonych poligonach, amunicja z pociskami pozornymi do armat przeciwlotniczych, dzięki której możliwe jest szkolenie obsług dział na przykoszarowych placach ćwiczeń, system kontroli i oceny stanu technicznego amunicji będący w zapasach wojska, który pozwala na eliminację amunicji niesprawnej i na przedłużanie okresów używalności[2].

Przekształcenia Instytutu

edytuj
  • 1926 - Instytut Badań Artylerii
  • 1927 - Instytut Badań Materiałów Uzbrojenia
  • 1935 - Instytut Techniczny Uzbrojenia
  • 1947 - Zakład Naukowo-Badawczy Broni i Amunicji
  • 1952 - Centralny Naukowo-Badawczy Poligon Artyleryjski
  • 1958 - Centralny Badawczy Poligon Artyleryjski
  • 1962 - Centrum Badań Uzbrojenia
  • 1965 - Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia
  • Insygnia
  •  
    Odznaka pamiątkowa
    (2022)
  •  
    Oznaka rozpoznawcza na mundur wyjściowy
    (2023)
  •  
    Oznaka rozpoznawcza na mundur polowy
    (2023)

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Krzysztof Komorowski [red.]: Kronika Wojska Polskiego 2006. s. 124-125.
  2. ↑ Mikołaj Plikus [red.]: Mała kronika ludowego Wojska Polskiego 1943-1973. s. 440-446.

Bibliografia

edytuj
  • Mikołaj Plikus [red.]: Mała kronika ludowego Wojska Polskiego 1943-1973. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 125-126. ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojskowy_Instytut_Techniczny_Uzbrojenia&oldid=74863747”
  NODES
INTERN 2