W latach 40. XIX wieku w USA dominowało hasło „Boskiego Przeznaczenia”, polegającego na polityce ekspansji kraju i zajęciu całego kontynentu[1]. Partie polityczne rozważały korzyści płynące z poparcia idei aneksji Teksasu i Oregonu[1]. Nierozłącznie wiązał się z tym problem niewolnictwa[2]. Partia Wigów, obawiając się wojny z Meksykiem, nominowała Henry’ego Claya – przeciwnika aneksji Teksasu[1]. Partia Demokratyczna, która postanowiła przygotować się lepiej do wyborów, niż cztery lata wcześniej, pod koniec maja 1844 roku zwołała konwencję w Baltimore[3]. Naturalnym kandydatem miał być Martin Van Buren, jednak jego antyaneksyjne poglądy spowodowały, że swoje poparcie dla niego wycofał Andrew Jackson[3]. Były prezydent, zwolennik „Boskiego Przeznaczenia” współpracował z liderami Partii Demokratycznej, by nie dopuścić do nominacji dla Van Burena[3]. Zaproponował też kandydaturę Jamesa Polka, która w dziewiątym głosowaniu uzyskała wystarczającą większość[3]. Kandydatem na wiceprezydenta został Silas Wright, jednak ponieważ nie przyjął on nominacji, Demokraci wystawili George’a Dallasa[3]. Kandydatem Partii Wolności został James Birney[4]. Ponieważ nastroje społeczne sprzyjały polityce ekspansji, Polk postulował aneksję Teksasu i Oregonu pod hasłem „fifty-four forty or fight” (ang. „pięćdziesiąt cztery czterdzieści albo wojna”), mając na myśli granicę przebiegającą na 54° 40’ równoleżniku[2]. Widząc przewagę Demokratów, Clay zrewidował swoje stanowisko ws. ekspansji, co przysporzyło mu poparcia na południu, jednak pozbawiło go głosów na północy, zwłaszcza w stanie Nowy Jork[2].
-
Henry Clay
-
Theodore Frelinghuysen
Głosowanie powszechne odbyło się 5 listopada 1844 i wzięło w nim udział ok. 2,7 mln osób[4]. Polk uzyskał 49,5% poparcia, wobec 48,1% dla Claya[4]. James Birney uzyskał 2,3% poparcia[4]. Ponadto nieco ponad 2000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 78,9%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 12 lutego 1845[6]) Polk otrzymał 170 głosów, przy wymaganej większości 138 głosów[7]. Na Claya zagłosowało 105 elektorów[7]. W głosowaniu na wiceprezydenta zwyciężył George Dallas, uzyskując 170 głosów, wobec 105 dla Theodore’a Frelinghuysen[7].
James Polk został zaprzysiężony 4 marca 1845[3].
James Polk
George Dallas
James Birney
Henry Clay
Theodore Frelinghuysen
