Wyspy Izu (jap. 伊豆諸島 Izu-shotō) – należący do Japonii archipelag wulkanicznych wysp, ciągnących się na południe od półwyspu Izu. Razem z położonymi dalej na południe wyspami Ogasawara oraz Marianami stanowią one naturalną barierę oddzielającą Morze Filipińskie od Oceanu Spokojnego.

Wyspy Izu
伊豆諸島
Kontynent

Azja

Państwo

 Japonia

Akwen

Ocean Spokojny

Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, na dole znajduje się punkt z opisem „Wyspy Izu”
34°20′00″N 139°40′00″E/34,333333 139,666667
Wyspy Izu
Położenie wysp Izu względem Japonii

Archipelag tworzy 13 większych wysp – z których największą jest Izu Ōshima – oraz kilka mniejszych wysp, a także Beyonēsu-retsugan (Bayonnaise Rocks), niewielka grupa skał wystających ponad poziom morza.

Administracyjnie wyspy należą do prefektury Tokio oraz wchodzących w jej skład podprefektur: Ōshima, Miyake i Hachijō.

Archipelag Izu liczył w 2020 r. 21 543 mieszkańców, którzy na stałe zamieszkują 9 wysp. Natomiast sieć osadnicza składa się zaledwie z dwóch miast oraz sześciu wsi.

  • Podprefektura Ōshima (powierzchnia 141,01 km² i 11 729 mieszkańców w 2020 r.[1][2])
  • Podprefektura Miyake (powierzchnia 75,80 km² i 2 597 mieszkańców w 2020 r.[1][2])
  • Podprefektura Hachijō (powierzchnia 83,01 km² i 7 217 mieszkańców w 2020 r.[1][2])
    • Hachijō-jima (八丈島, pow. 69,11 km²[3]) i leżąca tuż obok Hachijō-kojima (八丈小島, pow. 3,07 km²[3])
    • Aoga-shima (青ヶ島, pow. 5,96 km²[4])
    • niezamieszkane Tori-shima (o pow. 4,79 km²), Sumisu-tō (o pow. 0,02 km²), Sōfu-gan i Beyonēsu-retsugan[5].

Wyspy w całości należą do Parku Narodowego Fudżi-Hakone-Izu. Mieszkańcy archipelagu utrzymują się z całorocznego rybołówstwa oraz obsługi turystów, przede wszystkim miłośników sportów wodnych, niemniej jednak większość łodzi jest zacumowana w portach na półwyspie Izu. Natomiast niezamieszkana obecnie Tori-shima stanowi ważne schronienie morskich ptaków.

Pod względem geologicznym, północnym przedłużeniem wysp są: półwysep Izu oraz najwyższy szczyt Japonii – Fudżi.

Archipelag charakteryzuje się wzmożoną aktywnością wulkaniczną. W 1953 roku erupcja podmorskiego wulkanu Myōjin-shō zniszczyła statek badawczy Kaiyō Maru no 5, w wyniku czego śmierć poniosło 31 osób. W 2000 roku w związku z gwałtowną emisją szkodliwych gazów wulkanicznych ewakuowano mieszkańców wyspy Miyake-jima, którym pozwolono wrócić dopiero w lutym 2005 roku.

W okresie Edo wyspy: Nii-jima, Miyake-jima i Hachijō-jima były miejscami zesłań przestępców.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Galeria

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
  NODES
admin 1
INTERN 2