Zakon Syjonu
Zakon Syjonu (fr. Prieuré de Sion) – organizacja, mająca rzekomo stanowić przykrywkę dla tajnego stowarzyszenia, założonego w XI wieku na górze Syjon w Królestwie Jerozolimskim. W rzeczywistości organizację założył w 1956 r. francuski dziennikarz Pierre Plantard, by zyskać sławę i poważanie w kręgach ezoterycznych i monarchistycznych Francji.
 Emblemat zakonu, wykorzystujący fleur-de-lis | |
| Chevalerie d’Institutions et Règles Catholiques d’Union Indépendante et Traditionaliste | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1956 |
Zakon stał się częścią kultury popularnej za sprawą książki Święty Graal, święta krew Baigenta, Leigha i Lincolna (1982) oraz Kod Leonarda da Vinci Browna (2003).
Historia
edytujW maju 1956 r. Pierre Plantard założył organizację o nazwie Prieuré de Sion z siedzibą w Annemasse we Francji[1]. Nazwę zainspirowało wzgórze na południe od Annemasse, znane jako Mont Sion[2].
Oficjalny statut organizacji zakładał, że jej członkowie będą dążyć do stworzenia bractwa rycerskiego oraz będą angażować się w pomoc Kościołowi Katolickiemu, nauczać prawdy i chronić słabszych[3].
Mit
edytujPierwsza wersja Plantarda
edytuj
Na początku lat 60. XX wieku Plantard zaczął przedstawiać Zakon Syjonu jako ezoteryczne chrześcijańskie bractwo rycerskie, którego członkowie mieli na celu przywrócenie monarchii we Francji i osadzenie na tronie Wielkiego Monarchy (postaci z przepowiedni Nostradamusa)[4]. Organizacja ta miała powstać w 1099 r. w Królestwie Jerozolimskim z inicjatywy Gotfryda z Bouillon jako odgałęzienie zakonu religijnego, rezydującego w Bazylice Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie[5].
Sam Plantard zaczął podawać się wówczas za potomka króla Dagoberta II z dynastii Merowingów. W tym samym czasie zaczął twierdzić, że mottem jego rodu (a później mottem Zakonu Syjonu) są słowa Et in Arcadia ego... (łac. I ja jestem w Arkadii...). Zdanie to jest wyryte na grobie, przedstawionym na obrazach Pasterze arkadyjscy (1618) Guercino i Et in Arcadia Ego (1638-1640) Poussina. W ocenie Plantarda grób z obrazu Poussina miał być tym samym nagrobkiem, który znajdował się na terenie Les Pontils niedaleko Rennes-le-Château (w rzeczywistości grób ten pochodził z XX wieku), a same obrazy miały być namalowane na zamówienie Zakonu Syjonu[6].
Aby uwiarygodnić swoje twierdzenia, Plantard we współpracy z Philippe’em de Chérisey stworzył serię dokumentów, które następnie zostały umieszczone w Bibliotece Narodowej Francji[7].
Dokumenty sfałszowane przez Plantarda i de Chériseya stały się podstawą książki, napisanej przez Gérarda de Sède w 1967 r. na zlecenie Plantarda i zatytułowanej L’or de Rennes, ou La vie insolite de Bérenger Saunière, curé de Rennes-le-Château (późniejsze wydania noszą tytuł Le Trésor Maudit de Rennes-le-Château). W książce tej Zakon Syjonu został połączony ze sprawą rzekomego odkrycia przez Bérengera Saunière’a, proboszcza kościoła św. Marii Magdaleny w Rennes-le-Château, skarbów i tajemniczych dokumentów[7].
W 1969 r. z książką de Sède’a zapoznał się angielski dziennikarz Henry Lincoln, który zainteresował się Rennes-le-Château i Zakonem Syjonu. Lincoln poświęcił temu tematowi kilka programów dla telewizji BBC, napisał także kilka książek[8].
Święty Graal, święta krew
edytujJedną z publikacji Lincolna była wydana w 1982 r., we współpracy z Michaelem Baigentem i Richardem Leighem, książka The Holy Blood and the Holy Grail (ang. Święty Graal, święta krew). Tekst przedstawiał Zakon Syjonu jako organizację założoną w 1099 r., której celem było doprowadzenie do sytuacji, w której dynastia Merowingów panowała nad całą Europą. Szczególny status tego rodu miał wiązać się z uznaniem, że Merowingowie są potomkami Jezusa i Marii Magdaleny[9].
Druga wersja Plantarda
edytujW 1989 r. Plantard, próbując ratować swoją reputację, zaczął twierdzić, że Zakon Syjonu powstał w 1681 r. w Rennes-le-Château i miał na celu wykorzystanie paranormalnych właściwości linii ley oraz strzeżenie tajemnic Roc Noir (skały znajdującej się niedaleko Rennes-les-Bains). Plantard wyznał ponadto, że w rzeczywistości uważa się jedynie za zstępnego Dagoberta II w linii bocznej, a bezpośrednim potomkiem władcy jest prawdopodobnie Otto von Habsburg[10][11].
Afera Pechiney-Triangle
edytujPod koniec lat 80. XX wieku we Francji wybuchła afera Pechiney-Triangle, związana z przejęciem przez francuskiego producenta aluminium, Pechiney, amerykańskiego przedsiębiorstwa Triangle Industries. W centrum afery znalazł się m.in. Roger-Patrice Pelat, francuski przedsiębiorca (i przyjaciel ówczesnego prezydenta, Francois Mitterranda), oskarżony o insider trading[12].
W trakcie procesu Pelata prowadzący sprawę sędzia, Thierry Jean-Pierre, otrzymał informację, że oskarżony mógł być wielkim mistrzem Zakonu Syjonu. Obawiając się skandalu (podobnego do wykrycia zaangażowania Propaganda Due w bankructwo włoskiego banku Banco Ambrosiano), Jean-Pierre wezwał Plantarda do złożenia wyjaśnień. W 1993 r. zeznający pod przysięgą Plantard przyznał, że zmyślił całą historię Zakonu Syjonu, włącznie z rzekomym sprawowaniem urzędu wielkiego mistrza przez Pelata[13][14].
Kod Leonarda da Vinci
edytujKsiążka Dana Browna Kod Leonarda da Vinci z 2003 r. i jej ekranizacja Kod da Vinci z 2006 r. na nowo obudziły zainteresowanie tematem Zakonu Syjonu[15][16][17]. Na łamach książki autor wprowadził kilka zmian w stosunku do wersji prezentowanej w książkach Lincolna, Baigneta i Leigha.
Brown w szczególności zmienił cel działalności zakonu: nie miała już nim być Europa władana przez potomków Merowingów, ale ujawnienie prawdy o roli Marii Magdaleny jako matki dziecka Jezusa. Wrogiem Zakonu Syjonu miała być zaś nie Zakon Maltański – jak opisywali to Lincoln, Baignet i Leigha na łamach sequela do Świętego Graala, Świętej Krwi -, lecz Opus Dei. Autor Kodu Leonarda da Vinci przedstawił wszystkie te informacje jako zgodne z prawdą historyczną[18].
Rzekomi wielcy mistrzowie
edytujPierwsza lista
edytujPoniższa lista wielkich mistrzów Zakonu Syjonu stanowiła część zbioru dokumentów z 1967 r., zatytułowanego Dossiers Secrets d’Henri Lobineau (fr. tajne akta Henriego Lobineau) i rzekomo stworzonego przez Philippe’a Toscan du Plantiera (w rzeczywistości autorami zbioru byli Pierre Plantard i Philippe de Chérisey)[19][20].
Włoski socjolog Massimo Introvigne zwrócił uwagę, że praktycznie wszyscy wielcy mistrzowie z poniższej listy (z wyjątkiem dwóch osób) znajdowali się na listach znaczących różokrzyżowców, które to listy były znane Plantardowi[21].
| Imię i nazwisko | Lata sprawowania funkcji |
|---|---|
| Jean de Gisors | 1188-1220 |
| Marie de Saint-Clair | 1220-1266 |
| Guillaume de Gisors | 1266-1307 |
| Edward I (hrabia Bar) | 1307-1336 |
| Jeanne de Bar | 1336-1351 |
| Jean de Saint-Clair | 1351-1366 |
| Blanka d’Évreux | 1366-1398 |
| Nicolas Flamel | 1398-1418 |
| René I Andegaweński | 1418-1480 |
| Iolande de Bar | 1480-1483 |
| Sandro Botticelli | 1483-1510 |
| Leonardo da Vinci | 1510-1519 |
| Karol III de Bourbon-Montpensier | 1519-1527 |
| Ferrante Gonzaga | 1527-1575 |
| Ludovico Gonzaga | 1575-1595 |
| Robert Fludd | 1595-1637 |
| Johann Valentin Andreae | 1637-1654 |
| Robert Boyle | 1654-1691 |
| Izaak Newton | 1691-1727 |
| Charles Radclyffe | 1727-1746 |
| Karol Lotaryński | 1746-1780 |
| Maksymilian Franciszek Habsburg | 1780-1801 |
| Charles Nodier | 1801-1844 |
| Victor Hugo | 1844-1885 |
| Claude Debussy | 1885–1918 |
| Jean Cocteau | 1918–1963 |
Po śmierci Jeana Cocteau kolejnymi wielkimi mistrzami mieli być François Ducaud-Bourget i sam Pierre Plantard[21].
Druga lista
edytujDruga lista wielkich mistrzów, uwzględniająca „młodszy wiek” Zakonu Syjonu, została opublikowana w 1989 r. na łamach czasopisma Vaincre[10][20].
| Imię i nazwisko | Lata sprawowania funkcji |
|---|---|
| Jean-Tim Negri d’Albes | 1681-1703 |
| François d’Hautpoul | 1703-1726 |
| André-Hercule de Fleury | 1726-1766 |
| Karol Lotaryński | 1766-1780 |
| Maksymilian Franciszek Habsburg | 1780-1801 |
| Charles Nodier | 1801-1844 |
| Victor Hugo | 1844-1885 |
| Claude Debussy | 1885–1918 |
| Jean Cocteau | 1918–1963 |
| François Balphangon | 1963–1969 |
| John Drick | 1969-1981 |
| Pierre Plantard de Saint-Clair[22] | 1981 |
| Philippe de Chérisey | 1984–1985 |
| Roger-Patrice Pelat | 1985–1989 |
| Pierre Plantard de Saint-Clair | 1989 |
| Thomas Plantard de Saint-Clair[23] | 1989 |
W kulturze popularnej
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Détail d’une annonce | Associations – Journal Officiel [online], journal-officiel.gouv.fr [dostęp 2022-10-22].
- ↑ The Priory Of Sion [online], cbsnews.com [dostęp 2022-10-22] (ang.).
- ↑ The Original Priory of Sion Documents 1956 [online], priory-of-sion.com [dostęp 2022-10-22].
- ↑ Marie-France Etchegoin & Frédéric Lenoir, Code Da Vinci: L’Enquête, p. 61 (Robert Laffont, 2004).
- ↑ Bill Putnam, John Edwin Wood (2003). The Treasure of Rennes-le-Château. A Mystery Solved. Sutton Publishing. ISBN 0750930810.
- ↑ Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 413–414.
- ↑ a b Jean-Luc Chaumeil (Goeroe of speculative freemason), Rennes-le-Château – Gisors – Le Testament du Prieuré de Sion. Le Crépuscule d’une Ténébreuse Affaire, Éditions Pégase, 2006.
- ↑ Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 417.
- ↑ How Da Vinci Code tapped pseudo-fact hunger [online], telegraph.co.uk [dostęp 2022-10-22].
- ↑ a b Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 419.
- ↑ Lynn Picknett, Clive Prince, The Sion Revelation: The Truth About the Guardians of Christ’s Sacred Bloodline, Nowy Jork 2006, s. 164.
- ↑ Facebook i inni, Mitterrand’s Friend Charged in Scandal, Los Angeles Times, 17 lutego 1989 [dostęp 2022-10-29] (ang.).
- ↑ Pierre Plantard, fondateur du Prieuré de Sion, un illuminé en quête d’une ascendance royale, „Le Temps”, 15 marca 2004, ISSN 1423-3967 [dostęp 2022-10-29] (fr.).
- ↑ „Affaire Pelat: Le Rapport du Juge”, Le Point, no. 1112 (8–14 January 1994), p. 11.
- ↑ a b Zakon Syjonu: kto strzeże dziś jego tajemnic? [online], facet.onet.pl, 29 kwietnia 2013 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
- ↑ Henryk Hoffmann, Święty Graal, Zakon Syjonu i „Kod Leonarda da Vinci”, „Nomos” (53–54), 2006, ISSN 1230-7858 [dostęp 2022-12-02].
- ↑ Historia i „Kod da Vinci” [online], Onet Kultura, 19 kwietnia 2006 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
- ↑ Dan Brown, Kod Leonarda da Vinci, 2004, s. 4.
- ↑ Lobineau [online] [dostęp 2022-10-29].
- ↑ a b Alumni, [w:] Robert Howells, Inside the Priory of Sion, Londyn 2012.
- ↑ a b CESNUR 2005 International Conference – Beyond The Da Vinci Code: History and Myth of the Priory of Sion, by Massimo Introvigne [online], cesnur.org [dostęp 2022-10-29].
- ↑ Od 1975 r. Pierre Plantard zaczął przedstawiać się jako Pierre Plantard de Saint-Clair (Jean-Luc Chaumeil, Rennes-le-Château – Gisors – Le Testament du Prieuré de Sion. Le Crépuscule d’une Ténebreuse Affaire, Villeneuve-de-la-Raho 2006, s. 143.).
- ↑ Syn Pierre’a Plantarda.
- ↑ Rycerze czerni i bieli | Jack Whyte [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2022-10-22] (pol.).