Zdzisław Studziński
Zdzisław Studziński (ur. 14 sierpnia 1922 w Łodzi, zm. 7 marca 1976 w Gdyni) – polski wiceadmirał, morski oficer pokładowy oraz oficer polityczny; dowódca Marynarki Wojennej, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego, instruktor OH ZMP. Poseł na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji.
| |
 wiceadmirał
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 1976 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1945–1976 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
ORP „Błyskawica” |
| Stanowiska |
zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego |
| Główne wojny i bitwy |
nie brał udziału |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys
edytujWykształcenie wojskowe
edytujW latach 1945–1949 ukończył studia na Oficerskiej Szkole Politycznej oraz Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Był również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej w Leningradzie (1958).
Służba wojskowa
edytujPo promocji oficerskiej został wyznaczony dowódcą okrętu – trałowca bazowego ORP „Mors”. Od 1950 do 1952 dowodził niszczycielem ORP „Błyskawica”. Od 1952 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. Początkowo zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych, a w latach 1955–1969 pełnił funkcję dowódcy Marynarki Wojennej. Na czas jego pobytu w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR (1956–styczeń 1958) czasowo pełniącym obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej został wyznaczony szef Sztabu Głównego – zastępca dowódcy kontradmirał Jan Wiśniewski[1]. Od 1969 wiceadmirał Zdzisław Studziński był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.
Należał do pokolenia tzw. szybkich admirałów. Byli to oficerowie pierwszej powojennej promocji w Marynarce Wojennej, którzy mieli przejąć najwyższe stanowiska po oficerach przedwojennych i radzieckich. Szybko obejmowali kolejne funkcje, a awanse na następne stopnie wojskowe otrzymywali nawet po kilka razy w roku. Zdzisław Studziński jest jak do tej pory najwcześniej awansowanym na kontradmirała i najmłodszym dowódcą w powojennej historii.
Kariera państwowa
edytujOd 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a po zjeździe zjednoczeniowym w 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 został wybrany po raz pierwszy na posła na Sejm PRL i zasiadał w nim jego I, III, IV i V kadencji. W czasie IV (1964) i V (1968) Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej był wybierany na zastępcę członka Komitetu Centralnego PZPR.
Działalność w OH ZMP
edytujPo objęciu służby w Gdyni został zaproszony do współpracy środowisk harcerskich z Dowództwem Marynarki Wojennej. Był jednym z prekursorów wychowania wodnego w Organizacji Harcerskiej Związku Młodzieży Polskiej. Był obserwatorem VIII Plenum Zarządu Głównego Związku Młodzieży Polskiej w 1952, podczas którego uchwalono program wychowania młodego pokolenia. Po powrocie z Leningradu w 1958 nie wrócił do działalności harcerskiej.
Awanse
edytuj- podporucznik – 1945
- porucznik – 1946
- kapitan marynarki – 1949
- komandor podporucznik – 1951
- komandor porucznik – 1953
- komandor – 1955
- kontradmirał – 1955
- wiceadmirał – 1960
Życie prywatne
edytujMieszkał w Gdyni. Od 1946 żonaty z Zofią z domu Szczublewska (1922–2015). Małżeństwo miało córkę i syna[2].
Śmierć i pochówek
edytuj
Zmarł nagle 7 marca 1976 w Gdyni. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Witomińskim, w starej alei zasłużonych (kwatera 77-15-1)[3].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie – 1964 i 1968)
- Złoty Krzyż Zasługi (1952)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1947)[4]
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (dwukrotnie – 1968 i 1973)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[5]
- Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (1960)[6]
- Order Lenina (Związek Radziecki) (1968)
Upamiętnienie
edytujDo 1999 imię Zdzisława Studzińskiego nosiła Szkoła Podstawowa nr 8 w Rumi. 18 marca 1985 została odsłonięta tablica pamiątkowa na domu przy ul. 6 Sierpnia 26 w Łodzi, w którym urodził się wiceadmirał.
Przypisy
edytuj- ↑ Maciej Pasek. U-Booty zamiast Whiskey. Kulisy tajnej operacji, która miała doprowadzić do wcielenia pod koniec lat 50. U-bootów do polskiej Marynarki Wojennej. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2013. XX (117). s. 75–76. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 552.
- ↑ Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2019-05-22].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 534.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 6.
Bibliografia
edytuj- „Przegląd Morski” nr 3, Gdynia 1976
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 549–552