Zygmunt Jerzy Kuczyński
Zygmunt Jerzy Kuczyński, ps. „Goliat”, „Jerzy”, „Kazik”, „Tadeusz” (ur. 23 albo 26 kwietnia 1886 w Będzinie, zm. 13 listopada 1948 w Częstochowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
| |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 ? 26 kwietnia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 listopada 1948 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Komenda Miasta Lwów |
| Stanowiska |
komendant miasta |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys
edytujUrodził się 23[1] albo 26[2] kwietnia 1886 w Będzinie jako syn Edwarda i Ludwiki z Szalimów. Uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Podczas rewolucji 1905 roku w Królestwie Polskim brał udział w strajku szkolnym, wskutek czego został relegowany ze szkoły. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, od 1906 działał jako instruktor Organizacji Bojowej PPS. Został aresztowany i na przełomie października i listopada przez kilka dni był przetrzymywany w Cytadeli Warszawskiej. Po zwolnieniu uczestniczył 8 listopada w akcji na pociąg pocztowy w Rogowie. Ponownie aresztowany i skazany na karę 4 lat katorgi. Przebywał w guberni irkuckiej w Banszczykowie, skąd uciekł w 1910 i znalazł się w Krakowie. Działał w Związku Walki Czynnej i PPS. Odbył kurs oficerski w Związku Strzeleckim, był komendantem struktur ZS. Od połowy 1913 działał w Białymstoku i Wilnie. Został komendantem ZS w rejonie kujawsko-dobrzyńskim i łowickim. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 25 września 1914 wraz ze sformowanym plutonem strzelców. Był żołnierzem 1 pułku piechoty w składzie I Brygady do czasu kryzysu przysięgowego w 1917.
U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Służył w dowództwie 3 Armii. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym był dowódcą odcinka Zamość w Bitwie Warszawskiej. W 1921 pełnił funkcję szefa Oddziału I (organizacyjnego) w Wojsku Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 116. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „Adiutant Sztabowy”[3]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia, pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku piechoty Legionów[4]. W październiku 1923 roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do 26 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy batalionu. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[5]. Od 1 czerwca do 30 lipca 1924 roku został odkomenderowany z 26 pp do WSWoj. w celu odbycia podróży taktycznej z kursem doszkolenia 1923/1924[6]. Z dniem 15 października 1924 roku otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę w dowództwie dywizji pozostawał oficerem nadetatowym 26 pp[7]. 1 grudnia tego roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W kwietniu 1926 roku został przeniesiony do 2 pułku piechoty Legionów w Pińczowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa biura[10]. 23 grudnia 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[11]. 26 kwietnia 1928 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Biura Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych[12][13]. 23 sierpnia 1929 roku został zwolniony ze stanowiska z równoczesnym oddaniem do dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych i z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[14]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Komendy Placu Lublin[15]. 31 marca 1930 roku przeniesiony do 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko dowódcy pułku[16]. Z dniem 20 września 1931 roku został przeniesiony do Komendy Placu Lwów na stanowisko komendanta[17]. Od 1932 roku sprawował stanowisko komendanta miasta Lwów[18][19]. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych.
Po wybuchu II wojny światowej 1939 brał udział w kampanii wrześniowej. Podczas okupacji niemieckiej od 1941 przebywał w Częstochowie. Tam zmarł 13 listopada 1948.
Jego żoną była Irena[20].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7073 (17 maja 1922)[21]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)[22]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[23]
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)[24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Znak oficerski „Parasol”
- Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy nr 1912 (Łotwa, 20 grudnia 1925)[25]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[26]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-04-15].
- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 400.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 65, 186, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 12 kwietnia 1926 roku, s. 109.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 129.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 164.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 289.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 504.
- ↑ Komitet obchodu 25-lecia Z. W. C. oraz Tygodnia Propagandy Związku Strzeleckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 262 z 23 września 1933.
- ↑ Odznaczenia 11-listopadowe. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 722 z 8 listopada 1934.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i organizacji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 45.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 238.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Braun. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-04-20].