[25]
50. O, jak mi ciężko jechać, kiedy jest widoczne,
Że to, ku czemu zmierzam, to, co jest mi celem,
Ozwie się do mnie, kiedy wygodnie odpocznę:
„Tyle mil między tobą już a przyjacielem.“
I zwierzęciu, co niesie mnie, ciąży ten przedział,
Brzemię smutku na szybki bieg mu nie pozwala,
Jakby mu jego instynkt do ucha powiedział,
Że ja klnę szybkość, która od ciebie oddala;
I na nic je do biegu pobudzać żelazem,
Którym mu raz i drugi gniew boki zakrwawi;
Wierzchowiec ciężko wzdycha, ja z nim cierpię razem,
A westchnienie ból cięższy, niż ostroga, sprawi,
Bo jasno mi tę smutną prawdę przypomina:
Przede mną smutek, za mną radość ma jedyna.
