[35]
71. Nie opłakuj mnie dłużej, gdy odejdę w ciemność,
Niż dzwon pogrzebny będzie brzmiał, ponuro głosząc,
Żem uciekł z pośród ludzi, ponad ich nikczemność
Pobyt wśród nikczemniejszych robaków przenosząc.
Czytając wówczas wiersz ten, zapomnij o dłoni,
Która go nakreśliła; kocham cię tak czule,
Że chcę dla ciebie spocząć w zapomnienia toni,
Gdyby ci pamięć o mnie sprawiać miała bóle.
Więcej; jeśli twe oko spocznie na tym rymie
Kiedyś, gdy już me ciało połączy się z gliną,
Niech ci na myśl nie przyjdzie nawet i me imię,
Lecz niech uczucia twoje z mym życiem przeminą,
By mądry świat nie przejrzał smutków twych i potem
Przeze mnie nie przeszywał cię szyderstwa grotem.
