-ino

-ino (język hiszpański)

wymowa:

IPA: [ˈi.no]

IPA: [ˈĩ.no] (po spógłoskach nosowych)

znaczenia:

przyrostek

(1.1) tworzy przymiotniki oznaczające przynależność lub związek z czymś → -ski, -owy, -li, D.

(1.2) tworzy przymiotniki oznaczające materiał, z jakiego coś jest zrobione, lub podobieństwo → -owy, -iczny, -any, -isty

(1.3) tworzy przymiotniki oznaczające toponim, z którym coś jest związane → -ski

(1.4) tworzy zdrobnienia od rzeczowników → -ek

odmiana:

lp -ino m, -ina ż; lm -inos m, -inas ż; po samogłoskach przybiera formę -íno

przykłady:

(1.1) Cervantes + -ino > cervantino → Cervantes > Cervantesa (D.)

(1.1) águila + -ino > aquilino → orzeł + -li > orli

(1.2) alabastro + -ino > alabastrino → alabaster + -owy > alabastrowy

(1.2) ámbar + -ino > ambarino → bursztyn + -owy > bursztynowy

(1.3) Andes + -ino > andino → Andy + -ski > andyjski

(1.3) Alpes + -ino > alpino → Alpy + -ski > alpejski

(1.4) palomo + -ino > palomino → gołąb + -ek > gołąbek (pisklę gołębia)

(1.4) cigüeña + -ino > cigoñino → bocian + -ek > bocianek (pisklę bociana)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.3) -íno, -ano, -ario, -ense, -eño, -és, -ita

(1.4) -ito, -illo

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. -īnus lub łac. -ĭnus

uwagi:

zobacz słowa kończące się na „-ino”

źródła: