Aneks:Język fiński - odmiana czasowników/20

Koniugacja typu 20.

tylne

zakończony na -nna (nn → n)

Jedyny czasownik odmieniający się według tego typu: bezokolicznik panna, temat pan-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pan‧e‧n	pan‧e‧mme	en pan‧e	emme pan‧e	1.	olen pan‧n‧ut	olemme pan‧n‧eet	en ole pan‧n‧ut	emme ole pan‧n‧eet
2.	pan‧e‧t	pan‧e‧tte	et pan‧e	ette pan‧e	2.	olet pan‧n‧ut	olette pan‧n‧eet	et ole pan‧n‧ut	ette ole pan‧n‧eet
3.	pan‧e‧e	pan‧e‧vat	ei pan‧e	eivät pan‧e	3.	on pan‧n‧ut	ovat pan‧n‧eet	ei ole pan‧n‧ut	eivät ole pan‧n‧eet
str. bierna	pan‧n‧aan		ei pan‧n‧a		str. bierna	on pan‧t‧u		ei ole pan‧t‧u
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pan‧i‧n	pan‧i‧mme	en pan‧n‧ut	emme pan‧n‧eet	1.	olin pan‧n‧ut	olimme pan‧n‧eet	en ollut pan‧n‧ut	emme olleet pan‧n‧eet
2.	pan‧i‧t	pan‧i‧tte	et pan‧n‧ut	ette pan‧n‧eet	2.	olit pan‧n‧ut	olitte pan‧n‧eet	et ollut pan‧n‧ut	ette olleet pan‧n‧eet
3.	pan‧i	pan‧i‧vat	ei pan‧n‧ut	eivät pan‧n‧eet	3.	oli pan‧n‧ut	olivat pan‧n‧eet	ei ollut pan‧n‧ut	eivät olleet pan‧n‧eet
str. bierna	pan‧t‧iin		ei pan‧t‧u		str. bierna	oli pan‧t‧u		ei ollut pan‧t‧u
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pan‧i‧sin	pan‧i‧simme	en pan‧i‧si	emme pan‧i‧si	1.	olisin pan‧n‧ut	olisimme pan‧n‧eet	en olisi pan‧n‧ut	emme olisi pan‧n‧eet
2.	pan‧i‧sit	pan‧i‧sitte	et pan‧i‧si	ette pan‧i‧si	2.	olisit pan‧n‧ut	olisitte pan‧n‧eet	et olisi pan‧n‧ut	ette olisi pan‧n‧eet
3.	pan‧i‧si	pan‧i‧sivat	ei pan‧i‧si	eivät pan‧i‧si	3.	olisi pan‧n‧ut	olisivat pan‧n‧eet	ei olisi pan‧n‧ut	eivät olisi pan‧n‧eet
str. bierna	pan‧t‧aisiin		ei pan‧t‧aisi		str. bierna	olisi pan‧t‧u		ei olisi pan‧t‧u
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	pan‧k‧aamme	–	älkäämme pan‧k‧o	1.	–	olkaamme pan‧n‧eet	–	älkäämme olko pan‧n‧eet
2.	pan‧e	pan‧k‧aa	älä pan‧e	älkää pan‧k‧o	2.	ole pan‧n‧ut	olkaa pan‧n‧eet	älä ole pan‧n‧ut	älkää olko pan‧n‧eet
3.	pan‧k‧oon	pan‧k‧oot	älköön pan‧k‧o	älkööt pan‧k‧o	3.	olkoon pan‧n‧ut	olkoot pan‧n‧eet	älköön olko pan‧n‧ut	älkööt ole pan‧n‧eet
str. bierna	pan‧t‧akoon		älköön pan‧t‧ako		str. bierna	olkoon pan‧t‧u		älköön olko pan‧t‧u
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	pan‧ne‧n	pan‧ne‧mme	en pan‧ne	emme pan‧ne	1.	lienen pan‧n‧ut	lienemme pan‧n‧eet	en liene pan‧n‧ut	emme liene pan‧n‧eet
2.	pan‧ne‧t	pan‧ne‧tte	et pan‧ne	ette pan‧ne	2.	lienet pan‧n‧ut	lienette pan‧n‧eet	et liene pan‧n‧ut	ette liene pan‧n‧eet
3.	pan‧ne‧e	pan‧ne‧vat	ei pan‧ne	eivät pan‧ne	3.	lienee pan‧n‧ut	lienevät pan‧n‧eet	ei liene pan‧n‧ut	eivät liene pan‧n‧eet
str. bierna	pan‧t‧aneen		ei pan‧t‧ane		str. bierna	lienee pan‧t‧u		ei liene pan‧t‧u

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		pan‧na		cz. teraźniejszego	pan‧eva	pan‧tava
rozszerzony I		pan‧nakseen²		cz. przeszłego	pan‧n‧ut	pan‧t‧u
II	inessivus	pan‧nessa¹	pan‧taessa	sprawcy	pan‧ema^1, 3
II	instructivus	pan‧nen	–	przeczący	pan‧ematon
III	inessivus	pan‧emassa	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	pan‧emasta	–
	illativus	pan‧emaan	–
	adessivus	pan‧emalla	–
	abessivus	pan‧ematta	–
	instructivus	pan‧eman	pan‧taman
IV	mianownik	pan‧eminen
IV	partitivus	pan‧emista
V		pan‧emaisillan²

przednie

zakończony na -nnä (nn → n)

Jedyny czasownik odmieniający się według tego typu: bezokolicznik mennä, temat men-.

tryb oznajmujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	men‧e‧n	men‧e‧mme	en men‧e	emme men‧e	1.	olen men‧n‧yt	olemme men‧n‧eet	en ole men‧n‧yt	emme ole men‧n‧eet
2.	men‧e‧t	men‧e‧tte	et men‧e	ette men‧e	2.	olet men‧n‧yt	olette men‧n‧eet	et ole men‧n‧yt	ette ole men‧n‧eet
3.	men‧e‧e	men‧e‧vät	ei men‧e	eivät men‧e	3.	on men‧n‧yt	ovat men‧n‧eet	ei ole men‧n‧yt	eivät ole men‧n‧eet
str. bierna	men‧nä‧än		ei men‧nä		str. bierna	on men‧t‧y		ei ole men‧t‧y
imperfekt					czas zaprzeszły
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	men‧i‧n	men‧i‧mme	en men‧n‧yt	emme men‧n‧eet	1.	olin men‧n‧yt	olimme men‧n‧eet	en ollut men‧n‧yt	emme olleet men‧n‧eet
2.	men‧i‧t	men‧i‧tte	et men‧n‧yt	ette men‧n‧eet	2.	olit men‧n‧yt	olitte men‧n‧eet	et ollut men‧n‧yt	ette olleet men‧n‧eet
3.	men‧i	men‧i‧vät	ei men‧n‧yt	eivät men‧n‧eet	3.	oli men‧n‧yt	olivat men‧n‧eet	ei ollut men‧n‧yt	eivät olleet men‧n‧eet
str. bierna	men‧t‧iin		ei men‧t‧y		str. bierna	oli men‧t‧y		ei ollut men‧t‧y
tryb warunkowy
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	men‧i‧sin	men‧i‧simme	en men‧i‧si	emme men‧i‧si	1.	olisin men‧n‧yt	olisimme men‧n‧eet	en olisi men‧n‧yt	emme olisi men‧n‧eet
2.	men‧i‧sit	men‧i‧sitte	et men‧i‧si	ette men‧i‧si	2.	olisit men‧n‧yt	olisitte men‧n‧eet	et olisi men‧n‧yt	ette olisi men‧n‧eet
3.	men‧i‧si	men‧i‧sivät	ei men‧i‧si	eivät men‧i‧si	3.	olisi men‧n‧yt	olisivat men‧n‧eet	ei olisi men‧n‧yt	eivät olisi men‧n‧eet
str. bierna	men‧t‧äisiin		ei men‧t‧äisi		str. bierna	olisi men‧t‧y		ei olisi men‧t‧y
tryb rozkazujący
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	–	men‧k‧äämme	–	älkäämme men‧k‧ö	1.	–	olkaamme men‧n‧eet	–	älkäämme olko men‧n‧eet
2.	men‧e	men‧k‧ää	älä men‧e	älkää men‧k‧ö	2.	ole men‧n‧yt	olkaa men‧n‧eet	älä ole men‧n‧yt	älkää olko men‧n‧eet
3.	men‧k‧öön	men‧k‧ööt	älköön men‧k‧ö	älkööt men‧k‧ö	3.	olkoon men‧n‧yt	olkoot men‧n‧eet	älköön olko men‧n‧yt	älkööt ole men‧n‧eet
str. bierna	men‧t‧äköön		älköön men‧t‧äkö		str. bierna	olkoon men‧t‧y		älköön olko men‧t‧y
tryb potencjalny
czas teraźniejszy					perfekt
	twierdzenie		przeczenie			twierdzenie		przeczenie
osoba	lp	lm	lp	lm	osoba	lp	lm	lp	lm
1.	men‧ne‧n	men‧ne‧mme	en men‧ne	emme men‧ne	1.	lienen men‧n‧yt	lienemme men‧n‧eet	en liene men‧n‧yt	emme liene men‧n‧eet
2.	men‧ne‧t	men‧ne‧tte	et men‧ne	ette men‧ne	2.	lienet men‧n‧yt	lienette men‧n‧eet	et liene men‧n‧yt	ette liene men‧n‧eet
3.	men‧ne‧e	men‧ne‧vät	ei men‧ne	eivät men‧ne	3.	lienee men‧n‧yt	lienevät men‧n‧eet	ei liene men‧n‧yt	eivät liene men‧n‧eet
str. bierna	men‧t‧äneen		ei men‧t‧äne		str. bierna	lienee men‧t‧y		ei liene men‧t‧y

Formy odczasownikowe
bezokoliczniki/odsłownik				imiesłowy
		str. czynna	str. bierna		str. czynna	str. bierna
I		men‧nä		cz. teraźniejszego	men‧evä	men‧tävä
rozszerzony I		men‧näkseen²		cz. przeszłego	men‧n‧yt	men‧t‧y
II	inessivus	men‧nessä¹	men‧täessä	sprawcy	men‧emä^1, 3
II	instructivus	men‧nen	–	przeczący	men‧emätön
III	inessivus	men‧emässä	–	¹⁾ Może być połączony z przyrostkiem dzierżawczym. ²⁾ Używany wyłącznie z przyrostkiem dzierżawczym; to jest forma dla 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej. ³⁾ Tylko czasowniki przechodnie mają tę formę.
	elativus	men‧emästä	–
	illativus	men‧emään	–
	adessivus	men‧emällä	–
	abessivus	men‧emättä	–
	instructivus	men‧emän	men‧tämän
IV	mianownik	men‧eminen
IV	partitivus	men‧emistä
V		men‧emäisillän²