anachoreta

anachoreta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌãnaxɔˈrɛta], AS: [ãnaχoreta], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. człowiek pędzący życie w odosobnieniu, w ascezie, oddający się modlitwie i rozmyślaniom

(1.2) przen. osoba żyjąca samotnie

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	anachoreta	anachoreci
dopełniacz	anachorety	anachoretów
celownik	anachorecie	anachoretom
biernik	anachoretę	anachoretów
narzędnik	anachoretą	anachoretami
miejscownik	anachorecie	anachoretach
wołacz	anachoreto	anachoreci

przykłady:

(1.1) Nigdy nie myślałem o życiu anachorety.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pustelnik, eremita

(1.2) odludek, samotnik

antonimy:

(1.1) cenobita

hiperonimy:

(1.1) asceta

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. anachoretyzm m

forma żeńska anachoretka ż

przym. anachorecki

związki frazeologiczne:

etymologia:

koine ἀναχωρητής → pustelnik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) anchorite, anachoret, anachorete, anachorite, anchoret
• baskijski: (1.1) anakoreta
• białoruski: (1.1) анахарэт m
• esperanto: (1.1) anakoreto
• hiszpański: (1.1) anacoreta m
• nowogrecki: (1.1) αναχωρητής m
• rosyjski: (1.1) анахорет m; (1.2) анахорет m
• ukraiński: (1.1) анахорет m; (1.2) анахорет m

źródła:

anachoreta (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pustelnik

odmiana:

(1) anachoreta, ~ae (deklinacja I)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	anachoreta	anachoretae
dopełniacz	anachoretae	anachoretārum
celownik	anachoretae	anachoretīs
biernik	anachoretam	anachoretās
ablatyw	anachoretā	anachoretīs
wołacz	anachoreta	anachoretae

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: