dupka

dupka (język polski)

dupka (1.2)

dupka (1.3)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zdrobn. od dupa

(1.2) pieszczotliwie o pośladkach

(1.3) pot. spoż. kromka chleba odkrojona ze skraju bochenka

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, forma fleksyjna

(2.1) D. i B. lp od dupek

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dupka	dupki
dopełniacz	dupki	dupek
celownik	dupce	dupkom
biernik	dupkę	dupki
narzędnik	dupką	dupkami
miejscownik	dupce	dupkach
wołacz	dupko	dupki

(2.1) zob. dupek

przykłady:

(1.3) Jak babcia chleb wyjmowała z pieca błagałyśmy, żeby nam dupkę odkroiła i posmarowała masłem, które się cudownie rozpuszczało.

składnia:

kolokacje:

(1.3) lubić / odkroić / zjadać / zjeść dupkę

synonimy:

(1.1) dupeczka, dupina, dupcia, dupunia, dupeńka

(1.2) pupa, pupcia, rzytka, dupeczka, dupina, dupcia, dupunia, dupeńka, zadeczek, tyłeczek

(1.3) piętka, przylepka; reg. skrajka

antonimy:

hiperonimy:

(1.3) kromka

hiponimy:

holonimy:

(1.3) bochenek

meronimy:

(1.3) skórka, miąższ

wyrazy pokrewne:

rzecz. dupa ż, dupencja ż, zadupie n, dupeczka ż, dupina ż, dupcia ż, dupunia ż, dupeńka ż, dupsko n, udupianie n, udupienie n, dupczenie n, wydupczenie n, dupek m, dupowatość ż, podupczenie n, zdupczenie n, dupol m, dupuś m, dupnięcie n

czas. dupnąć dk., udupiać ndk., udupić dk., dupczyć ndk., wydupczyć dk., podupczyć dk., zdupczyć dk.

przym. dupny, dupiasty, dupowaty, do dupy

przysł. dupnie, dupiasto, dupowato, do dupy

wykrz. dupa

związki frazeologiczne:

niewinna owieczka potraw dupką jadła • niewinne jagniątko siano dupką jadło • wolnoć dupce w swej chałupce

etymologia:

pol. dupa + -ka

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków nierozróżniających zdrobnień zobacz listę tłumaczeń w haśle: dupa

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: piętka

• ukraiński: (1.1) ду́пка ż; (1.2) ду́пка ż

źródła: