dybuk

dybuk (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈdɨbuk], AS: [dybuk]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) rel. ezot. w mistycyzmie i folklorze żydowskim dusza zmarłego, która zawładnęła ciałem żywej osoby; zły duch, który wstępuje w żywego człowieka i nadaje mu obcą osobowość; zob. też dybuk w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dybuk	dybuki
dopełniacz	dybuka	dybuków
celownik	dybukowi	dybukom
biernik	dybuka	dybuki
narzędnik	dybukiem	dybukami
miejscownik	dybuku	dybukach
wołacz	dybuku	dybuki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) duch, demon

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) hebr. דיבוק (dibuk) → przyczepienie, przytwierdzenie; por. jid. דיבוק (dibek)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dybbuk
• francuski: (1.1) dibbouk m, dybbouk m
• hebrajski: (1.1) דיבוק m
• japoński: (1.1) ディブク
• jidysz: (1.1) דיבוק m (dibek)
• kataloński: (1.1) dibbuk m
• niemiecki: (1.1) Dibbuk
• perski: (1.1) دیبوک
• rosyjski: (1.1) диббук m
• włoski: (1.1) dybbuq

źródła: