garncarz (1.1)
 
garncarz (1.1)
 
garncarz (2.1)
wymowa:
IPA[ˈɡarn̥t͡saʃ], AS[garn̦caš], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.wygł.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rzem. rzemieślnik wykonujący garnki i inne naczynia ceramiczne
(1.2) gw. (Poznań) także zdun[1][2]

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. Furnarius rufus[3], gatunek małych ptaków o szarordzawym upierzeniu, które budują gniazda z gliny, wyglądające jak gliniane garnki; zob. też garncarz rdzawy w Wikipedii
(2.2) ornit. osobnik z gatunku garncarzy (2.1)
odmiana:
(1.1)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Po wyschnięciu garncarz wstawia garnki do pieca.
(2.2) Samiczka garncarza wyściela gniazdo trawą i pierzem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) reg. śl. garcorz
(2.1) garncarz rdzawy
(2.2) garncarz rdzawy
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) rzemieślnik
(2.1) gatunek
(2.2) ptak
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. garnek m, garniec m, garnuszek m, garncarstwo n, garncarka ż, garncarzowate nmos, garncarnia ż
przym. garnkowy, garncarski
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. garniec + -arz
uwagi:
(1.1) nie mylić z: gliniarz
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
(2.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zdun
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 249.
  2. Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 266.
  3.   Hasło „Furnarius rufus” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  4.   Hasło „garncarz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  5.   Hasło „garncarz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  NODES