konar

konar (język polski)

konary (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃nar], AS: [kõnar], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gruba, wyrastająca z pnia, gałąź z licznymi odroślami

(1.2) łow. część poroża z jednej strony głowy

(1.3) żart. grub. penis

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konar	konary
dopełniacz	konara / konaru	konarów
celownik	konarowi	konarom
biernik	konar	konary
narzędnik	konarem	konarami
miejscownik	konarze	konarach
wołacz	konarze	konary

przykłady:

(1.1) Deszcz przybrał na sile, wiatr targał konarami drzew.

(1.3) Na jej widok konar mi płonie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) tyka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) drzewo

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. konarek

przym. konarny, konarzysty

przysł. konarzysto

związki frazeologiczne:

jaki pień, takie konary

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• esperanto: (1.1) branĉego
• rosyjski: (1.1) сук m
• wilamowski: (1.1) ost

źródła: