magnes

magnes (język polski)

magnes (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈmaɡnɛs], AS: [magnes] ​

homofon: magnez

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przedmiot mający zdolność przyciągania niektórych przedmiotów (zrobionych z żelaza i jego stopów); zob. też magnes w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	magnes	magnesy
dopełniacz	magnesu	magnesów
celownik	magnesowi	magnesom
biernik	magnes	magnesy
narzędnik	magnesem	magnesami
miejscownik	magnesie	magnesach
wołacz	magnesie	magnesy

przykłady:

(1.1) Nie należy kłaść magnesu obok dyskietki.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) daw. magnet

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) elektromagnes, ferromagnes

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. magnetyk m, diamagnetyk m, paramagnetyk m, magnetyczność ż, magnetyzm mrz

czas. magnesować, namagnesować

przym. magnetyczny, magnesowy

tem. słow. magneto-

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. Μάγνης (Mágnēs), od nazwy miasta „Magnezja”

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) magnet
• arabski: (1.1) مغناطيس m
• baskijski: (1.1) iman
• białoruski: (1.1) магніт m
• bułgarski: (1.1) магнит m
• chorwacki: (1.1) magnet m
• czeski: (1.1) magnet m
• duński: (1.1) magnet w
• esperanto: (1.1) magneto
• francuski: (1.1) aimant m
• hiszpański: (1.1) imán m
• interlingua: (1.1) magnete
• islandzki: (1.1) segull m
• japoński: (1.1) 磁石 (じしゃく, jishaku)
• kataloński: (1.1) imant m
• nepalski: (1.1) चुम्बक
• niemiecki: (1.1) Magnet m
• nowogrecki: (1.1) μαγνήτης m
• rosyjski: (1.1) магни́т m
• szwedzki: (1.1) magnet w
• ukraiński: (1.1) магніт m
• włoski: (1.1) magnete m

źródła: