moździerz
moździerz (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) wojsk. lekka broń artyleryjska ładowana od lufy, umożliwia częsty ostrzał pociskami małego kalibru; zob. też moździerz w Wikipedii
- (1.2) kulin. narzędzie kuchenne lub laboratoryjne w postaci ciężkiego naczynia i tłuczka, służące do rozdrabniania czegoś na proszek; zob. też moździerz kuchenny w Wikipedii
- (1.3) daw. gw. (Warszawa) twarz[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik moździerz moździerze dopełniacz moździerza moździerzy celownik moździerzowi moździerzom biernik moździerz moździerze narzędnik moździerzem moździerzami miejscownik moździerzu moździerzach wołacz moździerzu moździerze
- przykłady:
- (1.1) Gęsty ostrzał z moździerzy pomógł osłabić obronę przeciwnika.
- (1.2) Jeżeli ziarenka przypraw są za duże, weź moździerz i zetrzyj je.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- przym. moździerzowy
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- zob. też moździerz (ujednoznacznienie) w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) mortar; (1.2) mortar
- baskijski: (1.1) mortero; (1.2) motrailu, almaiz, zaparri
- białoruski: (1.1) мінамёт m
- bułgarski: (1.2) хаван m
- duński: (1.1) morter w, mortér w; (1.2) morter w
- hiszpański: (1.1) mortero m; (1.2) mortero m, almirez m
- łaciński: (1.2) pila ż
- niemiecki: (1.1) Granatwerfer m, Mörser m; (1.2) Mörser m
- norweski (bokmål): (1.2) morter m
- norweski (nynorsk): (1.2) morter m
- nowogrecki: (1.1) όλμος m, ολμοβόλο n; (1.2) γουδί n
- rosyjski: (1.1) миномёт m; (1.2) ступка ż
- ukraiński: (1.1) міномет m; (1.2) ступка ż
- wilamowski: (1.1) moźdźjyż m, štōp m; (1.2) moźdźjyż m, štōp m
- źródła:
- ↑ Bronisław Wieczorkiewicz, Gwara warszawska dawniej i dziś, wyd. drugie rozszerzone, PIW, Warszawa 1968, s. 12.
- ↑ Hasło „moździerz” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „moździerz” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.