narzecze

narzecze (język polski)

wymowa:

IPA: [naˈʒɛt͡ʃɛ], AS: [nažeče] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) język, mowa

(1.2) jęz. swoista odmiana języka; zob. też narzecze w Wikipedii

(1.3) jęz. mowa terytorialna, odmienna od języka standardowego; zob. też narzecze w Wikipedii

(1.4) jęz. mowa terytorialna o zasięgu szerszym niż dialekt i gwara; zob. też narzecze w Wikipedii

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	narzecze	narzecza
dopełniacz	narzecza	narzeczy
celownik	narzeczu	narzeczom
biernik	narzecze	narzecza
narzędnik	narzeczem	narzeczami
miejscownik	narzeczu	narzeczach
wołacz	narzecze	narzecza

przykłady:

(1.1) Z każdym potrafił się porozumieć w jego ojczystym narzeczu

składnia:

kolokacje:

(1.2) narzecze ogólne

(1.3) narzecze śląskie

synonimy:

(1.2) dialekt

(1.3) dialekt, gwara

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. narzeczona ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

Niektórzy autorzy traktują narzecze jako jednostkę pośrednią między dialektem a gwarą, dialekt ujmując jako zespół narzeczy, a narzecze – jako zespół gwar.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) lingo, vernacular, idiom, language; (1.2) dialect, lect; (1.3) vernacular, dialect; (1.4) supradialect
• indonezyjski: (1.1) bahasa, idiom; (1.2) dialek, isolek; (1.3) dialek, logat
• rosyjski: (1.4) наречие n
• serbsko-chorwacki: (1.4) narečje n
• słoweński: (1.4) narečje n

źródła: