prowincjonalista
prowincjonalista (język polski)
edytuj- wymowa:
- podział przy przenoszeniu wyrazu: pro•win•cjo•na•lis•ta
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. prowincjusz[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik prowincjonalista prowincjonaliści dopełniacz prowincjonalisty prowincjonalistów[1] celownik prowincjonaliście[1] prowincjonalistom biernik prowincjonalistę prowincjonalistów[1] narzędnik prowincjonalistą prowincjonalistami miejscownik prowincjonaliście[1] prowincjonalistach wołacz prowincjonalisto prowincjonaliści depr. M. i W. lm: (te) prowincjonalisty
- przykłady:
- (1.1) Jestem zupełny prowincjonalista, nie wiem, co się dzieje na szerokim świecie[2].
- (1.1) Jak za czasów wileńskich nie czuł się poeta w stosunku do Warszawy prowincjonalistą, tak też nigdy później[3].
- (1.1) Jako prowincyonalista (sic!) [prowincjonalista], rozmiłowany w prowincyi (sic!) [prowincji], na której spędziłem większą część swojej służby, jestem zdecydowanym stronnikiem decentralizacyi (sic!) [decentralizacji][4].
- (1.1) Wicek[,] w niezupełnie zrozumiałych dla prowincyonalisty (sic!) [prowincjonalisty] wyrażeniach, malował życie szkolne i rozkosze miasta[5].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4
Hasło „prowincjonalista” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Rudnicki, Lucjan. Stare i nowe. T. II. [2.]. 1950, s. 209.
- ↑ Nitsch, Kazimierz Ignacy. Wybór pism polonistycznych. T. I. [1.]: Język pisarzy. Ossolineum, 1954, s. 10.
- ↑ Z Petersburga: Nowy minister. Tygodnik Illustrowany. № 39 [27–40], s. 748, 24 września 1904.
- ↑ II. [2.]. [w:] Junosza, Klemens [właśc. Szaniawski, —〃—]. Na bruku. Warszawa: Księgarnia i skład nut Stanisława Sadowskiego, 1897, s. 31.