rękodzielnik

rękodzielnik (język polski)

rękodzielnik (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌrɛ̃ŋkɔˈd͡ʑɛlʲɲik], AS: [rẽŋkoʒ́elʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę • akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która wytwarza ręcznie jakieś przedmioty, uprawia rękodzielnictwo

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rękodzielnik	rękodzielnicy
dopełniacz	rękodzielnika	rękodzielników
celownik	rękodzielnikowi	rękodzielnikom
biernik	rękodzielnika	rękodzielników
narzędnik	rękodzielnikiem	rękodzielnikami
miejscownik	rękodzielniku	rękodzielnikach
wołacz	rękodzielniku	rękodzielnicy
depr. M. i W. lm: (te) rękodzielniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rękodzieło n, rękodzielnictwo n

forma żeńska rękodzielniczka ż

przym. rękodzielniczy

przysł. rękodzielniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• fiński: (1.1) käsityöntekijä
• kazachski: (1.1) қолөнер шебері
• niderlandzki: (1.1) handwerker m
• rosyjski: (1.1) рукодельник m
• węgierski: (1.1) kézműves

źródła: