samogłoska

samogłoska (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌsãmɔˈɡwɔska], AS: [sãmogu̯oska], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. głoska otwarta, której obecność konieczna jest do utworzenia sylaby; zob. też samogłoska w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	samogłoska	samogłoski
dopełniacz	samogłoski	samogłosek
celownik	samogłosce	samogłoskom
biernik	samogłoskę	samogłoski
narzędnik	samogłoską	samogłoskami
miejscownik	samogłosce	samogłoskach
wołacz	samogłosko	samogłoski

przykłady:

(1.1) Jeszcze w XVIII stuleciu utrzymywano samogłoskę „e” w celownikowo-miejscownikowych postaciach „żenie”, „siestrze” – tak jak w deklinacji męskiej do niedawna mówiło się np. „o oddziele”, a w nijakiej – „o zwierciedle”.

(1.1) Rozmawiali po polsku, on mówił z zabawnym akcentem, przeciągał niektóre samogłoski, zaczynając zdania ze szwedzkim namysłem […].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) spółgłoska

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. samogłoskowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. sam + głoska

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) vowel
• baskijski: (1.1) bokal
• bośniacki: (1.1) samoglasnik
• bułgarski: (1.1) вокал m, гласна ż
• duński: (1.1) selvlyd w, vokal w
• esperanto: (1.1) vokalo
• francuski: (1.1) voyelle ż
• hiszpański: (1.1) vocal ż
• islandzki: (1.1) sérhljóð n
• jidysz: (1.1) וואָקאַל m (wokal), נקודה ż (nekude)
• kaszubski: (1.1) samòzwãk m
• koreański: (1.1) 모음
• litewski: (1.1) balsis
• łotewski: (1.1) vokālis m
• niemiecki: (1.1) Vokal m, Sebstlaut m
• norweski (bokmål): (1.1) vokal m
• nowogrecki: (1.1) φωνήεν n
• rosyjski: (1.1) гласный m, гласный звук m
• sanskryt: (1.1) अक्षरक
• szwedzki: (1.1) vokal w
• tajski: (1.1) สระ
• turecki: (1.1) sesli
• tybetański: (1.1) དབྱངས
• ukraiński: (1.1) голосний звук m
• włoski: (1.1) vocale ż

źródła: