sorto

sorto (esperanto)

morfologia:

sort•o

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) dola, los, przeznaczenie

odmiana:

(1.1)

 

	ununombro	multenombro
nominativo	sorto	sortoj
akuzativo	sorton	sortojn

przykłady:

(1.1) Ŝi brave portis sian sorton. → Dzielnie znosiła swój los.

(1.1) Anna Andrejevna efektive atendis bonan partion por sia filino, kaj jen nun tia sorto: ĝuste tiel fariĝis, kiel ŝi volis. → Anna Andriejewna skutecznie czekała na dobrą partię dla swojej córki, i oto teraz taki los: właśnie tak się stało, jak chciała.

(1.1) Ĉu esti aŭ ne esti,—tiel staras Nun la demando: ĉu pli noble estas Elporti ĉiujn batojn, ĉiujn sagojn De la kolera sorto, aŭ sin armi Kontraŭ la tuta maro da mizeroj Kaj per la kontraŭstaro ilin fini? → Być albo nie być, oto jest pytanie. Jestli w istocie szlachetniejszą rzeczą Znosić pociski zawistnego losu Czy też, stawiwszy czoło morzu nędzy, Przez opór wybrnąć z niego?

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

al mono kaj forto humiliĝas la sorto • al protekto kaj forto helpas la sorto • ankaŭ la lupon atingos la sorto • bone tiu sidas, al kiu la sorto ridas • fianĉon de l' sorto difinitan forpelos nenia malhelpo • kiun la sorto karesas, al tiu ĉio sukcesas • se decidos la sorto, helpos nenia forto • se la sorto vin batas, mokantoj ne mankas • sorto donas favoron, sorto donas doloron • sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas

etymologia:

uwagi:

źródła: