tunge

tunge (język duński)

en tunge (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) anat. język

(1.2) jęz. język

(1.3) icht. Solea solea sola zwyczajna, sola, podeszwica

przymiotnik, forma fleksyjna

(2.1) = tung → ciężkie

odmiana:

(1) en tunge, tungen, tunger, tungerne

przykłady:

(1.1) Eleven rakte tungen ad læreren. → Uczeń pokazał język nauczycielowi.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) tungemål, sprog

(1.3) søtunge

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

(1.1) holde tand for tungen → trzymać język za zębami • tungekys → pocałunek z języczkiem, pocałunek francuski

etymologia:

st.nord. tunga

uwagi:

zobacz też: części ciała w języku duńskim

źródła:

tunge (język norweski (bokmål))

en tunge (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski lub żeński

(1.1) anat. język

odmiana:

(1.1) en tunge, tungen, tunger, tungene lub ei tunge, tunga, tunger, tungene

przykłady:

(1.1) Eleven rakte tunge til læreren. → Uczeń pokazał język nauczycielowi.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

tunge (język starofryzyjski)

tunge (1.1)

wymowa:

IPA: /ˈtunɡe/, IPA: /ˈtuŋɡe/

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) anat. język

(1.2) jęz. język

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

prazachgerm. *tungā < pragerm. *tungǭ < praindoeur. *dn̥g̑ʰu̯éh₂-

uwagi:

źródła: