ubocze

ubocze (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) spokojne miejsce pozbawione ruchu i zgiełku, oddalone od skupisk ludzkich i szlaków komunikacyjnych

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ubocze	ubocza
dopełniacz	ubocza	uboczy
celownik	uboczu	uboczom
biernik	ubocze	ubocza
narzędnik	uboczem	uboczami
miejscownik	uboczu	uboczach
wołacz	ubocze	ubocza

przykłady:

(1.1) Przed dwoma tysiącami lat tętniący dziś życiem Nazaret był nikomu nieznaną osadą rolniczą, odsuniętą na ubocze od Via Maris, owej ważnej drogi starożytnej łączącej Egipt z Syrią.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ubocz ż, uboczność ż

przym. uboczny

przysł. ubocznie

związki frazeologiczne:

na uboczu

etymologia:

pol. u- + bok + -e

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) fringe, periphery

źródła: