Ślepcowate
Ślepcowate[2], ślepce[3][4] (Spalacidae) – rodzina ssaków z rzędu gryzoni (Rodentia), klasyfikowana także jako podrodzina myszowatych[5].
| Spalacidae | |||
| J.E. Gray, 1821[1] | |||
| Okres istnienia: pliocen–holocen | |||
 Przedstawiciel rodzaju – bambusowczyk kasztanowy (Cannomys badius) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina |
ślepcowate | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Spalax Güldenstädt, 1770 | |||
| Podrodziny | |||
| |||
Tryb życia i zasięg występowania
edytujŚlepce prowadzą podziemny tryb życia. Zamieszkują obszary śródziemnomorskie Bliskiego Wschodu i Afrykę, a na północnym zachodzie zasięgu Węgry, Bułgarię, tereny dawnej Jugosławii, Rumunię i Ukrainę[3][6][5].
Nazwa zwyczajowa
edytujW polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia rodziny używana była nazwa zwyczajowa „ślepce”[3][4]. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzinie przypisano oznaczenie ślepcowate, rezerwując nazwę ślepce dla podrodziny Spalacinae Gray, 1821[2].
Systematyka
edytujDo ślepcowatych zaliczane są następujące podrodziny[7][6][2]:
- Myospalacinae Lilljeborg, 1866 – cokory
- Rhizomyinae Winge, 1887 – bambusowce
- Spalacinae J.E. Gray, 1821 – ślepce
Opisano również podrodziny wymarłe[8]:
- Gobicricetodontinae Qiu Zhuding, 1996
- Tachyoryctoidinae Schaub, 1958
Rodzaje wymarłe o niepewnej pozycji systematycznej i nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych podrodzin:
- Harasibomys Mein, Pickford & Senut, 2000[9] – jedynym przedstawicielem był Harasibomys petteri Mein, Pickford & Senut, 2000
- Pannoniamys van de Weerd, de Bruijn, Wessels & Marković, 2021[10] – jedynym przedstawicielem był Pannoniamys paragovensis Van de Weerd, De Bruijn, Wessels & Marković, 2021
Przypisy
edytuj- ↑ J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 303, 1821. (ang.).
- ↑ a b c Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 231. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b Kazimierz Kowalski: Ssaki. Zarys teriologii. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 642.
- ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Spalacidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-17].
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 326–328. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
- ↑ J.S. Zijlstra, Spalacidae, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-09-30] (ang.).
- ↑ P. Mein, M. Pickford & B. Senut. Late Miocene micromammals from the Harasib karst deposits, Namibia. Part 1 – Large muroids and non-muroid rodents. „Communications of the Geological Survey of Namibia”. 12, s. 441, 2000. (ang.).
- ↑ A.A. van de Weerd, H. de Bruijn, W. Wessels & Z. Marković. New late Oligocene rodent faunas from the Pannonian basin. „Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments”. 102 (2), s. 484, 2021. DOI: 10.1007/s12549-021-00487-y. (ang.).