Alf Torp

norweski językoznawca

Alf Torp (ur. 27 września 1853 w Strynie, zm. 26 września 1916 w Kristianii) – norweski językoznawca, profesor sanskrytu i językoznawstwa porównawczego na uniwersytecie w Kristianii (1894–1916).

Alf Torp
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1853
Stryn

Data i miejsce śmierci

26 września 1916
Kristiania

Zawód, zajęcie

językoznawca

Odznaczenia
Kawaler I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Zajmował się historią języków indoeuropejskich i nordyckich oraz interpretacją inskrypcji w językach wymarłych, takich jak etruski, frygijski, hetycki czy licyjski. Współpracował z Hjalmarem Falkiem(inne języki) (1859–1928), z którym m.in. opracował słownik etymologiczny(inne języki) języka norweskiego i duńskiego, wydany w latach 1903–1906.

Życiorys

edytuj

Alf Torp urodził się 27 września 1853 roku w Strynie[1]. W 1871 roku rozpoczął naukę w szkole katedralnej w Bergen(inne języki) (Bergen Katedralskole)[2]. W 1877 roku złożył egzamin nauczycielski z lingwistyki i historii, uzyskując tytuł candidatus philologiæ(inne języki)[2]. Był uczniem Sophusa Bugge(inne języki) (1833–1907)[3].

W latach 1878–1880 studiował w Lipsku u Ernsta Windischa (1844–1918)[4] i Georga Curtiusa(inne języki) (1820–1885), który specjalizował się w badaniach porównawczych, ale nie zaliczał się do szkoły młodogramatyków[2]. W przeciwieństwie do Curtisa Torp przejął elementy metod młodogramatyków[2]. W 1880 roku uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy Die Flexion des Pali in ihrem Verhältnis zum Sanskrit[3], porównującej wzorce fleksyjne języka pali i sanskrytu[2]. W latach 1880–1882 pracował jako nauczyciel w szkołach w Kristianii[2]. W 1882 roku objął stanowisko adiunkta na uniwersytecie w Kristianii, a od 1883 roku prowadził wykłady ze studentami[2]. W 1888 roku rozpoczął badania nad zaimkami w języku indoeuropejskim, a w 1890 roku opublikował książkę o fleksji w języku greckim[2].

W 1894 roku objął profesurę sanskrytu i językoznawstwa porównawczego[1]. Zajmował się historią języków indoeuropejskich i nordyckich. Poświęcił się studiowaniu starożytnych języków Azji Mniejszej[3]. Specjalizował się w interpretacji inskrypcji w językach wymarłych, takich jak etruski, frygijski, hetycki czy licyjski[2]. W 1912 roku wziął udział w amerykańskiej wyprawie archeologicznej do Turcji jako specjalista od epigrafiki[2].

Współpracował z Hjalmarem Falkiem(inne języki) (1859–1928), z którym m.in. opracował słownik etymologiczny języka norweskiego i duńskiego (wydany w latach 1903–1906) oraz przełomowe prace dotyczące historii duńsko-norweskiej fonetyki (1898) i składni (1900)[2]. W 1909 roku razem z Mariusem Hægstadem(inne języki) (1850–1927) wydał słownik języka staronordyckiego[2]. Pisał wiersze po łacinie, które wydał w 1896 roku w tomiku Poemata pauca, diktsamling wydanym pod pseudonimem Aulus Turpilius[3].

Od 1913 roku był przewodniczącym komisji ortograficznej, która miała przygotować reformę ortografii języka norweskiego[2]. W jej składzie znaleźli się zarówno zwolennicy Landsmaal jak i Riksmål, a ich zadaniem było wypracowanie jednego standardu piśmienniczego[5]. Komisja nie sprostała zadaniu, a po śmierci Torpa została rozwiązana[6].

W 1897 roku ożenił się z Jenny Marie Johnson (1873–1956)[2]. Zmarł 26 września 1916 roku w Kristianii[1].

Publikacje

edytuj

Lista podana za Norsk biografisk leksikon[2]:

  • 1881 – Die Flexion des Pali in ihrem Verhältnis zum Sanskrit
  • 1888 – Beiträge zur Lehre von dem geschlechtslosen Pronomen in den indogermanischen Sprachen
  • 1889 – Vokal- og Konsonantstammer
  • 1890 – Den græske Nominalflexion sammenlignende fremstillet
  • 1894 – Zu den phrygischen Inschriften aus römischer Zeit
  • 1896 – Poemata pauca, diktsamling (pod pseudonimem Aulus Turpilius)
  • 1896 – Zum Phrygischen
  • 1897 – Indogermanische Forschungen
  • 1898 – Dansk-norskens lydhistorie (razem z H. Falkiem)
  • 1888–1901 – Lykische Beiträge'
  • 1900 – Dansk-norskens syntax i historisk fremstilling (razem z H. Falkiem)
  • 1902 – Etruskische Monatsdaten
  • 1902–1906 – Etruskische Beiträge
  • 1903–1906 – Etymologisk ordbog over det norske og det danske sprog (razem z H. Falkiem)
  • 1904 – Einige neugefundene etruskische Inschriften (razem z G. Herbigem)
  • 1905 – Bemerkungen zu der etruskischen Inschrift von S. Maria di Capua
  • 1909 – Gamalnorsk ordbok med nynorsk tyding (razem z M. Hægstadem)
  • 1909 – Gamalnorsk ordavleiding
  • 1909 – Wortschatz der germanischen Spracheinheit (razem z H. Falkiem)
  • 1919 – Nynorsk etymologisk ordbok

Członkostwa

edytuj

Odznaczenia

edytuj
  1. Store norske leksikon podaje, że order został przyznany w 1906 toku, zob. Store norske leksikon ↓.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  NODES
Chat 1