Badanie zdolności dyfuzji gazów w płucach
Badanie zdolności dyfuzji gazów w płucach (DLCO) – badanie czynnościowe układu oddechowego oceniające ilościowo przebieg dyfuzji gazów z pęcherzyków płucnych do płucnych naczyń włosowatych podczas oddychania. Oceny dokonuje się na podstawie pomiaru różnicy między ciśnieniami cząstkowymi wdychanego i wydychanego tlenku węgla, który wykorzystywany jest w tym teście jako gaz wskaźnikowy.
Zastosowanie
edytuj- diagnostyka oraz ocena leczenia:
- kontrola działań niepożądanych leków uszkadzających płuca
- kwalifikacja do operacji torakochirurgicznych
Przeciwwskazania
edytujBadania nie wolno wykonywać w tych samych sytuacjach co spirometrii. Bezwzględnie badanie jest zakazane u chorych z tętniakami, leczonych w szpitalu z powodu świeżego zawału serca i udaru mózgu, u pacjentów z odmą opłucnową, wzrostem ciśnienia wewnątrzczaszkowego, niewyjaśnionym krwiopluciem, odwarstwieniem siatkówki, po operacjach okulistycznych. Badania nie powinno wykonywać się również po operacjach chirurgicznych dotyczących jamy brzusznej czy klatki piersiowej, u pacjentów z uporczywym kaszlem oraz niepotrafiących zatrzymać powietrza przez 10 sekund podczas maksymalnego wdechu.
Stopień upośledzenia DLCO
edytujNasilenie upośledzenia dyfuzji gazów w płucach podzielono na stopnie w zależności od tego, jaki procent wartości należnej (czyli średniej wielkości zdolności dyfuzyjnej w populacji zdrowej) stanowi wynik badania[1]:
stopień upośledzenia | procent wartości należnej |
---|---|
Norma | ≥ 75% |
Lekki | 74-60% |
Średni | 59-50% |
Ciężki | < 50% |
Bibliografia
edytuj- Boros Piotr: Badania diagnostyczne. W: Andrzej Szczeklik: Choroby wewnętrzne : podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, [T. 1]. Cz. II: Choroby układu oddechowego. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 492-3. ISBN 83-7430-031-0.
Przypisy
edytuj- ↑ Gerd Herold, tłum. Jan Duława: Medycyna wewnętrzna : repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy. Warszawa: Wydaw. Lekarskie PZWL, 2004, s. 381-2. ISBN 83-200-3018-8.