Bajt Sahur
Bajt Sahur (arab. بيت ساحور, Bayt Sāḥūr) – miasto w środkowej części Palestyny, administracyjnie należące do Autonomii Palestyńskiej.
 Pole Pasterzy, Bajt Sahur | |
| Państwo | |
|---|---|
| Muhafaza | |
| Powierzchnia |
6,9 km² |
| Wysokość |
ponad 600 m n.p.m. |
| Populacja (2007) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
181 |
Położenie na mapie Palestyny  | |
 31°42′07″N 35°13′35″E/31,701944 35,226389
| |
| Strona internetowa | |
Położone w Judei, na obszarze Zachodniego Brzegu Jordanu, 8 km na południe od Jerozolimy, na wysokości 606–700 m n.p.m. Wraz z Bajt Dżala należy do Aglomeracji Betlejem. Liczy 12 367 mieszkańców[1], z których 80% stanowią arabscy chrześcijanie. Pozostałe 20% to muzułmanie[2].
Na terenie miasta znajdują się dwa sanktuaria chrześcijańskie, które upamiętniają obecność pasterzy wezwanych przez anioła w noc Bożego Narodzenia, by oddać cześć nowo narodzonemu Jezusowi w pobliskim Betlejem[3]. Lokalna tradycja chrześcijańska nazywa miejsce noclegu nowotestamentalnych pasterzy Polem Pasterzy[4]. Starsze sanktuarium – Deir er-Ra’wat, sięgające swą historią okresu bizantyjskiego znajduje się w rękach greckich mnichów prawosławnych. Katolickim sanktuarium na Polu Pasterzy – Sijar al-Ghanam – opiekują się franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej[5].
Historia
edytujNazwa osady nie jest wzmiankowana w Starym Testamencie, część egzegetów widzi jednak w tej lokalizacji miejsce, w którym wydarzyły się sceny opisane w biblijnej Księdze Rut[6]. Bohaterka tej księgi – Moabitka Rut – miała na polach pod Betlejem zwrócić na siebie uwagę przyszłego męża bogatego Booza. Z tego związku, według tekstów natchnionych, miał urodzić się Obed, dziadek króla Dawida[7].
Arabska nazwa osady – Bajt Sahur – pojawia się w źródłach pisanych dopiero w XVI w. W okresie bizantyjskim znane było chrześcijańskie sanktuarium w niewielkiej odległości od miejsca narodzenia Chrystusa; mnich Epifaniusz nazywa je "Poimnion" (gr. stado owiec). W tym okresie, jak wykazały badania archeologiczne w różnych miejscach na terenie miasta, kwitło życie monastyczne, związane z wielkim ruchem cenobitycznym i eremitycznym Pustyni Judzkiej[8]. Matka cesarza Konstantyna św. Helena miała w mieście ufundować klasztor.
Sanktuaria chrześcijańskie
edytujOdwiedzającej w 384 Betlejem pątniczce z Europy Egerii pokazano oddalony od miasta kościół, nazwany przez nią w jej "Dzienniku z podróży" Kościołem u pasterzy[9]. Św. Hieronim w swoich listach i innych dziełach wspomina o grocie w pobliżu Betlejem, w której pasterze mieli mieć widzenie anioła. Historycy podają, iż pierwotny kościół jerozolimski miał w zwyczaju zbieranie się w tym sanktuarium na celebracji Wigilii Bożego Narodzenia. W VII w. biskup Arkulf nawiedził w owym miejscu grobowce trzech pasterzy[10].
Deir er-Ra’wat
edytujSanktuarium prawosławne zostało wzniesione na ruinach bizantyjskiego monasteru datowanego na V w. Jego fundację przypisuje się opatowi Marcjonowi. Klasztor ten był dwukrotnie burzony: w 454 przez Samarytan oraz w 614 podczas najazdu perskiego. Na terenie sanktuarium znajduje się grota z czczonymi przez miejscowych chrześcijan grobami pasterzy. Współczesna cerkiew prawosławna została poświęcona w 1989.
Sijar al-Ghanam
edytujKatolickie Pole Pasterzy usytuowane jest w odległości ok. 1 km na północ od sanktuarium prawosławnego. Pierwsze wykopaliska archeologiczne przeprowadził w Sijar al-Ghanam w 1859 C. Guarmani. Prace kontynuował w latach 1951–1952 o. Virgilio Corbo OFM[11]. Wydobyto wówczas wiejskie założenie monastyczne z licznymi prasami, zbiornikami na ziarno i wykutymi w skale grotami-magazynami. Osadnictwo w tym miejscu sięga okresu panowania Heroda Wielkiego. Znaleziska ceramiczne pomogły w określeniu okresu największego rozkwitu życia monastycznego na IV-VII w[4]. Na terenie sanktuarium znajduje się niewielki konwnet franciszkański, kaplica "Excelsis Deo" (według projektu Antonio Barluzziego z 1953)[12], szereg naturalnych grot zamienionych w kaplice oraz udostępnione zwiedzającym pozostałości zabudowy monastycznej z okresu bizantyjskiego[13].
Gospodarka
edytujMieszkańcy Bajt Sahur utrzymują się z turystyki; do miasta przybywają tysiące turystów i pątników rocznie ze względu na znaczenie istniejących sanktuariów oraz bliskość Betlejem. Rozwija się rzemiosło (produkcja pamiątek i dewocjonaliów z drzewa oliwnego oraz wyrobów z masy perłowej). Poważne znaczenie dla rozwoju miasta ma też rolnictwo i praca zarobkowa na terenie Izraela; miasto dzieli od Jerozolimy zaledwie kilka kilometrów. Poważnym problemem są ograniczenia w ruchu granicznym wprowadzane przez władze Izraela. Sytuacja pogorszyła się po 2000 w związku z tzw. intifadą Al-Aksy.
Przypisy
edytuj- ↑ Palestinian Central Bureau of Statistics: 2007 PCBS Census. www.pcbs.gov.ps. [dostęp 2010-05-28]. (arab.).
- ↑ History, Economy, and Tourism. www.beitsahourmunicipality.com. [dostęp 2010-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-20)]. (ang.).
- ↑ Por. Łk 2,8-20.
- ↑ a b Donato Baldi: W Ojczyźnie Chrystusa: przewodnik po Ziemi Świętej. Asyż, Kraków: Franciszkanie, 1993, s. 169-170.
- ↑ Palestine & Palestinians. Guidebook. Beit Sahour, Palestine: Alternative Tourism Group, 2005, s. 214-215. ISBN 9950-319-01-3.
- ↑ Paolo Acquistapace: Guida biblica e turistica della Terra Santa. Milano: Istituto Propaganda Libraria, 1992, s. 341.
- ↑ Por. Rt 2.
- ↑ Bellarmino Bagatti: Antichi villaggi cristiani di Giudea e Neghev. Jerozolima: Franciscan Printing Press, 1983, s. 45-46, seria: SBF Collectio Minor.
- ↑ Jerome Murphy-O’Connor OP: Przewodnik po Ziemi Świętej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 2007, s. 342. ISBN 978-83-7492-043-8.
- ↑ Shepherd’s Field and Grotto. www.custodia.org. [dostęp 2011-07-27]. (ang.).
- ↑ Virgilio Corbo: Gli scavi di Kh. Sijar el-Ghanam (Campo dei Pastori) e i monasteri dei dintorni. Jerozolima: Franciscan Printing Press, 1955.
- ↑ Tomasz Jelonek, Andrzej Szczotka, Paschalis Kwoczała, Nikodem Gdyk, Gerwazy Podworski: W Ojczyźnie Chrystusa. Przewodnik i śpiewnik pielgrzymkowy. Wyd. 3. Kraków: Fundacja Komisariat Ziemi Świętej, 2008, s. 67-68.
- ↑ Eugene Hoade: Guide to the Holy Land. Jerozolima: Franciscan Printing Press, 1984, s. 415-416.