Cormac Murphy-O’Connor

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 grudnia 1977
Konsekrator	Michael Bowen
Współkonsekratorzy	George Patrick Dwyer; Anthony Joseph Emery
Konsekrowani biskupi
George Stack	10 maja 2001
Arthur Roche	10 maja 2001
Kieran Conry	9 czerwca 2001
Thomas Burns	18 czerwca 2002
Bernard Longley	24 stycznia 2003
Alan Hopes	24 stycznia 2003
Michael Charles Evans	19 marca 2003
Peter Doyle	28 czerwca 2005
John Arnold	2 lutego 2006
Współkonsekrowani biskupi
John Sherrington	14 września 2011
Nicholas Hudson	4 czerwca 2014
Paul Mason	31 maja 2016

Cormac Murphy-O’Connor
	Kardynał prezbiter
	Gaudium et spes; Radość i nadzieja
Kraj działania	Anglia
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1932 ; Reading
Data i miejsce śmierci	1 września 2017 ; Londyn
	Arcybiskup Westminster
Okres sprawowania	2000–2009
	Prymas Anglii i Walii
Okres sprawowania	2000 − 2009
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	28 października 1956
Nominacja biskupia	17 listopada 1977
Sakra biskupia	21 grudnia 1977
Kreacja kardynalska	21 lutego 2001; Jan Paweł II
Kościół tytularny	Santa Maria sopra Minerva
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cormac Murphy-O’Connor (ur. 24 sierpnia 1932 w Reading, zm. 1 września 2017 w Londynie^[1]) – angielski duchowny katolicki, emerytowany arcybiskup Westminster, kardynał.

Życiorys

Obronił licencjat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie; także w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie 28 października 1956 z rąk kardynała Valerio Valeriego. Został inkardynowany do rodzinnej diecezji Portsmouth, był wikarym parafii w Portsmouth i Fareham. W latach 1966–1969 był sekretarzem biskupa Dereka Worlocka, a 1969–1971 proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia w Southampton. Od 1971 pełnił funkcję rektora Kolegium Angielskiego w Rzymie; w marcu 1972 nadano mu tytuł prałata honorowego.

17 listopada 1977 mianowany biskupem Arundel i Brighton, został konsekrowany 21 grudnia 1977 w Arundel przez Michaela Bowena, arcybiskupa Southwark. Od 1983 współprzewodniczący (z ramienia Kościoła katolickiego) Międzynarodowej Komisji Anglikańsko-Rzymskokatolickiej, w latach 2000–2009 kierował Konferencją Biskupów Katolickich Anglii i Walii. Był wizytatorem apostolskim seminariów w Irlandii.

15 lutego 2000 został promowany na arcybiskupa Westminster, zastąpił zmarłego kardynała Basila Hume. 21 lutego 2001 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, z tytułem prezbitera Santa Maria sopra Minerva. Od marca 2001 kardynał Murphy-O’Connor był członkiem Rady Kardynalskiej ds. badania Ekonomicznych i Organizacyjnych Problemów Stolicy Świętej; brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, a w październiku 2003 reprezentował Jana Pawła II (w charakterze specjalnego wysłannika) na obchodach 50-lecia ustanowienia katolickiej diecezji w Sztokholmie. W latach 2001–2006 był wiceprzewodniczącym Rady Konferencji Episkopatów Europy.

Brał udział w konklawe 2005, które wybrało papieża Benedykta XVI.

3 kwietnia 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z kierowania archidiecezją Westminster. Następcą został dotychczasowy arcybiskup Birmingham, Vincent Nichols.

24 sierpnia 2012 w związku z ukończeniem 80. roku życia utracił prawo do czynnego uczestniczenia w przyszłych konklawe.

Przypisy

↑ Peter Stanford: Cardinal Cormac Murphy-O’Connor obituary. guardian.com, 2017-09-01. [dostęp 2017-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-01)]. (ang.).

Bibliografia

sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
Cormac Murphy-O’Connor [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2017-09-01] (ang.).

[guardian-1] Peter Stanford: Cardinal Cormac Murphy-O’Connor obituary. guardian.com, 2017-09-01. [dostęp 2017-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-01)]. (ang.).

[1]