Diekirch

Diekirch
*lb.* Dikrech
	gmina
	; Widok ogólny
Herb	Flaga
Państwo	Luksemburg
Kanton	Diekirch
Siedziba	Diekirch
Powierzchnia	12,42 km²
Populacja (1 stycznia 2023); • liczba ludności	; 7295
• gęstość	587 os./km²
	Położenie na mapie Luksemburga;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Diekirch (lb. Dikrech) − miasto i gmina (gemeng/commune/Gemeinde) w środkowym Luksemburgu, siedziba administracyjna kantonu Diekirch. Do 3 października 2015 siedziba administracyjna dystryktu Diekirch.

Miasto położone na północnym brzegu rzeki Sûre/Sűre, zamieszkiwane przez 7295 osób (2023)^[1]. Rozwinął się w nim przemysł metalowy oraz mięsny^[2].

Historia

Wczesne osadnictwo na tym terenie poświadczają przedhistoryczne stanowiska na okolicznych wzgórzach oraz znalezione tam obiekty datowane od starszej epoki kamienia po epokę brązu i żelaza. Istotnym tego świadectwem jest też megalityczny relikt spod Hardt. W późniejszym czasie na obszarze zamieszkiwanym przez Celtów, przy zaistniałym rzymskim szlaku komunikacyjnym powstała pierwsza osada (vicus). Ważnymi pozostałościami z okresu panowania Rzymian są ślady rozległej i luksusowo wyposażonej willi zajmującej cały późniejszy obszar staromiejski, a opuszczonej dopiero w początku V stulecia. Także znaleziska z pobliskiej rzymskiej willi w pogranicznym Bigelbach, wraz z mozaikami odsłoniętymi w tych miejscach, włącznie z podziemiami kościoła św. Wawrzyńca (St. Laurent)^[3].

Wiadomo, iż w XIV wieku miasto zostało silnie ufortyfikowane przez Jana Luksemburskiego, ówczesnego władcę hrabstwa Luksemburga i późniejszego króla Czech, poprzez otoczenie zamkowymi murami oraz fosą zasilaną z pobliskiego stałego strumienia skalnego Bellenflesschen. Fortyfikacje te przetrwały do czasu okupacji Diekirch przez napoleońskich Francuzów, którzy umocnienia zrównali z ziemią w początkach XIX wieku^[4].

Zabytki i atrakcje turystyczne

Centrum Diekirch okolone jest bulwarem powstałym na miejscu średniowiecznych murów obronnych. We wnętrzu XIX-wiecznego kościoła św. Wawrzyńca (église St. Laurent) znajdują się rzymskie i średniowieczne grobowce odkryte pod posadzką w trakcie powojennej odbudowy i renowacji. Najstarszym miejscowym zabytkiem jest tzw. Deiwelselter (Diabelski Ołtarz), siedmiometrowy relikt megalitu z ok. 2000 p.n.e., który w czasach nowożytnych (1892) zniszczono przebudowaniem na łuk.

Związane z lokalną historią zbiory prezentują dwa główne miejskie muzea:

Narodowe Muzeum Wojskowości ( Musée national d'histoire militaire) przedstawia historię bitwy o Ardeny oraz m.in. ekspozycję działalności luksemburskiego ruchu oporu (tzw. Veiner Miliz) i dokumentację obozu w rosyjskim Tambowie, gdzie po zakończeniu wojny zesłano luksemburskich jeńców, wcześniej wcielanych przez Niemców do jednostek Waffen-SS i Wehrmachtu.
Muzeum Mozaiki Rzymskiej (Musée mosaïques romaines) eksponuje dobrze zachowane rzymskie mozaiki podłogowe, odsłonięte podczas miejscowych prac wykopaliskowych^[5], zwłaszcza w latach 60. i 90. XX wieku. Znaczna część historycznych zabytków pochodzi ze zbiorów J. Herra, zamiłowanego miejscowego historyka i kolekcjonera starożytności^[6].

Ponadto w mieście znajduje się Muzeum Historycznych Pojazdów oraz Muzeum Historii Piwowarstwa związane z istnieniem ważnego krajowego browaru z własną marką piwa.

Diekirch było pierwszym w Luksemburgu miastem, w którym utworzono w 1977 deptak^{[potrzebny przypis]}.

Podział administracyjny

Do gminy należy pięć miejscowości, w tym jedna określana formalnie/urzędowo jako Uertschaft oraz cztery jako lieu-dit:

Bamertal (Bamerdall), lieu-dit
Diekirch (Dikrech)
Friedhof (Fridhaff), lieu-dit
Herrenberg (Härebierg), lieu-dit
Kléck, lieu-dit

Współpraca

Miejscowości partnerskie:

Przypisy

↑ ^a ^b Diekirch. places-in-the-world.com. [dostęp 2012-01-12]. (ang.).
↑ Diekirch, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-06-20] .
↑ C.M. Ternes: «Diekirch» w The Princeton encyclopedia of classical sites, dz. cyt.
↑ Encyclopædia Britannica (edycja XI). T. 8. London-Cambridge: Oxford University Press, 1911, s. 209.
↑ Belgia i Luksemburg. Praktyczny przewodnik, dz. cyt., s. 394.
↑ Joseph Herr: La préhistoire sur les plateaux de la Sûre Moyenne. „Bulletin d’Archeologie Luxemburgeoise” 2 (1971).

Bibliografia

M. i M. Osip-Pokrywka, L. Sojka, P. Piekarski: Belgia i Luksemburg. Praktyczny przewodnik. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2012, s. 394-395, ISBN 978-83-7513-980-8
C.M. Ternes: Diekirch, Luxemburg. W: The Princeton encyclopedia of classical sites (ed. Richard Stillwell). Princeton (N.J.): Princeton University Press, 1976, ISBN 978-1-4008-8658-6

[stat-1] Diekirch. places-in-the-world.com. [dostęp 2012-01-12]. (ang.).

[PWN-2] Diekirch, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-06-20] .

[3] C.M. Ternes: «Diekirch» w The Princeton encyclopedia of classical sites, dz. cyt.

[4] Encyclopædia Britannica (edycja XI). T. 8. London-Cambridge: Oxford University Press, 1911, s. 209.

[5] Belgia i Luksemburg. Praktyczny przewodnik, dz. cyt., s. 394.

[6] Joseph Herr: La préhistoire sur les plateaux de la Sûre Moyenne. „Bulletin d’Archeologie Luxemburgeoise” 2 (1971).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]